Door het compliment voor de knap gereden race die bol stond van chaos en felle concurrentie krullen zijn mondhoeken meteen. Friso Emons (25) is blij met lovende woorden, al koopt-ie er niks voor. Het mislopen van een tastbare wereldbekerprijs – een individuele medaille op dit niveau zou zijn eerste zijn geweest – heeft hij gevoeld; gelukkig zijn er genoeg winstpunten te noteren van zijn optredens gedurende het weekend van de vijfde World Cup deze winter, om maar weer door te pakken tot het volgende meetmoment.
Op de 1000 meter van zondag kost een moment van onachtzaamheid hem de A-finale. Emons kijkt opzij omdat hij meent dat hij vanaf de buitenkant wordt aangevallen; tegelijkertijd schuift een Kazach binnendoor en is hij gezien. Hoofdschuddend verlaat hij het ijs, beseffend dat de troostfinale niet hetgeen is waarvoor hij de schaatsen heeft aangetrokken.
De 1500 meter van zaterdag is gewoon goed geweest, in z’n geheel. Feilloos in de kwartfinale, superieur tijdens de schiftingsronde voor de eindstrijd en zoals bondscoach Niels Kerstholt het over de teruggekeerde Suzanne Schulting zei, ‘podiumwaardig’ in het duel om goud, zilver en brons. Alleen, geen gepaste beloning (vijfde). De vluchtigheid van de sport is dan prettig: die verplicht Friso de aandacht alweer op andere zaken te storten. Die plak? Ooit bungelt die om zijn nek, is de overtuiging.
“Tja. Want ik denk dat ik goed reed. Dat de positionering en alles klopten. Ik kwam prima door de chaos heen, en merkte dat ik veel snelheid had aan het einde. In feite was het een zwaaiende arm van een tegenstander die me raakte. Daar heb ik even van gebaald. Gebeurt dat niet, dan ben je koopman”, reconstrueert de Tilburger in het kort het verloop van de wedstrijd.
Nog een constatering van zijn kant. Hoewel zijn uitslagen anders doen vermoeden, vindt hij zichzelf beter dan vorig jaar. De groei van het zelfvertrouwen maakt dat hij dwingender rijdt, makkelijker beweegt in de pack en tactisch beter uit de verf komt. Het belangrijkst noemt hij de rol die hem werd toebedeeld op de mixed relay die TeamNL een zilveren plak opleverde. “Ik heb in een ver verleden, toen Jeroen Otter nog bondscoach was, een keer een race op deze discipline mogen rijden. Daarom voelde het nu alsof het de eerste keer was dat ik mocht meedoen, én een hele eer om de man te zijn die moest finishen. Want we hebben meer sprinters in het team die dit kunnen. Jammer dat ik de koppositie niet heb kunnen vasthouden, daar voelde ik me naderhand slecht over. Maar ik ben alsnog tevreden over het resultaat.”
Hij noemt het een erezaak. Met het te snel op zijn rug geplakt stickertje van specialist op de 1500 meter werd Emons tot zijn grote onvrede in het tijdperk-Otter steevast gebruikt voor dat nummer. De aflossingen gingen vrijwel altijd aan hem voorbij. Dat Kerstholt hem afgelopen weekend heeft ingeschakeld, beschouwt hij als een kleine overwinning. “Ik ben ontzettend blij dat ik aan de mixed relays heb meegedaan. Voor mezelf is het altijd een doel geweest. Ik snap ook dat Jens van ’t Wout (enkelblessure, rd.), zodra hij terug is, weer de afmaker zal zijn. Door zijn afwezigheid moesten we wat experimenteren, om die reden is er ook met Hugo Bosma een aflossingsrace gedaan. Ik wil me echter steeds blijven ontwikkelen in de sport. Leg me niet neer bij het idee van anderen dat ik geen sprinter ben en daarom dat niet moet proberen.
“Ik weet van mezelf dat ik dit kan. Dat wil ik ook laten zien. Het is een uitdaging naar mezelf. Ik heb vertrouwen gekregen van de coaches, vooral omdat ik hier tijdens de trainingen hard schaatste, sneller dan ik ooit eerder heb gedaan. Bij mij was die overtuiging er al jaren. De weg naar het moment waarop het eruit is gekomen, was wat langer dan bij iemand met meer aanleg voor sprinten. Het betekent niet dat ik het niet zou kunnen.”
Alle uitslagen van World Cup 5 staan hier.
