De winter van Chelsea Verhaegh en Sherim van Geffen kan als een kunstrijdsprookje verteld worden. Het WK Kunstrijden van 2023 in Japan halen was al jaren hun grote droom. Toen hun directe concurrenten voor het Nederlandse ticket, Hanna Jakucs en Alessio Galli, beter presteerden op bijna alle wedstrijden, leken de kansen van Verhaegh/ Van Geffen verkeken. Alleen een wonderbaarlijke performance op de Challenge Cup in Tilburg zou ze nog naar Japan kunnen leiden…
“We gingen de Challenge Cup in met het gevoel dat het heel moeilijk zou worden”, vertelt Verhaegh. Van Geffen was nog stelliger: “Ik zei tegen Chelsea dat het klaar was. Maar hoe we ook zouden rijden, we hadden een goed seizoen gedraaid. Voor het thuispubliek wilden we nog één keer onze küren laten zien.”
Het duo zette twee ijzersterke küren neer en dwong daarmee een startbewijs voor het WK af. “Ik durfde niet te slapen, omdat ik bang was dat alles een droom zou blijken als ik wakker werd. Het was zo onvoorstelbaar. Een week later kon ik het nog niet geloven. Eigenlijk hadden we het al losgelaten”, aldus Verhaegh.
“Het was geweldig om in Japan te rijden. De tweede helft van onze kür voelde ik zoveel energie. Ik kon daar zo genieten”, vertelt Verhaegh die het moment nog steeds koestert. Haar partner zag het optreden als ultieme beloning. “Op de Challenge Cup hebben we zo’n bijzondere prestatie neergezet. Het WK doet er niet aan onder qua ervaring, maar het voelde meer als de huldiging.”
In Japan kon het duo geen rol van betekenis spelen, des te meer reden om te investeren in hun nieuwe küren tijdens de zomer. Alleen remmen financiële zorgen de groei van het duo. “Omdat de middelen ontbreken, kunnen we alleen maar half werk leveren”, aldus Van Geffen.
De 29-jarige atleet coacht andere kunstrijders om de sport te kunnen bekostigen, terwijl Verhaegh op zoek is naar een baan. De uren die ze hierin steken, kunnen ze niet trainen of rusten. Daarnaast merken ze ook de gevolgen op de ijsbaan. “De financiële stress neem je toch mee naar de trainingen en in de communicatie met elkaar. Daarnaast wil je niet te lang het ijs huren, want dat kost extra geld. Dan ben ik gehaast alle oefeningen aan het doorlopen, terwijl je soms juist de tijd moet nemen om even ergens goed naar te kijken”, legt Van Geffen uit.
Hoewel hun coaches in Finland wonen, kunnen Verhaegh en Van Geffen daar niet vaak heen. Ze moeten zichzelf coachen in Nederland, zonder trainingspartners. Op alle mogelijke manieren proberen ze hun kosten zo laag mogelijk te houden, bijvoorbeeld door te bezuinigen op de boodschappen. “We hebben niet de luxe om te kiezen voor bijvoorbeeld biologische producten. Daarnaast nemen we geen powerbars, zoals veel andere atleten. We wonen bij onze ouders, zodat we geen huurkosten hebben. En als ik geen honger heb, dan eet ik niet. Alles wat je consumeert, moet je later weer opnieuw kopen”, vertelt Verhaegh over de lastige situatie waar ze inzitten.
De 22-jarige kunstrijdster vervolgt: “Heel graag zouden wij fulltime atleet willen zijn, zodat we al onze energie kunnen stoppen in de sport. Nu komen er zoveel extra dingen bij kijken, waardoor ik merk dat we niet in de buurt komen van onze trainingspartners.”
“Via verschillende sponsorsites is wel wat gedoneerd, maar dat zijn niet de bedragen die wij nodig hebben om een seizoen door te komen. Terwijl de meeste tegenstanders wel een professioneel programma kunnen draaien. Zij werken vast met hun coaches, krijgen küren van goede choreografen en hebben een volledig trainingsschema op het hoogste niveau”, somt Van Geffen op. “Wij moeten op het niveau van pure amateurs meestrijden op een WK. Bijna oneerlijke competitie.”
“De Spelen over twee jaar zouden we graag willen halen, maar hoe we er nu voor staan…”, zucht de 29-jarige Van Geffen. “Dit seizoen kunnen we nog wel uitzingen. Alleen is het potje van Chelsea volgend jaar echt op. Dan kunnen we niet meer naar Eindhoven rijden, omdat er geen geld meer is voor de benzine. Laat staan dat we ijs of coaches kunnen betalen. Hoe gaan we het doen?”
Tot nu toe overwint hun liefde voor de sport. Op het ijs glijden en alle complexe bewegingen er makkelijk uit laten zien is hun drijfveer. “We zouden kunnen stoppen, maar we willen allebei doorgaan, we willen er nog meer uithalen. Dus we moeten het doen met wat we hebben”, sluit Van Geffen af.
