Zo kon het er bij hem niet in dat Friso Emons de ene dag (zaterdag) als een kampioen rondreed op de 1500 meter, om 24 uur later een ‘beetje lafjes’ over het ijs te bewegen en zo de kans op een A-finale en een dan mogelijke medaille te vergooien. “Op de 100 meter moet je met je ballen uit de broek schaatsen. Doe je dat niet of kun je het niet, dan wordt het moeilijk”, klonk het streng. Of debutant Daan Kos, voor wie de wereld van de wereldbeker voor senioren nog volstrekt nieuw was: die had een gouden plak voor het oprapen gehad. In plaats daarvan schoof de jonge Bredanaar al vroeg in de finale op zijn 1000 meter wat knullig de veiligheidskussens in, en was de hoop op onverwacht succes gevlogen. “Als hij die Dandjinou voorbij gaat, pakt Daan goud. Dat weet ik gewoon. De anderen kwamen niet meer en konden niet meer. Het lukte hen niet….”
Ja, was Kerstholt na de eerste finaledag vooral teleurgesteld dat niemand van de ploeg op goud was geëindigd, bij het opmaken van de balans (zes medailles: twee keer goud, drie keer zilver en een bronzen exemplaar) zocht hij het zondag meer in racedetails. Waarbij het logisch was dat hij meer onvolkomenheden uit de mannenhoek aanhaalde dan de foutjes begaan door zijn vrouwen. Die brachten immers de prijzen op tafel.
De gouden medaille voor Xandra Velzeboer en die de vrouwen op de relay lieten noteren? Bijna te rangschikken onder de noemer business als usual, al huiveren de meeste rijdsters van dergelijke kretologie, omdat shorttrack de sport is waarin sportief geluk in een vloek en een zucht om zeep kan worden geholpen. Feit blijft dat er tegen de blonde sprintgodin deze hele winter door niemand is opgewassen. Ze won haar vierde gouden plak op simpele wijze, en door zichzelf even op scherp te zetten na een mindere start in de halve finale.
“Toen vloog er een Chinese over me heen (Ye Wang, red.), iets dat ik me niet opnieuw wilde laten gebeuren. Ik stond super alert aan de start, was zo weg en lag na een paar passen al voor. Nu heb ik je, schoot er door mijn hoofd. Vanaf dat moment ben ik vol doorgegaan”, vertelde Velzeboer, wier zus Michelle ook tot de A-ontknoping was doorgedrongen. De jongste van de twee had de minste startpositie – plaats vijf – wat vaak op het korte nummer betekent dat het podium onbereikbaar blijft. Nu was het niet anders: Michelle kwam 0,03 tekort voor brons, 0,01 beter dan bij de eerste keer dat ze met Xandra de finale van een World Cup bereikte (in Beijing, red.).
“Beginnen vanaf ‘vijf’ is sowieso al lastig”, zo stelde ze terecht vast. “Daarbij komt dat mijn start momenteel niet mijn allerbeste punt is. Ik ben al niet de meest explosieve in dit veld van wereldtoppers; bovendien heb ik er uit gelegen vanwege een blessure aan mijn linkerbeen waarmee ik iets minder kracht kan ontwikkelen. Pas sinds een week oefen ik weer op de starts.
“Er gebeurde van alles voor me. De snelheid bij de achterste drie meiden viel compleet weg, en ik was er natuurlijk een van. Dat bemoeilijkte de wedstrijd extra. Ik heb liever dat het wat harder gaat, of dat ik zelf de regie kan voeren (zoals ze in de kwartfinale heel goed had gedaan, red.). Ik probeerde er nog overheen te komen, maar dat lukte helaass niet. Balen. Ik moet werken aan de explosiviteit. Dat ga ik doen”, was haar afsluitende belofte.
Uiteraard slokte de rentree van Suzanne Schulting veel van de aandacht op. Ze verdiende het, met een tamelijk briljante score van drie medailles, netjes verdeeld in drie verschillende kleuren. “Uit de bronzen (1500 meter, red.) haal ik de meest voldoening”, reageerde ze blij na een vermoeiende driedaagse. “Nou ja, die gouden is ook mooi, maar die vind ik logisch: we hebben zo’n sterke relayploeg dat het gek zou zijn als we de aflossing niet zouden hebben gewonnen.” Typisch een redenering van de grote kampioene die binnen een weekend de smaak alweer te pakken heeft die bij een geboren winnares hoort.
Ze greep zilver op de 1000, vooral dankzij tactisch vernuft. Die kwaliteit bleek dus weinig te hebben geleden onder een elf maanden durende periode van inactiviteit. “Ik had nooit het idee dat ik er op dat vlak weer helemaal opnieuw moest inkomen”, concludeerde ze. “Het ging heel soepel. De boel is lekker opgeschud", klonk het voldaan. "Ik baalde alleen toen Hanne Desmet als een kamikaze binnendoor kwam zuilen, precies op het moment dat ik zelf een actie had gepland. Ik besloot haar maar even te laten uitrazen, om iets anders te ondernemen. Dat lukte niet helemaal, maar ik heb het gevoel dat het straks wel komt. Het wordt per rit beter, zeker als je beseft dat ik vandaag in de twee snelste races heb meegedaan van het gehele World Cup-seizoen. Dat zegt iets.”
De uitslagen van Dresden zijn hier te vinden.
