Er kon nog net een lachje vanaf op het moment dat Schulting zondagmiddag een bronzen medaille voor de relay kreeg omgehangen, maar de teleurstelling droop van haar gezicht. Geveld door koorts had ze in de finale van aflossingswedstrijd geen rol van betekenis kunnen spelen.
De jonge kopvrouw van de Nederlandse ploeg was de relay nog wel gestart, maar kwam na één aflossing niet meer in actie. “Ik was vandaag niet in staat om serieus te racen. Er zat niet meer in dan starten en de meiden daarna vanaf het ijs aan te moedigen en ze te steunen.”
Schulting kon direct na de relay finale waarin Nederland derde werd haar tranen niet bedwingen. “Ze kwamen met z’n drieën nog zo lang mee. Ik zag ze helemaal kapot gaan. Dat ze toch nog derde worden, geeft aan hoe sterk we als ploeg zijn.”
Het toernooi begon vrijdag nochtans goed voor de Schulting. Op alle drie de afstanden plaatste ze zich met overmacht voor de finaleronden.
Onvervalste baaldag
Zaterdag keerden de kansen. Schulting kende een onvervalste baaldag, waarin alles fout ging wat fout kon gaan. In de finale van de 1500 meter moest ze genoegen nemen met een teleurstellende vierde plaats, gevolgd door uitschakeling in de halve finale van de 500 meter na een betwistbare penalty. Op de relay was het drama compleet. Schulting kwam in leidende positie hard ten val en bezeerde daarbij haar linker elleboog.
Hoewel de schade leek mee te vallen, werd Schulting uit voorzorg per ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Toen uit de foto’s bleek dat er geen sprake was van een breuk, wees alles erop dat Schulting het toernooi alsnog kon voltooien. Maar het malheur was nog niet compleet. Geveld door een virus bracht Schulting een groot deel van de nacht ziek door op het toilet en zondagochtend werd ze wakker met koorts.
“Gisteren voelde ik me super. Ik reed de hele week top en voelde dit niet aankomen. Ik had vandaag heel graag nog willen starten, maar ik kon er niets meer aan doen.”
De titel in het individuele toernooi was zaterdag al uit zicht verdwenen, maar met de aflossingsploeg aasde Schulting op sportieve revanche. ”Als ik fit was geweest dan hadden we de titel kunnen pakken, nu voel ik me heel machteloos.”
Een schrale troost voor Schulting: het seizoen is nog lang voor de shorttrackers. Maandag reist de ploeg alweer door naar San Remo voor een trainingskamp. Het vizier is nu gericht op de laatste twee World Cups van het seizoen en het WK Shorttrack in eigen land. “Dat het weekend zo moet eindigen is heel zuur, maar liever dat het me hier overkomt dan straks in Rotterdam. Al had het voor mij nog wel een dagje later mogen zijn.”
