De hoogtepunten van 2023 volgens de redactie van Schaatsen.nl

Wereldtopper 
Goh, wat kwam ze als een timide, bijna angstig, maar zeer vriendelijk meisje – of beter, jonge vrouw – naar het moment waarop ze mocht vertellen hoe ze weer tot zo’n bijzondere shorttrackprestatie op World Cup-niveau was gekomen. Dat ging twee keer live in de mixed zone van de Maurice Richard Arena in Montréal, na de twee zilveren medailles op de 500 meter, in de eerste race achter teamgenote Xandra Velzeboer en in de tweede op een zucht van een Canadese. De wangen kleurden rood als scharlaken wanneer ze haar verhaal deed met zorgvuldig gekozen woorden, vooral om niet te bravoure-achtig over te komen, terwijl ze dat niet was, is en misschien ook nooit zal worden. Bescheidenheid siert de mens immers. 

Aan de telefoon, toen ze ondanks de haast van het koffers inpakken in een Chinees hotel gelukkig bedacht dat ze nog contact moest zoeken met me, praatte ze wat meer vrijuit. Wederom was het onderwerp een zilveren plak, de derde op een rij die al als goud voelde. Je kreeg het idee dat er wat meer besef was ontstaan dat ze allang niet meer tevreden moest zijn over de tweede plek. Of dat de steeds ongenaakbare Velzeboer heus wel een keer te pakken zou zijn. Misschien wel sneller dan gedacht. Toch, zo besloot ze het korte belgesprek met de opmerking dat ze weer enorm zou genieten van deze prijs. Het leek me geen gek plan: dat hoort bij een geleverde inspanning.

Op het ijs van het ietwat verouderde maar niet minder sfeervolle Mokdong-stadion – ze bevond zich inmiddels in Seoul – volgde een week verder in de tijd de Grote Verlossing, of Bevrijding, zo je wilt. De wedstrijd werd een kopie van alle voorgaande wereldbekerweekends. Vlugger dan het licht was ze vertrokken, nóg gedecideerder om niemand meer te laten passeren. Velzeboer inbegrepen. Driekwart minuut later voltrok zich een unicum: twee Nederlandse winnaressen op een individueel nummer. 

“Ik denk dat ik nu wel een wereldtopper ben”, durfde ze me ’s avonds toe te vertrouwen. Dat ene zinnetje van Selma Poutsma: bijna nóg mooier dan de historische zege. 

Léon de Kort, hoofdredacteur Schaatsen.nl 

‘You don’t know shit’ 
Het succesvolle WK Afstanden in Thialf mag niet ontbreken in dit lijstje. Natuurlijk was die eerste van Patrick Roest speciaal en de wereldtitel op de 500 meter van Femke Kok historisch, maar voor mij sprong het goud van Irene Schouten er boven uit. Haar seizoen was er een van uitersten. Beginnen met een gevoel van onoverwinnelijkheid, mentaal breken tijdens het NK in december en toch kwalificeren voor het WK. Op dat toernooi in maart miste ze steeds het goud, iets wat de winnares Schouten absoluut niet zinde.

In de allerlaatste rit van het WK moest het dan gebeuren, op de vijf kilometer tegen Ragne Wiklund. Gedragen door het publiek - dat aanvoelde waar Schouten mee bezig was - schaatste ze naar een fenomenale tijd, goed voor een baanrecord. De mentale veerkracht van de rijdster was bijzonder en zorgde zelfs voor waterlanders bij 'Tranema', die als één van de weinigen wist wat ze allemaal had door moeten maken. You don't know shit, vertelde hij na afloop. Een titel waar pijn, verdriet en kracht achter schuilde. 

Lisanne van der Eijk, redacteur Schaatsen.nl 

Rollercoaster van de topsportouder 
Er zijn vele memorabele races geweest in 2023. Toch kies ik voor een interview dat mij persoonlijk het meest heeft geraakt. Het was het gesprek met de ouders van olympisch relaykampioene Yara van Kerkhof. Haar carrière bestaat uit de meest heftige extremen die een topsporter kan meemaken. Van het beschuldigd worden door de ISU van afwijkende bloedwaarden tot het overlijden van teamgenote Lara van Ruijven en het winnen van olympisch goud. Niet alleen voor Yara een rollercoaster. Ook voor haar ouders Jan van Kerkhof en Marian Woudberg is het topsportouderschap van ruim twintig jaar niet altijd even makkelijk geweest. 

Dit aangrijpende verhaal is het toppunt van doorzettingsvermogen, grenzen verleggen, veerkracht, en emotie. Voor mij dé elementen waar topsport voor staat. Het toonde de evolutie van de shorttracksport en bood inspiratie hoe de ouders zich hebben aangepast aan de veranderingen en tegenslagen. Ook vertelden ze over de steun die ze vonden bij andere ouders en de trots op de sterke band tussen Yara en haar oudere oud-shorttrackende zus Sanne.

Het symbolische champagnemoment op de brug op Sardinië, waar Yara haar dopingaffaire met haar ouders en zus afsloot en daarmee de toekomst omarmde, bezorgde extra kippenvel. Het is een hartverwarmend en inspirerend verslag van winst, verlies, vriendschap en familiebanden te midden van een keiharde topsportwereld; treffende thema’s om het jaar mee af te sluiten. 

Margriet de Schutter, redacteur Schaatsen.nl 

Liefde voor de skeelersport 
Als nieuwkomer op de redactie van Schaatsen.nl mocht ik me deze zomer onderdompelen in het voor mij onbekende inlineskaten. In een land waar schaatsen ‘s winters de belangrijkste bijzaak in het leven is, blijkt inlineskaten zomers een ondergeschoven kindje, bij vlagen een probleemgeval. "Een sport met een calimero-complex", vertrouwde iemand mij deze zomer toe. Dergelijke opmerkingen, wat moet je er mee? Eerst de sport eens leren kennen alvorens een oordeel te vellen. De rode draad in gesprekken die ik gedurende de zomer voerde met atleten, trainers, ouders of vrijwilligers was duidelijk. Of het nu gaat om een baantoernooi ergens in de provincie, een skeelermarathon over landweggetjes of de grote toernooien in Zuid-Europese oorden: de liefde voor deze sport is onvoorwaardelijk. 

Maar wat het inlineskaten echt magisch maakte, beleefde ik pas toen ik deze zomer in het zuiden van Frankrijk verslag mocht doen van het EK Inlineskaten in Valence d'Agen. Qua medailles geen succesvolle expeditie voor de troepen van Bondscoach Valentina Berga-Belloni, maar wel eentje waar de spektakelsport optimaal in de etalage gezet werd. Vooral de laatste avond van het baantoernooi, toen de relay-finales gehouden werden, was een spektakelstuk. Toen werd mij duidelijk waarom zovelen enthousiast zijn over deze sport. Enorme snelheden, katachtige manoeuvres, gewaagde acties om de tegenstander een hak te zetten. Gesneden koek voor de kunstenaars op wielen, een lust voor het oog voor de honderden toeschouwers aan de kant van de parabolische baan.

De mannen van Nederland eindigden op de vierde plek, de vrouwen kwamen een teenlengte tekort voor brons. Bijna niemand die daar na afloop om maalde. Het was pure reclame voor de sport waar veel mensen zo dol op zijn, een sport die een veel groter publiek verdient en in Schaatsland Nederland meer aandacht moet krijgen. Vanaf die warme zomeravond in Frankrijk was ook ondergetekende daarvan overtuigd. 

Mark Bremer, redacteur Schaatsen.nl