Ondanks rughernia schaatste Yvonne 80 kilometer: 'Dat verleer je niet’

Na een tweede operatie aan een rughernia moest Yvonne uiterst geduldig blijven voordat ze de fysieke arbeid weer kon opvoeren. Door tegenslagen en griep kwam ze niet aan schaatsen toe in de maanden en weken voor de Sea Ice Classic in Luleå. In haar huisje in Zweeds Lapland werkte ze voornamelijk op de hometrainer aan haar conditie, maar maakte met de nodige vraagtekens de reis van zo’n 240 kilometer naar Luleå. Het belangrijkste doel: een week lang schaatsplezier maken op het bevroren water van de Botnische Golf.

“Ik heb een geweldige week gehad”, vertelt Yvonne vol enthousiasme na thuiskomst van de trip naar Luleå. “Heb kunnen schaatsen, dat was al best spannend. Eigenlijk is het net fietsen, je verleert het niet. Je kunt techniek bijschaven, meer kracht leveren, maar ik stapte op het ijs en dat voelde meteen goed. Het systeem in mijn lichaam zei: ‘Hey, we gaan schaatsen!’. Dat was fantastisch, een enorme opsteker voor mij.” 

Ervaren als ze was in het rijden van toertochten op bijvoorbeeld de Weissensee of op het zee-ijs bij Luleå, na de medische ingreep van een half jaar eerder was het afwachten hoe het lichaam zou reageren. Daarom bouwde Yvonne haar arbeid gedurende de week op. “Op maandag heb ik 45 minuten op het ijs gestaan. Het was enorm koud, wel twintig graden onder nul. Dinsdag was het een stuk beter, niet te koud en mooi zonnig. Toen heb ik bijna drie uur gereden, twee keer ben ik gevallen. Beide keren onschuldig, maar dat was voor mij een goed teken. Het gaf me vertrouwen dat ik het aankon.”  

Na het koude begin sloeg het weer behoorlijk om in de tweede helft van de week. “Ze hadden op woensdag de wedstrijdbaan voor de marathonschaatsers geprepareerd, heb nog twee rondes gemaakt. Ik hoopte dat ze werk zouden maken van het ijs, maar het was niet om over naar huis te schrijven. Dan kunnen ze nog wat leren van de Weissensee.” Op donderdag stond de eerste Grand Prix op het programma en moedigde Yvonne de marathonschaatsers vanaf de zijkant aan om vervolgens rust te nemen voor de toertocht.

Yvonne was vorig jaar de eerste inschrijver voor de Sea Ice Classic met 100 kilometer als afstand. “Die afstand had ik helemaal losgelaten, wilde beginnen met drie ronden”, vertelt ze. “Mijn bloedsuiker was wat te laag. Je kunt met diabetes prima sporten, dat is heel gezond. Maar ik moest het wel weer op peil krijgen, een cruciaal moment. Anders was het gewoon niet mijn dag.” 

Na een kleine pauze en het innemen van wat voedsel was de neergaande lijn ‘getackeld’ en kon Yvonne haar tocht voortzetten. “Had geen paracetamol genomen, wilde het voelen als de pijn zou komen. Maar ik heb helemaal geen pijn gehad, ook de dagen na de tocht niet. Ik kan wat minder kracht leveren, mijn afzet is minder krachtig. Daardoor kost het schaatsen meer tijd en ben ik niet meer degene die een groepje op sleeptouw neemt, dat kon ik voorheen wel.” 

Na vijf uur gleed ze moe maar voldaan naar de kant, resultaat: 80 kilometer voltooid. “Mijn persoonlijk record is acht uur en een kwartier over 200 kilometer, maar het is geweldig dat ik dit heb kunnen doen. Ik dacht niet dat ik dit binnen mijn grenzen kon, het ging boven verwachting. Het waren geen ideale omstandigheden. Ik kwam fris van het ijs, was heel benieuwd hoe mijn rug de dagen erna zou reageren. Dat is heel goed gegaan, ik heb mijn lichaam niet gerampeneerd. Ik ben niet over mijn grenzen heengegaan. Dat maakt het toch ingewikkeld: ik denk heel sterk te zijn, maar je krijgt pas later de rekening. Gelukkig heb ik geen last meer gehad” 

Eind goed, al goed. “Het is zo fijn om te kunnen sporten, wat je ook doet en wat je ook mankeert: je kunt altijd sporten en bewegen. Op welk niveau dan ook, het gaat niet om de prestatie: maar je kunt het wel doen.” Op naar de volgende Sea Ice Classic? Yvonne kijkt al uit naar volgend jaar. “Heb het hotel al geboekt, dan ga ik voor 100 kilometer!”