Vanaf vorig jaar begonnen de kriebels bij De Vries al wat te komen. Toen ze aan het begin van het seizoen een promofilmpje van het WK langs zag komen, wist ze zeker: “Wat zou het gaaf zijn als ik daarheen mag. En ik had ook zoiets van: als ik elke wedstrijd beter word, kan ik er rijden. Dit is toch wat je wil, waar je je hele leven voor traint.”
De 26-jarige De Vries dankte haar uitverkiezing mede aan haar Europese titel op de 500 meter. Voor eigen publiek hoopt ze toch een klein beetje te kunnen genieten. “Ik denk wel dat het dubbel is. Aan de ene kant wil je heel erg genieten, maar aan de andere kant moet je wel gewoon met de wedstrijd bezig zijn. Hoe leuk het ook is, het draait om presteren. Pas als je de rit hebt gewonnen, kun je juichen. Dat zal wel echt kicken zijn, dat iedereen voor mij juicht.”
Schoolkinderen
Het is overigens niet de eerste keer dat De Vries voor eigen publiek schaatst. Zo schaatste ze al drie keer in Dordrecht: twee wereldbekers en één EK. Als ze aan die wedstrijden terugdenkt, krijgt ze weer kippenvel. “Vooral toen ik de eerste keer op het ijs stapte. Al die schoolkinderen die begonnen te gillen, dat ik me afvroeg: zijn die er allemaal voor jou? Dat is zo bijzonder. Ook toen ik in Ahoy voor het eerst op het ijs stapte, dacht ik: holy shit.”
Voorheen glunderde ze als het WK in China werd gehouden, tegenwoordig is dat wel anders. De Vries merkt aan al haar collega’s dat een groot toernooi in Nederland iets speciaals met zich meebrengt. “Elke keer weer is het hier een feestje, het is zo groot allemaal. Vroeger vond ik het geweldig om naar China te mogen, daar zijn veel mooie plaatsen. Maar nu wil ik het liefst elk jaar wel een WK in Nederland.”
Terughoudend
Aan alles merkt de Europees kampioene op de 500 meter dat het WK op losbarsten staat. “Eerst zie je alleen de hal, nu zie je de lichten en hoor je muziek. Dat is wel echt gaaf.” Of ze daarvan onder de indruk gaat raken? Ze denkt van niet. “Ik zal misschien even om me heen kijken, maar vervolgens concentreer ik me op mijn rit. Ik denk wel dat al dat publiek me extra energie gaat geven.”
Al die aandacht die er de laatste tijd is voor het shorttrack vindt ze een gevolg van de goede prestaties van de gehele Nederlandse ploeg. Maar zelf hoeft De Vries niet zo nodig in de spotlights te staan. Daar is ze het type persoon niet voor. “Ik ben altijd een beetje terughoudend. Maar dat er nu zoveel mensen voor ons zijn, vind ik wel heel bijzonder.”
Omslagpunt
Daar heeft ze natuurlijk zelf ook aan bijgedragen. Naast haar Europese titel die ze won in Turijn, won De Vries ook twee zilveren medailles bij de wereldbekers in Dresden (1500 meter) en Minsk (1000 meter). “Soms ben ik alweer vergeten dat ik Europees kampioene ben”, zegt De Vries lachend. “Niemand verwachtte toen dat ik goud zou winnen of dat ik überhaupt een medaille zou halen. Ik kreeg heel veel reacties daarna. Ja, dat is tot nu het mooiste wat ik heb bereikt.”
Europees kampioen op de 500meter!!! #ShorttrackNL pic.twitter.com/RhyjMouB64
— Rianne de Vries (@rianneedv) 14 januari 2017
Voor vele mensen kwam die gouden medaille uit de lucht vallen. Ook voor haar zelf was het een verrassing, al wist ze dat ze voor de medailles kon gaan als ze het niveau van Zuid-Korea vast kon houden. “Bij de wereldbeker in Gangneung stond ik voor de tweede keer in mijn carrière in een A-finale. Vanaf toen begon ik te geloven dat ik best wel goed kan schaatsen, dat ik veel meer kan dan ik denk. Gek hé? Ik moest gewoon iets positiever zijn, haha!”
Zuid-Korea is het omkeerpunt geweest, zegt De Vries, die daarvoor weinig zelfvertrouwen kende. “Ik presteerde niet echt, haalde niet hele goede resultaten. Maar als dan de prestaties komen, krijg je veel meer zelfvertrouwen. Na mijn gouden medaille in Turijn hoopte ik daarna ook in de wereldbekers goed te rijden. Toen ik daar ook de finale haalde, wist ik dat het niks met geluk had te maken. Ik vond het fijn dat ik niet eenmalig gepresteerd had.”
Springen
Voor het WK wil ze zichzelf in ieder geval niet te veel druk opleggen. Want, zegt ze, dan komen de prestaties makkelijker. En als het dan ook nog goed in haar koppie zit, komen de resultaten vanzelf. “Ik moet gewoon de leiding nemen en aanvallend rijden. Dan kom ik het verst. Ik bekijk het per rit en dan zie ik het wel.”
Van zenuwen heeft De Vries weinig last, behalve als haar vriend Daan Breeuwsma in actie komt. “Dan sta ik helemaal te springen, dan ben ik blij dat ik dat niet met mijn eigen rit heb, haha!”
Over springen gesproken...
Ga jij komend weekend ook springen in Ahoy? Versla Sjinkie en Suzanne!
