“Beter hier dan straks in Japan.” Het is duidelijke taal van moeder Chantal, op de tribune van het Bossche Sportiom toekijkend hoe haar naar adem happende dochter Lindsay na drie minuten de lange kür heeft beëindigd. “Het hoort erbij”, weet ook disciplinemanager Kunstrijden Niki Wories, doelend op de slippertjes in de nog lang niet vlekkeloze uitvoering tijdens de KNSB Cup. Dat laatste hoef je overigens niet te zeggen tegen ’s lands beste soliste op kunstschaatsen: als er iemand kritisch is op zichzelf, is het Lindsay van Zundert. Een paar keer gevallen, ze haat het. “Ik heb wel verbeterpuntjes gezien”, voegt de Belgische coach Carine Herrygers gekscherend toe. “Al moet ik zeggen: die kende ik al, hoor”, klinkt het lachend.
Het gaat er ontspannen aan toe bij de nationale wedstrijd in Den Bosch waar vrijwel alle Nederlandse toppers hun gezicht hebben laten zien. ’t Is een verplicht nummer voor de atleten: deels om de fans de kans te gunnen het beste op nationaal kunstrijgebied in levenden lijve te aanschouwen, deels om zo startrecht te krijgen van de bond om aan buitenlandse wedstrijden mee te doen. Van Zundert (18) was liever in het Finse Espoo aangetreden, bij de Finlandia Trophy waar ze op concurrentes zou zijn gebotst die ze straks tijdens de NHK Trophy in Osaka (Japan, 24-26 november) ook treft. De Zuid-Koreaanse Yelim Kim bijvoorbeeld, winnares op het Finse ijs, en de nummer drie van de uitslag, Anastasiia Gubaoova.
Die twee scoren respectievelijk 187.91 punten en 179.61 punten. Van Zundert verzamelt voor haar twee programma’s 138.69 punten, heel ver verwijderd van haar beste resultaat (175.81), gerealiseerd op de Winterspelen van Beijing, maar met gemak genoeg om het klassement van dit niemendalletje met vier deelneemsters te winnen. Van de napret op het ijs, na de huldiging, geniet ze het meest: lekker gekke foto’s maken met de andere meiden.
“Dit was niet m’n beste wedstrijd vandaag”, mompelt de blondine later wat mistroostig wanneer ze in de kantine zit, lurkend aan een flesje cola. Mams heeft net verteld hoe Lindsay in de auto van Etten-Leur naar de baan onophoudelijk carnavalskrakers en technonummer heeft zitten zingen. “Ik weet niet wat ze mankeerde, maar ze was zo uitgelaten.” “Dat klopt wel”, erkent de rijdster. “Ik was vol goede moed, het inrijden liep ook lekker, maar ik had het niet zo. Wat er nou gebeurde bij die valpartijen…, ik ben het alweer kwijt. Toen ik klaar was, stond ik te trillen op m’n benen.” “En dat was niet van de spanning”, reageert moeder. “Ze heeft al op iets grotere wedstrijden in de schijnwerpers gereden.”
Gauw alles vergeten en doorgaan. Gelukkig staat het volgende toernooi alweer voor de deur. Komend weekend rijdt Van Zundert in Boedapest, daarna verkast ze naar Servië en voor ze er dan erg in heeft zit ze in Osaka, voor de Grand Prix. “Daar verheug ik me enorm op, en daarom werken we daar ook naartoe”, verklaart ze. “Er rijden heel veel sterke meisjes.” Ze kan overigens niet vertellen wie dat zijn, omdat ze zich nog niet heeft verdiept in het deelnemersveld. “Daar verander ik toch niets aan, ik moet zelf zo goed mogelijk presteren.”
Het internetlinkje naar het evenement op de website van de internationale schaatsunie brengt uitkomst. Lindsay wijst naar haar eigen naam op de startlijst. Grinnikend: “Die ken ik in elk geval.” De naam van Gubanova roept ook goede herinneringen op, net zoals de andere Lindsay, behorend bij de Amerikaanse topper Thorngren. Het meest spreekt de Belgische Nina Pinzarrone haar aan. Zij is jaren trainingsmaatje geweest. “Gezellig, met haar weer naar Japan te kunnen. Och, ik ben er niet zo mee bezig hoeveel meiden ik achter me kan houden. Wat ik belangrijk vind, is dat ik mezelf verbeter. Dan ben ik tevreden. Mezelf overtreffen.” In cijfers uitgedrukt: opschuiven naar het puntentotaal van de Winterspelen. “176 waren er dat”, beweert Chantal. “75”, corrigeert Lindsay haar moeder direct, en nogal vinnig. “Zoek maar op. Als ik gelijk heb, krijg je commentaar van me.”
Lindsays geheugen is dik in orde. Ze vergeet echter de reprimande voor haar moeder. Misschien wel omdat ze volhoudt niet zo geïnteresseerd te zijn in die punten. Ze zijn nodig om hogerop in de sport te geraken, dat realiseert ze zich al te goed, maar rond wedstrijden tellen ze voor haar niet. Of beter, dan denkt ze er nooit aan. “Het draait om het schaatsen, om de küren. Als die in orde zijn, komen de punten vanzelf.” Ze staat op van haar stoel om weer naar de ijshal te gaan waar de paren zo meteen moeten optreden. “Ik heb trouwens alle punten al binnen voor het EK en WK…..”
Kijk, dat weet ze dan weer wel.
De uitslagen van de KNSB Cup staan hier.
