Het is de tweede GP die deze winter in de agenda staat van de 25-jarige Tsiba en zijn vier jaar jongere partner. Eind oktober gleden ze in het Doug Mitchell Thunderbird Sports Centre van Vancouver naar de zevende plaats in het veld van acht koppels. Drie van de paren van toen zijn ook aanwezig in Japan, dus krijgen Daria en Michel aardig vergelijkingsmateriaal. Omdat het vroeg was in het jaar (gewenning), bleven alle koppels onder hun beste score. Danilova en Tsiba eindigden op 165.01 punten, ruim acht punten minder dan ze behaalden op het WK in Saitama.
“Niet raar, dat verschil, want we weten dat we er aan het begin van het seizoen echt moeten inkomen. Daarom hebben we dit jaar gekozen eerder te starten dan we gewend zijn, zodat we al meer ritme zouden hebben voor de eerste Grand Prix. Dat was begin oktober zichtbaar bij de KNSB Cup in Den Bosch, al merkte ik dat ik tegen het einde van ons vrije programma behoorlijk kapot was. Alleen", mompelt hij, terugdenkend aan de kür, "de lift die ik miste... Daria glipte gewoon door mijn armen…, van pure vermoeidheid. Ik heb de afgelopen vier jaar een keer een lift gemist, op mijn eerste EK. Dat ervoer ik toen als iets dramatisch. In den Bosch was het misschien te verklaren doordat we direct het ijs op moesten, zonder een training vooraf. Die fouten moeten niet voorkomen op dit niveau. Dat is de les die we meenemen.”
Hoe haal je die fouten er eruit?
Tsiba: “Door te analyseren. Zelfs als je vermoeid bent, is het belangrijk dat je in een kür element voor element uitvoert. En wanneer je een element goed of verkeerd doet, moet je er niet in blijven hangen. In de cupwedstrijd van Den Bosch had ik aan het einde de dead spiral (een draai waarbij hijzelf, al in hurkhouding, Daria liet zakken, zodat zij dicht bij het ijs kwam en op één schaats naar achteren boog, terwijl ze werd rondgetrokken, red.), gevolgd door lift, weer een lift en een pirouette. Ik was op dat ogenblik al kapot. Naderhand realiseerde ik me dat ik meer rust moet pakken in zo’n fase dat ik Daria optil.
Het levert geen stress op hoor, zulke fouten. Ze zijn een goede wake-up call, in de zin van: oké, hier moeten we op letten. Tijdens deze wedstrijden en de Budapest Trophy die we ook hebben gehad, mogen – of beter – kunnen en mogen we die fouten maken. Niet in de GP’s of op, EK’s en WK’s, want dan moeten we laten zien wat we in huis hebben om mee te doen als Nederland. Dat willen we namelijk, niet dat men zegt: ‘Oh, prima, een Nederlands paar? Dat zijn slechte kunstrijders’. Nee, ons doel is internationaal meestrijden.”
Studieschuld van 100.000 euro en een scholarship
Kunstrijden is zijn leven en passie, maar ook een gigantische kostenpost voor Michel Tsiba en Daria Danilova. Sinds Tsiba is gaan studeren, heeft hij kunnen gebruikmaken van studiefinanciering. "Vanaf mijn zeventiende heb ik daar grotendeels van geleefd. `Het gevolg is dat ik intussen meer dan 100.000 euro schuld heb opgebouwd. De financiering is nu voorbij omdat ik mijn diploma op zak heb. Als je een ranking zou maken van studerende sporters met de grootste schulden, zou ik absoluut op de eerste plaats staan. Maar", zo voegt hij eraan toe, "ik heb dat bewust gedaan. Ik had ook kunnen kiezen te stoppen met schaatsen om dan ergens te gaan werken. Straks kan ik vast een aardig salaris verdienen dankzij mijn opleiding (business & managament), maar het is niet wat ik wil. Geld kun je verdienen en ik ben nu nog op een leeftijd dat ik dingen kan ondernemen."
Per 1 november is er echter een kleine handreiking gekomen, vanuit het Internationaal Olympisch Comité. Volgens NOC*NSF valt kunstrijden onder de noemer topsport, maar omdat de resultaten (top-8) en een uitgebreid topsportprogramma vanuit de bond ontbreken, is er geen directe ondersteuning van atleten. Technisch directeur van de KNSB Remy de Wit licht toe: "Wel is er sinds kort een zogenoemd scholarship vanuit het Internationaal Olympisch Comité (dat loopt via NOC*NSF en de KNSB), wat inhoudt dat kunstrijders die kans maken op de Spelen, een maandelijkse toelage ontvangen. Momenteel zijn dat in Nederland Michel en Daria (die als een team gelden) en Lindsay van Zundert, voor wie de regeling al langer loopt. Ik heb er wel de voorwaarde aan verbonden dat ze steeds voldoen aan een vastgesteld prestatieniveau, omdat ik vind dat je niet op je lauweren kunt gaan rusten, wanneer je die bijdrage hebt binnengehaald."
Dat is een ambitieus doel.
“Dat weet ik niet. Wij waren vorig jaar op het WK dertiende. Rekening houdend met de reis van 72 uur voordat we in Japan arriveerden, durf ik te zeggen dat we in onze optredens veel hebben laten liggen. In potentie hadden we hoger kunnen eindigen als we beter zouden hebben gereden. Op het WK daarvoor waren wij negende, mede doordat veel paren zich afmeldden. Wat ik bedoel: het is niet meer zoals ons eerste wereldkampioenschap waarop we 22e werden. Er is potentie, geen situatie waarin we moeten hopen op de finale. Daar trainen we ook niet voor. De ultieme droom is de Olympische Spelen, en zelfs als we ons kwalificeren, willen we geen veldvulling zijn. Dat is het streven, daar werken we elke dag voor.
Waar staat TeamNL voor? Wij willen voor de hoogst mogelijke plekken knokken. Per slot van rekening moet je ook de top-8 halen voor de A-status van NOC*NSF, wil je een salaris ontvangen. Dat is net zo goed iets wat we in ons achterhoofd hebben, aangezien we hopen niet levenslang op mijn ouders’ geld te hoeven leven.”
De informatie over de GP in Osaka staat hier.
