“Mam, het WK Allround is dit jaar in Hamar. Zullen we daarheen gaan?” De brede glimlach op het gezicht van haar moeder verraadt het antwoord meteen. Natuurlijk wil ze daarheen. Het idee van Groenewold ontstond vlak na het NK Allround toen Marije Joling Nederlands kampioen werd en zich verzekerde voor het WK in Hamar.
Joling is een collega van Groenewold; beiden ‘werken’ (nog steeds zonder sponsor én dus zonder inkomen) voor Team Victorie. Joling als schaatsster, Groenewold als sporttechnisch manager. Moeder Groenewold moest zelfs een traantje laten toen Joling Nederlands kampioen werd. “Dat vond ik zo mooi voor Marije, het was haar echt gegund.”
Spiegel
Groenewold, die in 2010 haar schaatsen aan de wilgen hing, kent een druk bestaan. Naast haar (geringe) werkzaamheden bij Team Victorie houdt ze zich ook bezig met een project voor het WK wielrennen dat ze naar Nederland hoopt te halen. Ook traint ze enkele talentvolle wielrenners en runt ze een eigen bedrijfje: VitoKompas.nl. “Wat ik daar doe, is mensen spiegelen. Waarom maak je bepaalde keuzes? De persoon in het bedrijfsleven moet vitaal in balans zijn. Ik werk daarvoor samen met specialisten op mentaal gebied, met een fysiotherapeut en voedingsdeskundigen.”
Als wielercoach is ze naast degene die de programma’s maakt ook een persoon die de sporters het uiterste uit zichzelf probeert te laten halen. “Ik vind dat je als coach kritische vragen moet stellen. De sporters zijn zichzelf aan het ontdekken en dus is het goed als ik ze een spiegel voor kan houden.” Het leven als niet-sporter bevalt Groenewold prima. “Je leert jezelf heel goed kennen. Ik moet vooral nog leren om nee te zeggen. Maar elke keer als ik het woordje ‘sport’ hoor, word ik weer enthousiast.”
Hamar
Tussen al het werk door heeft ze nog wat tijd gevonden om naar Hamar te gaan. En ze gaat met alle liefde terug naar de stad die haar vele dierbare herinneringen hebben gebracht. Als B-junior was ze namens Nederland in 1993 uitgenodigd voor een jeugdconferentie om mee te discussiëren over het groener maken van de Spelen. Datzelfde weekend was het WK Allround waar Falko Zandstra wereldkampioen werd.
“Dat was voor het eerst dat ik zonder mijn ouders naar het buitenland ging”, weet Groenewold nog. “Ook reed ik mijn eerste internationale wedstrijd in Hamar, eindigde ik voor het eerst op het podium in Hamar bij een internationale wedstrijd en werd ik er in 2004 wereldkampioen.”
Met name dat laatste was een heel speciaal moment. Niet alleen vanwege het feit dat er al 30 jaar geen Nederlandse meer wereldkampioene was geworden en dat de Duitsers eindelijk werden verslagen, maar ook vanwege een andere reden. Voor het eerst waren haar ouders niet live aanwezig bij een wedstrijd van hun dochter. “Mijn vader was heel ziek, had heel veel pijn en was niet in staat om te reizen.”
Telefoon
Haar ouders reisden haar elk toernooi achterna, behalve dat toernooi. “Ik was dat weekend heel druk met mezelf, maar ik wilde per se iets laten zien. Ik voelde bovendien dat er dat weekend iets speciaals aan zat te komen.” Haar gevoel liet haar niet in de steek, want Groenewold verbaasde vriend en vijand door wereldkampioen te worden én Claudia Pechstein te verslaan. Dat was haar immers nog nooit gelukt.
Waarom het nou net dat weekend gebeurde, weet ze nog steeds niet. “Blijkbaar moest het zo zijn. Ik vond het verschrikkelijk dat mijn ouders het voor de tv moesten zien, dat ze me geen knuffel konden geven. Toen ik de telefoon in m’n handen kreeg gedrukt, waren ze heel emotioneel. Het was absoluut mijn mooiste overwinning uit mijn loopbaan.”
2004, het jaartal dat voor eeuwig in het geheugen van Groenewold gegrift zal blijven staan. De wereldtitel die haar vader voor het laatst meemaakte.
