‘HIERDOOR HEB IK EEN ENORME TRANSPONDERANGST ONTWIKKELD’
“Mijn mooiste moment is eigenlijk dat ik de Hollands Venetiëtocht won in 2012, maar dat weten de meeste mensen uit de schaatswereld wel. Het moment dat een grote impact op me heeft gemaakt, is er eentje in Zweden. Op 20 januari 2007 werd er voor een van de eerste keren een wedstrijd georganiseerd door de KNSB op het Runnmeer in Zweden. Lange tijd leek het erop dat het niet door zou gaan, vanwege onvoldoende vorst.
Op het laatste moment werd besloten dat de wedstrijd er toch zou komen. In die tijd waren er weinig rijdsters die het zich konden veroorloven om daarnaartoe te gaan. Als ploeg of individu moest je voldoende budget hebben om naast de Weissensee nog een extra trip te maken. Het is ook wel voorgekomen dat er maar één wedstrijd was, dus dan ging je voor die ene tocht helemaal naar Zweden. Deze keer waren er twee races: één van vijftig en één van honderd kilometer.
Ik weet nog dat we maar met veertien deelneemsters waren. Het mocht eigenlijk geen officiële wedstrijd heten, omdat het minimumaantal rijdsters niet gehaald werd. Ploegleiders hebben zich nog in moeten schrijven om er uiteindelijk voor te zorgen dat het erkend zou worden als officiële wedstrijd en we van start konden.
Bij aankomst was de temperatuur prima. De tweede dag was het een stuk kouder, waardoor ik besloot om met mijn skibril te rijden in plaats van mijn sportbril. Alle belangrijke dingetjes die ik nodig had voor een wedstrijd had ik in het hoesje van mijn sportbril zitten. Doordat ik deze variant nu niet nodig had, heb ik deze inclusief het omhulsel in mijn tas gelaten.
We waren gestart op de tweede dag. Het was rond de tien graden onder nul, dus ik was blij met mijn skibril. Na dertig kilometer kwam er een quad naast ons rijden met een jurylid erop en riep naar ons dat er een dame was die zonder transponders reed. Het was het eerste jaar dat we verplicht met die dingen moesten rijden. Hoe dom kun je zijn? Ik keek nog even naar beneden. Ik had van die Raps-hoesjes om mijn schoenen en aan de achterkant hiervan zat een rood flapje, dus ik was van mening dat ik de transponders zag, aangezien deze ook rood waren.
Een aantal kilometer later werd er omgeroepen dat Jolanda Langeland zonder transponders reed. Toen dacht ik echt: Wat?! Ik?! Gezien het geringe aantal rijdsters dat deelnam, kon ik me niet voorstellen dat ze me uit de koers zouden halen. Enkele momenten later bleek dit toch het geval. Ik was woest! We waren helemaal naar Zweden gereden om twee wedstrijden te rijden en ik had er superveel zin in en dan werd ik na dertig kilometer uit de koers gehaald. Bleek dat ik mijn transponders in het hoesje van mijn sportbril had opgeborgen. En die zat nog in mijn tas.
Ik was zo ontzettend kwaad. We reden ook nog eens een heel klein rondje van 3,6 kilometer op dat immens grote meer. Je had daar een prachtig parcours uit kunnen zetten van vijfentwintig kilometer en dan reden wij dertig keer dit kleine rondje…
Ik heb mijn jasje van Alida Pasveer aangepakt langs de kant en ik ben achter de mannen aangegaan, die voor ons gestart waren en ons hadden ingehaald. Aangezien ik toch uit de koers was gehaald, dacht ik: Ik ben hier niet voor Jan Joker en ik ga nog even lekker schaatsen. Ik kan me herinneren dat ik nog lange tijd achteraan het peloton heb gereden. Er werd mij meermaals verzocht het ijs te verlaten, maar ik heb dit moment zo lang mogelijk proberen uit te stellen. Hiervoor heb ik ook nog een gele kaart gekregen, want dit had ik niet mogen doen.
Het was echt verschrikkelijk. Hierdoor heb ik een enorme transponderangst ontwikkeld. Dat ik ’s nachts wakker schrok en me afvroeg waar mijn transponders waren. Uiteindelijk heeft mijn moeder deze op de snijvaste sokken van mijn schaatsen vastgenaaid, zodat ik ze nooit meer kon vergeten.”
