Nog een seizoen proberen. Die gedachte schoot vorig jaar door het hoofd van Amsterdammer Iwan van Hulst, toen hij op een ijsbaan in Zweden de score zag voor zijn net beëindigde korte kür. Die bleek zo goed dat hij zich zou hebben geplaatst voor de Challenge Cup, hét toernooi waar hij z’n hele kunstrijleven al zijn zinnen op had gezet. Van Hulst, een universiteitsstudent in het vakgebied van de sociale geografie en planologie, baalde. De deadline om die punten te halen was net verstreken. Nou, dan volgend jaar ook nog schaatsen om die Challenge Cup dan wel te halen, nam hij zich voor.
En ja hoor, hij is erbij in het Tilburgse IJssportcentrum waar gearriveerde helden en heldinnen, maar ook jeugdige talenten de kunsten mogen vertonen die ze al jarenlang week in week uit herhalen op de training tot het duizelt voor de ogen. Voor Van Hulst is het evenement een soort WK dat meteen het eindpunt is van een reis die op zesjarige leeftijd is begonnen, ‘omdat ik het altijd leuk vond om trucjes te doen, of het nou op mijn ijshockeyschaatsen was of in het zwembad’, zegt hij ergens in het gesprek.
“Ik wilde verleden jaar eigenlijk stoppen met kunstrijden. Mijn studie liep af, ik zou m’n bachelor behalen en wist niet zo goed wat ik moest. De wedstrijd in Zweden veranderde wat. Het slot van het liedje is dat ik een jaar vrij heb genomen om alleen te schaatsen. Het heeft wel iets opgeleverd. Ik ben zo blij dat ik mag meedoen. Het is erg spannend geweest om de verplichte punten te verdienen. Voor de Challenge Cup moet je voldoen aan een technische score voor de korte kür van 22 punten, en voor de lange kür zijn het er 38. Ik heb 22.47 gereden en 42.88. Met veel dank aan Astrid hoor”, voegt hij eraan toe.
Bij Astrid hoort de achternaam Winkelman. Ze is zelf kunstrijdster geweest in een ver verleden, won ook enkele Nederlandse titels en mocht een keer naar het EK. Nadat ze stopte, werd ze trainster bij verschillende clubs om de enthousiaste en ambitieuze meisjes en jongens op weg te helpen. Net voordat corona uitbrak hing Van Hulst aan de telefoon. Hij, op dat moment rijdend bij de Amsterdamse club FFSA die de Jaap Edenbaan als thuishonk heeft, zocht een nieuwe trainer. De pandemie gooide het hele leven overhoop, maar de online-lessen die Iwan als alternatief volgde, boden precies hetgeen wat hij zocht. Daarop stapte hij over naar de ijsbaan in Haarlem waaraan Winkelman is verbonden.
“Iwan is hardwerkende kunstrijder die altijd zijn best doet, en daarnaast de meest grappige jongen die ik heb meegemaakt”, zijn de woorden om een beeld van haar pupil te geven. “Ik vind het ongelooflijk knap hoe hij het heeft gedaan om te komen waar-ie nu is. Van Hulst licht nog wat verder toe. “In het begin van dit seizoen draaide ik niet lekker. Mijn scores waren lager dan het jaar ervoor. Door wat te wijzigen, is het tij gekeerd. Ik besloot minder te trainen, maar wel voortaan met m’n coach. Daarvoor trainde ik heel vaak alleen. Verder merkte ik dat ik erg gefocust was op het halen van mijn punten. Het zou beter te zijn dat los te laten. Ik moest meer schaatsen omdat ik het leuk vond. Vanaf dat ogenblik ging het stukken lekkerder.”
De beloning, deelnemer zijn aan de Challenge Cup, is het summum. Hij heeft geen echte verwachtingen. “Ja, dat ik het er leuk zal hebben. Dat hoop ik tenminste. Er komen veel goede rijders naar Tilburg, die wil ik ook heel graag zien. Verder hoop ik er te schaatsen zoals ik het doorgaans kan…”
Zitten er nog specialiteiten in je küren?
Van Hulst blijft het antwoord in eerste instantie schuldig.
Zeg gewoon dat je voor je laatste optreden als kunstrijder twee briljante küren hebt.
(met verschrikte stem): “Dan val ik dadelijk, terwijl ik nu iets heb verteld..., nee, ik heb een triple Salchow in beide küren en een triple Rittberger als moeilijkste sprongen. Met mijn pirouetten hoop ik level 4 (hoogste waardering voor de uitvoering, red.) te halen, en dan nog wat plussen in al m’n sprongen.”
Als dat allemaal lukt, kom je op een mooie plaats in de ranking te staan.
“Uh…., nou ja, ik heb even naar mijn tegenstanders gekeken en een aantal springt gewoon quads (viervoudig, red.), dus ik denk niet dat ik heel hoog eindig.”
Ook dat lijkt me niet erg. Als je jouw situatie vergelijkt met die van veel andere buitenlanders, weet je dat zij als een prof kunnen leven, met financiële steun van allerlei kanten. Heb jij sponsors om rond te komen met je sport?
“Nee, ik kom niet rond. Dit kost allemaal heel veel geld. Ik heb geen sponsors, maar ontzettend lieve ouders. Die stoppen straks ook met alles betalen. Tot aan de Challenge Cup is het volledige sponsoring, daarna minder. Dat snap ik ook wel….”
Als de Challenge Cup voorbij is, wat dan?
“Ik ga shows rijden bij de Royal Caribbean Cruises. Kunstschaatsen op een schip om de passagiers te vermaken. Ik heb een contract aangeboden gekregen, in juli gaat dat van start, voorlopig voor een half jaar. Ik heb er heel veel zin in.”
Oh, met zo’n vooruitzicht kan het avontuur in Tilburg toch niet meer misgaan?
“Dat hoop ik niet. En anders moet ik het voor mezelf maar leuk maken. Het wordt vast een mooie ervaring.”
Bewegende sollicitatiebrief
Met deze solicitatiebrief in beeld prijst Iwan zijn kunstrijkunsten aan bij bedrijven:
