En die ontbraken een keer in de World Cup. Niet al te dramatisch over doen, zeker niet wanneer je de blije gezichten zag van Suzanne Schulting – die na elf maanden absentie haar terugkeer op topniveau glans gaf met een bronzen plak – maar ook van Xandra Velzeboer, voor wie het bijna een gewoonte is wereldbekers verlaten in het bezit van medailles in allerlei kleuren.
Een zilveren had ze dit seizoen nog niet binnengesleept op de 1000 meter. De specialiste op het kortste nummer van de sport was in Seoul (wereldbeker 4) tot brons gekomen. Punt. En gezien de samenstelling van het veld dat ze zaterdag in de finale trof, tikte deze klassering zwaar aan. Gilli Kim, de in competitie teruggekeerde Kim Boutin, Kamila Stormowska, Corinne Stoddard: ze waren stuk voor stuk tegenstandsters van formaat. De 22-jarige Velzeboer beleefde een rit zoals ze van tevoren in gedachten had. Vanaf het moment dat ze op de tweede positie belandde, werd het zaak die vast te houden. Daar slaagde ze ook in.
“Als mijn mindset klopt, kan ik heel veel met zo’n race. Ik had er zin in en voelde me sterk. Dat ik uiteindelijk niet won, was minder belangrijk. Richting het wereldkampioenschap in Ahoy (15-17 maart, red.) is het van belang dat ik met zelfvertrouwen aan de start sta”, aldus Velzeboer, die in de slotronde alleen het hoofd moest buigen voor de ultieme aanval van Kim.
Terwijl Velzeboer sprak, genoot Suzanne Schulting nog na van de derde plaats. Dat klinkt apart: de koningin van shorttrack was blij met wat voorheen meestal een troostprijs zou zijn geweest. “Ik ben heus wel eerder in de wolken geweest om brons hoor, alleen is dat een tijdje geleden. Nu kon ik niet goed inschatten waar ik precies zou staan, wetend dat ik met sterke meiden te maken zou krijgen. Het is in deze fase meer zaak dat ik deze wedstrijden nodig heb om beter en sterker te worden. In dat opzicht is het lekker dat het meteen raak is in de eerste World Cup”, zei de Friezin die fysiek nog niet was en is opgewassen tegen rijdsters die deze winter al een hele serie wereldbekerraces hebben gehad.
“Ik ging de finale wel in met de bedoeling te winnen, niet om een podiumplek te behalen. Tegen het einde werd duidelijk dat ik de laatste twee, drie rondjes niet de capaciteit heb om nog even een extra boost te geven. Het zij zo. Dat komt wel. Mijn aanloop is kort geweest. Pas sinds december mag ik weer schaatsen, en sinds de week voor kerst mocht dat vijf of zes dagen per week. Daarvoor had ik toestemming om drie keer in de week op schaatsen te staan. Nou, dan moet je je trainingen uitkiezen en kun je onmogelijk alle tempo-oefeningen uitvoeren.”
Vrijdag, na de kwalificatie-uitputtingsslag, liet ze weten dat het zuur na haar 1500 meter ‘uit haar oren spoot’ van vermoeidheid. “Dat gevoel had ik vandaag al een stuk minder. Ik vind dat een positieve ontwikkeling. Trouwens, ook dat ik van de halve finale goed kon herstellen. Het is nu hopen dat ik weer helemaal fris word met het oog op morgen. Dat is nóg voornamer. Ik ben blij dat het harde werk van de voorbije maanden wordt beloond. Terwijl ik me een paar maanden terug afvroeg hoe ik zou terugkeren op dit niveau. Ik ben er, maar nog niet volledig. Het is een klein stapje dat ik verwacht te kunnen zetten. Zoveel geloof in mijn eigen kunnen heb ik wel...”
Alle uitslagen van de World Cup in Dresden staan hier.
