Shaoang Liu wervelde beneden op het ijs voorbij. De souplesse en klasse dropen ervan af bij de elegant schaatsende zoon van een Hongaarse moeder en Chinese vader. Kay Huisman? Hij keek aandachtig toe en genoot in stilte, totdat hij trachtte het luidruchtig meelevende, Canadese publiek te overstemmen. “Hij en zijn broer Shaolin bewegen zo soepel. Je hoeft maar dit te doen – hij maakte een kleine beweging naar links - en ze zitten ertussen. Een keer in negen rondjes zo’n gaatje en ze zijn je voorbij, omdat ze perfect oog hebben voor situaties. Maar ja, Shaoang is niet voor niets tweevoudig olympisch kampioen, hè.”
Huisman (26) was eerder uitgeschakeld op dit onderdeel. Hij had lef getoond in zijn serie. Nee, beter, hij móest wel lef tonen op de baan, met deze Liu-geweldenaar en de Koreaan Daeheon Hwang, de wereldrecordhouder op de 1000 meter, als opponenten. Hun ervaring nekte hem, intussen tweedejaars in de World Cup maar nog niet bedreven genoeg om alle geraffineerd opgezette valkuilen te ontwijken. Huisman liep tegen een penalty aan. Einde verhaal.
“Achteraf denk ik: mooi dat ik goed genoeg ben. Dat ik het die gasten heel moeilijk kan maken. En dat het om details gaat voordat ik er doorheen kom. Ik ben op de goede weg, al moet er nog een stapje bij”, sprak hij. “Het is lastig, zo’n World Cup. Je wilt presteren, dit is namelijk het enige toneel waarop je je kunt meten met de besten. Je moet echter ook nog leren, en dat kan door dingen te proberen”, vertelde Huisman.
Hinken op twee gedachten. Is het dat wat je doet?
Hij gaf niet meteen antwoord op de vraag. Hij zei iets heel anders. “Ik ben allang blij met waar ik fysiek nu sta.” Meer niet, erop vertrouwend dat bekend zou zijn wat hij gemankeerd had. In het kort: half mei 2023 geschept door een auto en het linkersleutelbeen op twee plaatsen gebroken. Het zou knokken worden om het eerste trainingskamp van het nieuwe seizoen (in juni) te halen.
“Ik heb me in de zomer echt zorgen gemaakt. Ben ik eind september wel goed genoeg?
Tot twee weken voor we de selectiewedstrijden (Daikin NK en Dutch Open, red.) ingingen, had ik zoiets van ik weet niet of ik dit ga redden. Vlak voor die evenementen begon ik hard te rijden. Toen kreeg ik er iets meer vertrouwen in.”
Hij weidde gedetailleerd uit over de misère. Informatief was het zeker. Maar ook: Huisman had zich er op een alternatieve manier (fietsen in plaats van schaatsen in Bormio) doorheen geslagen, had zich immers geplaatst voor de eerste World Cups en zat daarom op deze zondagmiddag in het stadion dat de thuisbasis is van de Canadese shorttrackselectie.
Er passeerden meer namen de revue. Natuurlijk, ook die van de robuuste Vlaming Stijn Desmet, tot voor kort een trouwe mee-trainer in Thialf met TeamNL. Hij, zus Hanne en de gehele Belgische ploeg zijn tegenwoordig aangesloten bij Team Canada, omdat het uit concurrentieoverwegingen niet meer wenselijk was dat de zuiderburen nog langer zouden profiteren van de Hollandse kennisfabriek en faciliteiten.
Kun je iets zeggen over het gemis van Stijn?
“Daar hebben we in onze groep allemaal last van. Ik denk dat zo'n jongen een toegevoegde waarde is, al ben ik ervan overtuigd dat we het zonder hem en Hanne ook moeten kunnen. Maar ik vind het persoonlijk fijn om met dat soort jongens te trainen, omdat hij zo goed is in rare lijnen rijden, of gekke acties maken. Van Stijn leer je veel, zoals je volgens mij van iedere schaatser wat opsteekt, met name van de top-zoveel in de World Cup.”
Wat heb jij dan van de twee World Cups in Montréal geleerd, en van wie bijvoorbeeld?
“Ik heb veel gezien hoe mensen, zoals Jens van ’t Wout, spelen met degene voor hen. Dat je hem twee meter geeft, om je heen kijkt om je voor te bereiden op volgende acties. Dat is iets waar ik mee aan de slag wil in de trainingen. Ik geloof dat ik op dat vlak veel kan winnen. Fysiek ben ik op de goede weg, dat neem ik mee.”
