Hij draaide zich om in de coachingbox langs de ijsbaan en mepte een paar keer van woede met vlakke hand op de reling. De zojuist verloren medaille voor Xandra Velzeboer, die na een schuiver met de Vlaamse Hanne Desmet vertwijfeld uit de stootkussens weer ter been kwam en gedesillusioneerd de resterende ronden van haar 1500 meter uitreed, deed bij bondscoach Niels Kerstholt minstens zoveel pijn. Een kras op zijn shorttrackziel. Er was voor zijn gevoel goud verspeeld. En niet het laatste op het EK Shorttrack in Gdansk.
Velzeboer kon er niet eens zoveel aan doen. Hanne Desmet beging een voor haar ongebruikelijke misser, want ze lag plotseling op het ijs bij het uitkomen van de bocht. “Tja, en Xandra ook, omdat ze er vlak achter zat. Was niet meer te ontwijken. Zou ze wat meer ruimte hebben gehouden, dan zou ze niet onderuit zij gegaan. Da’s een klein ervaringsdingetje. Zo jammer, want de uitvoering van de race was helemaal volgens ons plan. Achter Hanne aan schaatsen, gebruikmaken van haar ongelooflijke snelheid en wachten, op die manier Hanne opjagend om door te knallen, net zolang tot ze er overheen kon komen. De titel op de 1500, goh, wat zou die het hebben afgemaakt. Het is Hannes afstand, van Xandra werd gedacht dat ze nog niet goud-waardig was op dit nummer…”
Velzeboer pakte geen prijs; Friso Emons wel, een verdiende zilveren plak, die met meer geluk – of empathie van de jury – tot goud had kunnen worden gepromoveerd. Het vrij worstelen van de Italiaanse bliksemschicht Pietro Sighel dat-ie afrondde met een schoppende beweging met de schaats vooruit, verdiende sowieso geen schoonheidsprijs. Het contact dat erdoor ontstond met Emons, was echt rijp voor een penalty, die echter achterwege bleef. “Die geeft de jury meestal niet”, wist Kerstholt.
“De ISU (internationale bond, red.) is tegenwoordig heel erg van het we want to let the skaters skate. En shorttrack is een beetje een fysieke sport, al betekent het niet dat je elkaar de boarding in mag beuken. Je moet je wapenen. Dat zagen we eerder in Seoul, toen Jens van ’t Wout in de World Cup naar achteren werd gegooid door een Koreaan. De volgende keer als dit dreigt te gebeuren zal Jens zich wel schrap zetten. Had Friso vanmiddag wat meer moeten doen; hup, z’n reet in het gezicht van die Italiaan, en hij heeft de titel wel. Hij was er zo dichtbij. Heel irritant.”
Dat etiketje plakte hij, iets minder overtuigend, op de ontknoping van de 500 meter voor de mannen. In de hoofdrollen: Teun Boer en wederom Pietro Sighel. De Nijmeegse debutant legde een plaatje van een rit op het werkijs. Sighel kwam, Boer ving hem op. Een tweede aanval pareerde hij minder attent. “Pietro kwam langszij, dat voelde Teun. Hij liet hem niet uitwaaieren, reed redelijk krap de bocht door. Alleen niet krap genoeg als je honderd procent zeker weet dat de ander binnen zit. Pietro was er vlak na de bocht voorbij, en zat weer heel krap. Ongelooflijk knap. Zo’n manoeuvre kunnen Jens en Pietro. Verder niemand. Maar ik denk ook: godver, dat zijn die kleine dingetjes waardoor we nu drie keer naast goud grijpen. Het heeft met ervaring te maken.”
