Bovenstaande is een passage uit de bij tijd en wijle vurige nabeschouwing van bondscoach Niels Kerstholt, zondagavond 11 februari, toen alle medailles van de World Cup 5 Shorttrack in Dresden waren verdeeld. Hij sprak over de finale van de 1000 meter voor mannen, met debutant Daan Kos daarin op een zucht van een vette prijs. Elk zinnetje kwam er feller uit, en het stemgeluid nam in volume toe, gedragen door een beetje frustratie en veel passie.
Daan Kos, elf dagen 21 jaar, was in die eindstrijd in de tweede of derde ronde al op z’n snufferd gegaan. Het zag eruit als een schlemielig schuivertje, even onnodig als onhandig, bij het uitkomen van de bocht na de finish. Seconden ervoor schaatste hij nog vol bravoure voor de meute uit, een lintje van vier mannen met veel meer ervaring, onder wie de Koreaanse wereldtopper en klassementsleider in Crystal Globe, Ji Won Park. Kos had er geen boodschap aan, hij trok zijn eigen plan zoals hij dat in de kwartfinale en de halve finale had gedaan. Twee keer was hij als eerste de finish gepasseerd. Waarom dan niet een derde poging?
'De Tesla van TeamNL'. Ja, daar kwam Kerstholt ook mee, bij het vergelijken van de manier van rijden tussen Kos en Friso Emons. “Daan gaat onder de wind door, terwijl alle andere jongens die wind wel vangen. Hij zit dieper met zijn bovenlichaam, als een soort Tesla…”
Alle mooie beschrijvingen ten spijt, ook de nieuwkomer ging met lege handen terug naar het hotel. Daar school de frustratie in bij de bondscoach wat betreft de mannen van Oranje: over het algemeen goed presteren, maar steeds het geluk ontberen dat in deze sport een cruciale factor kan zijn als je nog niet de status hebt van zo’n geraffineerde Aziaat, de moeilijk te kloppen broers Liu en twee, drie andere buitenlanders. Die drijven op klasse, en dan komt de rest wat gemakkelijker.
Maar wat zeker is: Kos kon maandag met een brok meer zelfvertrouwen in de bus stappen die de Nederlandse ploeg van Dresden naar Gdansk bracht, voor de zesde en laatste wereldbeker. Misschien zat er zelfs nog een spoortje van verbazing tussen alle adrenaline in z’n systeem over hoe hij het er in de drie dagen vanaf had gebracht. Verleden jaar mocht hij zijn geluk beproeven op het EK. Hij kwam echter tot... de startlijn. Daar maakte hij iets te vroeg een beweging en door een penalty verdween hij weer even snel in de coulissen, om er gedurende de rest van het toernooi niet meer uit terug te keren. Overigens, dit gebeurde in Gdansk.
Des te verfrissender was Kos’ optreden in Dresden. Winnaar van de B-finale op de 1500 meter (die hij met gebalde vuisten vierde als een zege op het hoogste niveau) en vierde op de 1000 meter, door die stomme val. “Ik heb mezelf verbaasd. Al wist ik dat ik sterk was, ik had niet verwacht dat ik zoveel ritten achter elkaar zou kunnen laten zien”, vertelt hij een paar dagen later, in de aanloop naar de driedaagse in Polen. “Ik kon blijven gaan. Het voelde allemaal supergoed, zoals ik snelheid behield en de mensen mooi achter me kon houden.”
Had het te maken met een soort bewijsdrang: aantonen dat je WK-waardig bent. Niels Kerstholt liet zich afgelopen weekend wel in dit soort bewoordingen uit. Hij zei dat je goed bezig was om jezelf in de etalage te plaatsen.
“Ik ben er helemaal niet mee bezig, want ben net nieuw hier en moet gewoon..., natuurlijk wilde ik wel laten zien hoe goed ik ben. Dat heb ik ook gedaan. Maar het was niet met het oog op het WK. Ik wilde in Dresden mooie wereldbekers rijden. Dat vooral.”
Dus jij staat hier met droge ogen te beweren dat het WK je op dit moment totaal niet interesseert?
Kos grinnikt. “Dat is niet waar. Nee, natuurlijk interesseert mij dat en wil ik daar naartoe.
Maar je moet focussen op het weekend daar, en hier opnieuw. Je moet niet al vooruit gaan kijken. Als je goed de focus hierop legt, dan kun je jezelf mooie dingen bewijzen en mooie uitslagen neerzetten. En dan naar het WK. Je moet er niet te veel mee bezig zijn, want dan gaat het niet komen.”
Maar Daan, hoe moet ik me jou dan voorstellen? Als een hond die in een hok zit, wachtend op een kans om dat hok te verlaten. Dat mocht in Dresden. Was dat een beetje het gevoel?
“Ja, ik heb nu de kans gekregen. We hebben natuurlijk de trials gehad, de plaatsingswedstrijden voor World Cup 5. Dat was heel erg strijden met alle jongens, want we wilden allemaal naar Dresden. In die races was ik ook goed genoeg om me te kwalificeren voor de wereldbeker. Vanaf dat moment dacht ik nou gaan we daar ook nog eens eventjes flink knallen en er alles uithalen om te bewijzen dat ik World Cup-waardig ben. Dat is gelukt.”
Je baalde uiteraard van die crash in de finale van de 1000 meter. Wat gebeurde er precies?
“De 1000 is een afstand waarop het vanaf de start al superhard gaat. Het positiespel is heel belangrijk in de eerste ronden. Dat betekent dat je er meteen bovenop moet zitten en van voren rijden. Dat deed ik heel goed. De Canadees William Dandjinou nam de kop en liet het tempo zo extreem vallen dat we met z’n allen volle bak tegen hem aan knalden. Toen ging hij ook nog eens de bocht heel wijd in, waardoor ik nergens meer heen kon, behalve naar de binnenkant. Ik raakte uit balans en viel. Ik had er van tevoren rekening mee gehouden dat hij de zaak een beetje stop wilde zetten. Maar dit was wel next level.”
Dandjinou is juist een kerel die graag de gashandel opendraait in de race en dan buitenom komt.
“Ja, precies. Je kunt vooraf veel dingen bedenken, maar je moet ook anticiperen in die rit zelf. Dat probeerde ik. Deze keer is het helaas niet helemaal goed uitgepakt, al moet ik zeggen dat hij echt de randjes opzocht van wat binnen de regels valt. Zonde.”
Er was een troost. Kos reed de finale; dat betekende het hoofdprogramma. En dat moest hij halen om ook mee te gaan naar Gdansk. Weer een stap dichter bij Ahoy. Noteer die data maar: 15-17 maart. Het moet raar lopen, wil Daan Kos er niet bij zijn.
Alle info over de World Cup in Gdansk staat hier.
