Zelf nog amper bekomen van vier prachtige schaatsdagen met zijn succesvolle Team Gold (twee keer goud, drie keer zilver en een bronzen medaille), overvalt het nieuws van het aanstaand afzwaaien van Irene Schouten hem behoorlijk. “Dit is heel verrassend”, zegt coach Johan de Wit, die op het vliegveld van Calgary zit te wachten op de terugreis naar Nederland.
Tja. De ijskoningin uit Hoogkarspel die er ‘zomaar’ mee ophoudt. De Wit heeft de laatste jaren, sinds Irene onder de vleugels van Jillert Anema bij Royal A-ware is beland, niet zo heel veel contact meer met haar gehad. “We zien elkaar uiteraard op de ijsbaan en dan is er een praatje, maar de band die we door onze samenwerking van vroeger hadden, is er niet meer. Logisch: ik ben zelf naar een ander land vertrokken om te coachen (Japan, red.), en heb schaatssters gekregen die concurrentes zijn van Irene.” De Wit valt een tel stil. “Goh”, vervolgt hij, “ik lees het hier ook net hè, dit moet ik echt nog even laten bezinken hoor…, want ik had het nooit verwacht.”
Ergens snapt hij de move van Schouten, die naar eigen zeggen vijftien jaar alles aan de kant heeft gezet voor de sport. “Het nieuwe huis is bijna klaar. Haar leven beweegt zich langzaam maar zeker een andere kant op. Het blijft verrassend dat een van de beste schaatssters ooit er een punt achter zet. Ze is wereldkampioene op skeelers geworden. Dat was trouwens bij mij. In de marathon is ze alleenheerser geweest. Irene heeft alles gewonnen. Allround wereldkampioen, wereldkampioene afstanden, er zijn records verbeterd, ze is olympisch kampioene. Een van de allerbesten ooit. Die alleen het sprinten op de langebaan niet beheerste.”
Opnieuw een stilte, die De Wit grappig genoeg benadrukt door op te merken dat-ie er ‘een beetje stil van is’. “Voor het schaatsen is dit heel erg jammer, omdat ik denk dat er veel mensen graag naar haar races keken. En ondanks dat onze band wat minder is geworden, kon ook ik ervan genieten”, erkent de kampioenenmaker uit Bergen die Schouten in haar tienerjaren een periode trainde en haar naderhand (2013) ook opnam in een team dat Project 2018 werd genoemd. Het werden prachtige jaren waaraan De Wit bijzondere herinneringen bewaart. De mooiste? Het antwoord is onmiddellijk paraat.
“Haar eerste wereldtitel op de mass start, in Heerenveen (foto's boven). De manier waarop ze die in 2015 behaalde, met Mariska Huisman die ook in onze ploeg schaatste, was prachtig. Daar denk ik graag aan terug, ook omdat mijn zieke moeder dat kon meemaken. Een heel speciaal moment.” Dan, met een sarcastisch ondertoontje: “Ik zat zelf op de tribune, want ik was nog bezig aan mijn coachopleiding en mocht dus niet op het ijs staan…”
