Dat wordt het belangrijkst in de Sud de France Arena van Montpellier: bij de les blijven, na een seizoen van internationaal doorbreken, presteren tussen ’s werelds besten en kunnen meedraaien in een moordend ritme van onophoudelijk trainen en toewerken naar grote wedstrijden. Voor een gelouterde professional in deze veeleisende sport is dat al een heidens karwei; ga er maar aan staan als schoolgaande tiener voor wie veel zaken op de weg die tot de top leidt nieuw zijn. En dan nu de hele riedel afsluiten met een wereldtitelstrijd, het is pittig.
Van Zundert (17) mikt, net als een jaar geleden toen ze verrassend doordrong tot de eindstrijd van het WK in Stockholm en zestiende werd, op hetzelfde doel. In het veld van 33 vrouwen moet ze bij de beste 24 rijden. Ze voelt zich er nog net fit genoeg voor, ondanks de tweede keer dat ze met corona is geconfronteerd (opgelopen na de Challenge Cup). Het feit dat de Russische meisjes ontbreken vanwege de oorlog in Oekraïne ziet ze niet als een kans hoger te finishen. “Al ben ik me ervan bewust dat ik zo verder kan stijgen, ik kijk niet naar anderen. Mijn eigen prestatie telt. Wanneer je het ijs opgaat, moet je het zelf doen. Ik wil een goed resultaat neerzetten, en dat is in dit stadium de finale bereiken”, klinkt het gedecideerd.
Ook haar vierde grote afspraak (WK Stockholm, maart 2021, EK Tallin 2022, Olympische Spelen 2022 en wederom een WK) ontbeert ze de steun van moeder Chantal en haar opa en oma. Waar die voor haar bepalende mensen eerder niet konden door de coronabeperkingen, spelen nu de financiën voor spelbreker. “Dit reisje was niet te betalen. Natuurlijk vind ik het jammer, maar we hebben ervoor gekozen dat mama komende zomer mee kan op trainingsstage. Daar heb ik meer aan dan dat ze nu hier op de tribunes zit toe te kijken. Het is een kwestie van keuzes maken”, aldus Van Zundert.
Zo dubt ze momenteel over de bestemming van die zomerse voorbereiding op het volgend sezioen. “Ik zou graag naar Italië gaan om te trainen. Van Benoit Richaud, mijn choreograaf weet ik dat hij deze zomer ook weer kampen geeft, dat zou evengoed een optie kunnen zijn. Verder wil ik het pakje dat ik in mijn vrije kür draag, nog niet kwijt. Als er echter twee nieuwe küren komen om qua niveau weer een stap te maken – en dat wil Benoit – zou dat kunnen veranderen. Alleen, het budget zal dat niet toelaten. Kortom, er is nog veel te plannen. Oh ja”, haast Lindsay zich (en twinkelen haar ogen nu wat meer dan zoëven?), “en ik kijk vooral uit naar de wereldkampioenschappen in Japan, volgend jaar. Dat lijkt me geweldig.”
Zie haar mijmeren over de avonturen die nu nog een stip aan de horizon zijn en dat vooral moeten blijven. Wat er op deze woensdagmorgen toe doet, is een voorstelling van amper drie minuten. Schaatspassen, elementen, springen, landen en meedeinen op de muziek van 11 Past The Hour, van Imelda May. “Ja, de schouders eronder, niet denken aan de vermoeidheid of het drukke schema dat ik achter de rug heb. We moeten het goed zien af te sluiten.” Van Zundert beseft het. Dagdromen over de toekomst mag. Maar focus, daar gaat het nu om.