En omdat we altijd de mond vol hebben van de Koreanen, die buitenaards zijn, let je dan extra op die mannen?
“Als je met een Koreaan in je rit zit, is dat altijd een soort uitroepteken. Maar zo’n Aziaat is aan het einde van de dag ook gewoon een schaatser, hè. Koreanen zijn vaak heel goed in inhalen en dat soort dingen. Je ontdekt ook gaten bij een aantal van die jongens, want ze hebben niet allemaal de topsnelheid die je zou verwachten. Zo’n Hwang beschikt over een top speed waar je u tegen zegt, veel anderen hebben die pure snelheid niet.”
Ik heb het idee dat bij de Canadezen over het algemeen meer snelheid zit.
“Ja, dat denk ik ook.”
Is dat dan een kwestie van aanleg of van trainen, trainen, trainen om sneller te worden?
“Het zal een verschil in trainingsaanpak zijn. Ik weet niet hoe Koreanen trainen, evenmin wat de Canadezen precies doen. Ja, een klein beetje: die doen heel veel tempo’s en snelheidswerk.
Daar worden ze heel sterk en snel van. De Koreanen? Joost mag het weten.”
Jij hebt te maken met je Nederlandse bondscoach. Hoe zou jij jezelf verder willen verbeteren?
“Ik moet werken aan mijn bewustzijn tijdens het racen. Hoe ik om me heen kijk, om te zien waar tegenstanders zitten. Daar laat ik soms steekjes vallen. Ik ben ten opzichte van verleden jaar wel rustiger in het racen geworden. Toen was het soms alles of niets, leven of dood-achtige grappen. Daarin ben ik beter aan het worden. Als ik me een stuk verbeter in mijn bewustzijn waar mensen zich bevinden, kan ik er makkelijker op inspelen. Dat zal helpen in het zuinig rijden en het langer volhouden. Vooral op de 1000 meter kan ik dan veel winst boeken.”
Een seconde later vulde Huisman zijn visie aan. “Ook op de 500 meter weet je wanneer je ruimte kan nemen, bocht in en bocht uit. Krijg je meer in de gaten door tussen je benen door te kijken, dan kun je ervan profiteren. Zodra iemand schuin vlak achter je rijdt aan de buitenkant, kun je niet te veel ruimte nemen in de exit, omdat hij dan binnendoor kan vliegen. Heb je echter twee meter, dan krijg je de kans de bocht wat ruimer aan te snijden en zo meer snelheid op te bouwen om makkelijker een actie op te zetten.”
De 1000 meter van Montréal-2 werd een prooi voor ploegmaat Jens van ’t Wout. Hij dolde in de eindstrijd onder anderen twee bekenden van Huisman: Shaoang Liu en Daeheon Hwang. Het was een spektakelstuk van jewelste waar ook Huisman van genoot. De zege riep de vraag op wanneer het zijn beurt eens zou kunnen zijn.
Dagdromen op je bed van die World Cup-zege, doe je dat weleens, en is die eerste overwinning dichtbij?
“Niet per se. Ik ben me er wel bewust van. Wanneer ik jongens plotseling medailles zie winnen van wie ik denk hier win ik weleens van, schiet er door mijn hoofd: dat zou ik ook moeten kunnen. Na die gedachte moet je kijken waar de kleine stappen zitten die je kunt maken.”
Betekent in jouw optiek de eerste zege in de World Cup dat je dan bent vertrokken voor veel meer?
“Och, dat weet ik niet. Ik denk het eerlijk gezegd niet. Elk World Cup-weekend begin je op nul. Iedereen. Mocht ik een wereldbeker winnen, dan sta ik heus niet elke week op het podium. Maar..." hij weifelde.
Je weet het nooit. Als je weet hoe het moet, wordt het eenvoudiger.
“Haha, ja, bij Jens leek het daar wel op vorig seizoen. Maar het gebeurt weleens dat je wordt geconfronteerd met een loting des doods, waardoor het zomaar voorbij kan zijn na een ronde. Daar moet je goed mee kunnen omgaan. Deze sport is er een van frustraties opzijzetten. Als het goed gaat, geeft het je het beste gevoel dat er bestaat. Valt het tegen, dan voelt het onmiddellijk heel k#%t. Ik houd echter te veel van shorttrack om die schaatsen dan gelijk in een hoek te gooien.”
Vanaf vrijdag doet TeamNL Shorttrack mee aan de derde World Cup in Beijing. De info over dat evenement vind je hier.
