Da’s een mooi streven, wat ze uitspreekt in het EK-hotel in Gdansk, na een bewogen seizoen 2022-'23. Zo blij met haar promotie naar de selecte groep van shorttrackers die Nederland overal ter wereld vertegenwoordigt, ondervond Anne Floor Otter (22) een goed jaar geleden in korte tijd hoe veeleisend het topsportleven kan zijn. Komend van een van de KNSB-opleidingsteams kwam ze erachter dat het érg hard ging op het ijs. Zó moorddadig dat ze zich afvroeg of ze het allemaal kon bijbenen. Of ze überhaupt dit niveau ooit zou aan kunnen. Daar sloeg zo nu en dan best de schrik van om haar hart, vooral wanneer er een wedstrijd in aantocht was. De spanning vergalde het plezier, precies hetgeen waarom ze zich ooit op shorttrack had gestort. Nog voor ze de eerste race reed, streepte ze het wedstrijdprogramma uit haar agenda. Liever geen stress. Liever geen confrontatie. Het hele spelletje was niet leuk meer.
Pa Jeroen Otter, jarenlang de bepalende figuur als de uiterst succesvolle bondscoach van Oranje, begreep de worsteling van zijn dochter niet zo goed. “Mijn vader is best hard in dit soort dingen. Die kon in die periode net zo gemakkelijk zeggen: ‘Volgens mij heb je niets anders dan plankenkoorts. Je moet je niet zo aanstellen’. Vervolgens wilde hij met me hierover praten. Ja, maar pap, ik wil die wedstrijden niet rijden, gaf ik aan. Hij dan weer: ‘Je loopt ervoor weg’. Hij had niet in de gaten welke emoties er opborrelden en wat ik nodig had.”
Anne Floor zocht naderhand professionele hulp. De psycholoog zei: ‘Je mankeert niets, ga maar lekker schaatsen’. Ik voerde goede gesprekken met haar over hoe ik ermee moest omgaan. Ook bij de buurvrouw kon ik terecht. Zij volgde een opleiding voor een bepaald soort therapie die ze wilde oefenen met mij. Ik vond dat niet nodig. ‘Waarom probeer je het niet? Het is toch een jaar van alles of niets. Je hebt niets te verliezen’, oordeelde mijn moeder. Ik stemde erin toe en denk dat het ook heeft gewerkt, want ik kon allerlei zaken loslaten. Plus: weer lekker trainen, zonder te veel te letten op anderen. Dat was ik altijd goed in! Denken van zó, die rijden hard, dat moet ik ook. Terwijl je beter bij jezelf blijft, dan word je het best.”
Gedurende de moeilijke laatste maanden van 2022 en het tweede deel van het seizoen – waarin ze veel trainde met haar oude team (Wadro KTT Noord van Dave Versteeg) voelde ze soms de liefde voor de sport wat opbloeien. Een prima 1500 meter op het Daikin NK gaf plotseling weer houvast, de uitzending naar de Winter Universiade in Lake Placid maakte haar zelfs blij en voedde het zelfvertrouwen. “Ik kreeg in Amerika door dat ik nog best een stukje kon schaatsen. Het niveau was hoog, want bijvoorbeeld meervoudig olympisch kampioene Choi Minjeong deed ook mee.”
Otters naam werd na het seizoen uit de lijst van NTS’ers geschrapt. Logisch: de resultaten ontbraken, en van vooruitgang was evenmin sprake. “De eerste maanden vond ik het wel goed. Pas erna kwam het besef dat ik weer wilde trainen. Ik mocht gelukkig aansluiten bij Dave (Versteeg, red.). We keken veel naar technische aspecten, ook met andere trainers, en zo keerde het plezier terug. Gaandeweg begon ik beter te schaatsen, maar dat het zou leiden tot een rol als reserve hier op het EK, had ik nooit verwacht. Toen ik werd gebeld, dacht ik ja, dit is waarvoor ik het doe, hier train ik voor. Ik sta klaar als jullie me nodig hebben. Begrijp me goed, ik vind het wel jammer voor Michelle Velzeboer die geblesseerd is”, aldus Otter, voor wie het EK het eerste seniorentoernooi is. Normaal gesproken komt ze niet in actie. “Of het moet op de relay zijn, maar voor dat onderdeel wordt de groep meestal pas een paar minuten van tevoren bekendgemaakt. Het is fijn dat ik op deze manier ervaring opdoe. Leren hoe het team omgaat met dit evenement, hoe er wordt getraind, dat soort dingen.”
En mogelijk schuift ze zo weer op termijn door van KTT naar NTS. “Ik ben blij dat het nu nog niet zover is. Shorttrack is echter geen recreatieve sport, dat beoefen je om het topniveau te bereiken. Ik schaats absoluut met het doel om de Olympische Spelen te halen, om medailles te winnen. Momenteel weet ik dat ik aan allerlei punten moet werken om aansluiting te vinden bij de snelle meiden van Nederland. Alleen, het is niet meer per se moeten.” Lachend: “Ook van m’n vader niet. Die zegt dat ik het vooral leuk moet blijven vinden. Ik realiseer me dat het een grote stap is, naar het niveau van Xandra, Selma en Suzanne. Lastig hoor, om dat gat te dichten. Geeft niets. Het gaat om het racen, dat is het leukste eraan.”
Alle info over het EK Shorttrack vind je hier.
