"Ik werd vooruit geschreeuwd door het publiek, ze stonden honderd procent achter me”, luidt het enthousiast. “Het publiek in Nederland snapt de tien kilometer gewoon. Ik dacht op een gegeven moment: moet ik nou nog acht of negen ronden? Zie ik op het bord dat het er nog tien zijn! Toen dacht ik wel even: Oei! Het publiek weet dan dat je ze nodig hebt. Het is fijn wanneer zij voor je schreeuwen.”
“Het is hier volle bak. Dat is in vergelijking met andere World Cups wel anders. In Salt Lake City ging ik door het ijs, en toen was er niemand.” In Thialf ging Kooiman daarentegen als een jekko. Hij vertrok rap en bleef rondjes 30,6 noteren. “Maar aan het eind raakte ik dat weer een beetje kwijt.”
“Het was natuurlijk een lijdensweg, maar dat is de tien kilometer altijd”, vervolgt hij grappend. “Ik ben hard vertrokken. Ik heb gegokt en verloren.”
Verloren? Met zilver? “Nouja, echt verliezen is het natuurlijk niet, maar ik wil altijd graag winnen. Jorrit is niet makkelijk te verslaan, maar als hij een keer rustig aandoet kan het zomaar gebeuren.” Dat Jorrit Bergsma er in 12.52,20 met de overwinning vandoor ging verbaasde hem dan ook niets. Het brons was voor Ted-Jan Bloemen. (13.00,07)
Al met al een goede generale voor de NK Afstanden van eind deze maand. Toch kijkt Kooiman ook al stiekem vooruit naar de selectiewedstrijden voor de Olympische Spelen van volgende winter, waar hij op de tien kilometer de strijd met onder meer Sven Kramer en Jorrit Bergsma aan zal moeten. “Zij hebben natuurlijk wel veel meer ervaring. Ik probeer gewoon stoïcijns door te gaan met wat ik nu doe. Of het gaat lukken merk ik tegen die tijd wel.”
Teruglezen wat er op de slotdag van de World Cup in Thialf gebeurde? Klik hier!
