Of het toeval is? Zodra de twee veiligheidskussen langs de baan in de JOYNEXT Arena uit elkaar worden geschoven, stapt er een rijdster onmiddellijk op het ijs. Suzanne Schulting (26). Gretig als in d’r beste dagen rijdt ze de eerste rondjes van dit trainingsuurtje, het laatste voordat de World Cup vrijdag begint. Het beeld doet denken aan iemand die verloren tijd wil inhalen. Nou gaat dat in het geval van de Friezin niet helemaal op. Ze heeft alle wedstrijden van enig belang weliswaar moeten missen, maar in de tussenliggende periode zijn er figuurlijk bergen werk verzet om weer een mens én een topsportster te worden die fysiek en mentaal in balans is. Die pauze is het daarom meer dan waard geweest.
Een maand, of iets langer, maakt ze opnieuw deel uit van de nationale selectie. De ‘herintreding’ is soepel verlopen; in no-time heeft ze haar plek in de groep weer gevonden. Wat een erg prettige bijkomstigheid is: ze vliegt alweer over het ijs. “Ze hebben nog nooit zo hard gereden als vanmiddag”, zal bondscoach Niels Kerstholt na de training verklappen. ‘Ze’ zijn Xandra Velzeboer en Schulting die een rondje van 111 meter in 8,19 afleggen, wel gegangmaakt door een van de mannen in de ploeg (Hugo Bosma). Het heeft voor veel vrolijke gezichten gezorgd. “Niet dat zo’n record heel belangrijk is, maar het is lekker daags voor de race het goede gevoel op te pikken. Volgens mij is Suzanne al podiumwaardig.”
Als het echter goed is, zal Schulting de resultaten van haar eerste optreden op topniveau sinds het wereldkampioenschap in Seoul (maart 2023) voor kennisgeving aannemen. Goed, slecht, middelmatig, nietszeggend: het mag allemaal, omdat de wereldbeker van Dresden en die volgende week in Gdansk opbouwtoernooien zijn. “Straks, volgende maand in Rotterdam, wil ik meedoen om de finaleplaatsen. Daar ga ik niet heen om er in de halve finale uit te liggen. Daar werk ik voor”, is een van de strijdvaardige mededelingen geweest van de olympisch kampioene van Beijing en Pyeongchang die in de dagen voor haar World Cup-rentree heeft verkozen geen interviews te doen.
Om terug te grijpen naar waar dit verhaal mee begon: Suzanne benadert alweer redelijk de gewenste situatie. Ze traint keihard, ziet er de positieve gevolgen bijna dagelijks van (pijlsnelle rondetijden, voor iedere shorttracker een trigger), heeft met de nationale trainingsselectie (NTS) een fijn trainingskamp gedraaid op Tenerife, oogt fit, scherp en lijkt een spreekwoordelijke batterij te hebben die weer nokkie-vol zit. Conclusie: dan kun je er opnieuw vol voor gaan.
Pechgevallen op en rond het ijs
Op de kin van Teun Boer zat donderdagmiddag na de training een fikse pleister, en assistent-bondscoach Annie Sarrat dribbelde al wat langer rond met een rechterhand in het gips. De laatste trainingsdagen van TeamNL in Dresden verliepen niet helemaal volgens planning.
Boer maakte een lelijke smak tijdens de training, nadat hij door een crashende Kay Huisman was geraakt. De Nijmegenaar kreeg de schaats van de Westlander tegen zijn kin die daardoor openscheurde. De bloedende wond zorgde voor een schrikreactie bij iedereen, maar na een eerste inspectie door de teamarts bleek de schade mee te vallen. Boers kin werd gelijmd. Hij kan vrijdag gewoon meedoen aan de kwalificatieronden.
Boer had ook een ‘aandeel’ in de blessure die de Canadese assistente van Kerstholt woensdag opliep. Lachend: “Dat was een onhandige samenloop van elastieken, zeg maar. Niet ideaal. Annie heeft veel pijn. Bij haar zit geen pleister op haar kin, maar zij zit in het gips…” Bij het uitrekken van de elastische band waarmee shorttrackers dikwijls hun warming-up doen, knapte er een (bij Boer) en die vloog akelig hard tegen de knokkels van de rechterhand van Sarrat. De kans bestaat dat er twee of drie vingers zijn gebroken. Om Sarrats hand te stabiliseren, werd die voorzien van een gipsverband. Om de onderarm kwam een spalk voor extra steun.
Doet ze ook, zij het met meer beleid dan voorheen, toen ze dagelijks door denkbeeldige muren stampte, nauwelijks nooit tevreden kon zijn over haar prestaties, altijd meer wilde en op een gegeven moment zichzelf volledig kwijtraakte. Wat ze als haar leuke leventje beschouwde, was getransformeerd tot een zelf gecreëerde hel, een labyrint waarvan ze de uitgang niet meer kon vinden. Alles werd moeten. Ieder mens heeft soms geen zin om naar z’n werk te gaan, of een training te moeten afwerken. Haar ploeggenote Selma Poutsma verwoordde het mooi: zij hield Schulting voor dat ze geen robot of een machine is, maar ook een mens. Die kan niet eeuwig doorgaan op momenten dat het niet lukt, en dat is ook prima.
Die ellende is geweest. Wat Kerstholt nu ziet, is een frisse Schulting die zo sterk blijkt te zijn dat-ie hoopt dat ze zich kan inhouden tijdens de wedstrijden. “Ze moet haar rust bewaren terwijl ze ondertussen kan denken rijd nou eens door, sukkels en dan de neiging krijgt alles op kop te schaatsen omdat het haar niet rap genoeg gaat. Dat wordt een aandachtspunt dit weekend: twee keer zo vaak de benen stilhouden om zo een gaatje te laten vallen en daarmee een aanloop nemen voor een extra versnelling. Dat is juist leuk en het gebeurt vanuit een lekkere gedachte. Zoals gezegd, ze is goed genoeg om het podium te bereiken. Daar gaan we voor. Tegelijkertijd wil ik dat ze dingen probeert: kijken hoe het loopt bij een inhaalactie, het tempo volhouden als ze op kop rijdt, dat soort zaken. Wat we willen is dat ze er staat op het WK in Nederland.”
Het wedstrijdschema van World Cup 5 in Dresden vind je hier.
Overige info staat hier.
