“Van de spanning kon ik de nacht voor de tocht amper slapen, misschien heb ik twee uur liggen tukken. We begonnen ‘s ochtends met een temperatuur van negen graden onder nul, het ijs was echt goed geprepareerd. Natuurlijk zaten er slechte plekken in, de eerste twee of drie ronden heb ik wat valpartijen gezien. Ik was al van plan om alles alleen te schaatsen, maar toen wist ik dat helemaal zeker. Er zaten wel mensen achter me, maar wanneer iemand voor me reed voelde dat niet comfortabel: Wegwezen hier, dacht ik dan. Ik moest het ijs zelf zien.
Schaatsen.nl schreef de afgelopen maanden een reeks over de eerste inschrijvers van de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee (Rein van Hasselaar) en de Sea Ice Classic in Lulea (Yvonne Mens). Die laatste komt volgende maand in actie.
Lees hier de eerdere delen van de reeks:
- Rein en Yvonne kunnen de lokroep van de Weissensee en Lulea niet weerstaan
- IJskriebels, nieuwe schaatsen en pijn
- Aftellen tot de tocht
De eerste acht ronden van 12,5 kilometer gingen super, ik reed met een brede glimlach rond. In de voorbereiding had ik maximaal 65 kilometer gereden... Ik heb nog een paar ronden aardig gereden, maar daarna kwam de man met de hamer. Stoppen was geen optie, alleen deed mijn hele lijf zeer. De ergste pijn kwam van de bilspieren en m’n hamstrings, daar had ik al last van voordat ik me inschreef op de Alternatieve Elfstedentocht. Vooraf ben ik bij de masseur geweest, dat heeft goed geholpen. Maar ik ging dus al met spierpijn van start. De oorzaak? Ik weet het niet. Maar ik wilde er niet over mekkeren.
Ik had nog nooit langer dan 130 kilometer geschaatst, ik weet nu wat er gebeurt als je niet de hele lange afstanden traint. Dat heb ik gevoeld. Ik heb een paar ronden echt rustig gedaan, dat kon niet anders. Ik dacht: Oh god, als ik dit nog 75 kilometer moet volhouden... Hoe ga ik dat ooit doen? Mijn vrouw Lia stond bij de start en zij maande mij om even rust te nemen. Heb even gezeten, iets gegeten en een kop bouillon genomen. Na een minuut of vijf ging het weer en kon ik aardig doorrijden.
Elke passage bij de finish stak ik even mijn duim op. Mijn vader van 96 jaar oud heeft de hele dag naar de livestream zitten kijken, mijn zoon had de stream op YouTube voor hem aangezet. Hij maakte zich zorgen, maar om hem gerust te stellen heb ik elke keer dat ik de finish passeerde even gezwaaid dat alles oké was.
Ik ben een paar keer bijna gevallen en een keer helemaal: toen ik die slechte fase had. Ging meer voorover hangen. Met een goede schaatshouding glijd je zonder problemen door die scheuren, maar als je begint te tobben wordt het gevaarlijk.
Na 9 uur, 38 minuten en 52 seconden was ik aan de finish, wat een belevenis. Ben zelf van het ijs gelopen, maar dat Oostenrijkse biertje waar ik het over had... Die heb ik niet genomen. Ik was door de slechte nacht ervoor en de spierpijn helemaal kapot, lag om 20.00 uur op bed. Het is een uitdaging die je met jezelf aangaat, heb alles eruit gehaald wat erin zat. Prima gewoon. Het is machtig mooi geweest, toen ik vanochtend voor de terugreis nog even op het ijs bij de wedstrijdrijders keek... Dat is schitterend om te zien.
Of ik het ooit nog een keer doe? Dat weet ik niet. Misschien wel, misschien niet. Ik denk niet dat ik alleen ga, mijn zoon is heel enthousiast. Als hij goed gaat trainen, wil ik het misschien nog wel eens proberen...”
