Eindelijk die medaille. Zo kwam het zaterdagavond uit de mond van de 25-jarige Friso Emons, drie woorden waar je figuurlijk de opluchting vanaf hoorde druipen. Voor zijn gevoel hikte hij er al zo lang tegenaan; in werkelijkheid werd hij pas zestien maanden geleden als een volwaardig World Cup-rijder naar voren geschoven binnen de nationale trainingsselectie (NTS). Oké, het echte debuut dateerde al van de winter 2018-2019, maar die ritjes waren bijna van zijn eigen harde schijf verdwenen.
“Wat ik voelde toen ik liggend over de streep kwam? Een enorme euforie. Blijdschap dat het gelukt was na een race waarin ik bijna alles perfect deed”, zegt de Brabander die zondag net de A-finale van de 1000 meter misloopt. In de strijd van de afvallers heeft hij van niemand iets te dulden en wordt zo zesde in de eindstand van de dubbele sprint.
Hij had zijn race zaterdag net teruggezien, inclusief de schitterende passeerbeweging tijdens de slotfase, waarmee hij drie man in een zucht voorbijreed. Wat-ie deed was anticiperen op manoeuvres van anderen, een niet onbelangrijk facet van de sport. De Koreaanse grootmeester Ji Won Park had de boel achter hem willen ophouden. Emons reconstrueert het gevaar dat hij zag naderen. “Park ging vol voor een blok, terwijl ik van plan was buitenom naar voren te gaan. Ik had ’m door, dook hoog van buiten naar binnen en kon de mannen voor me zo pakken. De perfecte timing. Smooth door de pack rijden”, noemt hij dat. Het gevolg was dat die ene actie de deur openzette naar een medaille.
Emons’ koelbloedigheid schoot er wellicht iets tekort. Plotseling op pole position, met een jagende meute op de hielen, temporiseerde hij. “Op dat moment had ik nog kans op goud, maar ze kwamen meteen buitenom. Ik gooide er de rem op. Als ik iets meer zou hebben doorgereden… ach, weet je, met al dat racen, ik denk dat niemand meer vers was aan het einde van de rit, en ik ook niet. Er zat nog weinig in de benen.”
In de laatste rechte lijn harkte Emons zich letterlijk naar de meet. Hij raakte de schaats van de voor hem bikkelende Pascal Dion. “Dat kwam vooruit uit de combinatie van vermoeidheid en haast hebben om de finishlijn aan te tikken. Ik zit op 2 en dat kan het weleens worden, die gedachte schoot door m’n hoofd. Ik wilde een ding: zo snel mogelijk naar de streep, want de Koreaan achter me kwam opzetten. Maar ja, ik viel. Dat kan ook gebeuren.”
De bevrijding van een topklassering is hem meer waard dan de kleur van de medaille. De bronzen schijf vormt een tastbaar bewijs van hetgeen Emons bij herhaling zegt: de progressie in zijn carrière zet zich door. “Iedereen doet het in zijn eigen tempo, dit is het mijne. Hopelijk is dit de start op weg naar meer prijzen.”
Aardige bijkomstigheid: het volgende evenement is het WK in eigen land, over drie weken. “Da is het deelnemersveld grotendeels hetzelfde, alleen weet je dat iedereen z’n kaarten daarop zet. Elk land schijft dan zijn beste rijders per afstand in, dus is de concurrentie groter. Nou maakt dat voor mij niets uit, want ik heb voor niemand ontzag. Ik voel hoe mijn zelfvertrouwen groeit en wie er ook aan de start verschijnt, om te winnen moet je iedereen verslaan. Dan kan het inderdaad voorkomen dat je in een kwartfinale of halve finale een wat moeilijkere rit hebt.”
Zijn optimisme is aanstekelijk, de voorspelling dat-ie nog een paar procenten beter probeert te worden voor de volksmanifestatie in Ahoy (dagelijks 10.000 toeschouwers is de verwachting), voedt dat extra. “Ik denk dat er qua vorm en fitheid wat bovenop komt. Voor de wereldbekers van de afgelopen weken hebben we best flink doorgetraind. Toch heb ik niet het idee dat ik al aan de toppen van m’n kunnen zit. je hoort dikwijls van atleten dat ze, naarmate het slot van het seizoen in aantocht is, zich vermoeid voelen. Dat heb ik totaal niet. Ik probeer mijn jaar zo in te delen dat ik nu nog kan pieken. En er mentaal ready voor ben.”
