Ze heeft weliswaar een aantal flinke vliegritten achter de boeg, maar veel last heeft ze daar niet van gehad. De Jong hield namelijk in die korte periode in Nederland het Aziatische ritme vast, zodat ze – eenmaal terug in China – minder last zou hebben van een jetlag. En dat bleek een goede beslissing. “Nu heb ik een veel minder grote jetlag dan wat ik normaal heb”, beweert de Friezin. Het tijdsverschil tussen China en Zuid-Korea is slechts één uur.
Had De Jong niet net zo goed in Azië kunnen blijven? Nee, dat was geen optie. Het olympische ijs mocht de Nederlands kampioene sprint immers niet betreden, omdat ze zich niet had geplaatst voor de Spelen. “En je kunt natuurlijk niet zo lang niét op het ijs staan”, voegt ze daaraan toe. Vandaar dat ze met haar ploeggenoten van Team Afterpay in een ‘uitgekleed’ Thialf haar trainingsrondjes maakte.
Social media
Het WK Sprint is voor de meeste rijders het toetje van het seizoen. Tegelijkertijd staat het wellicht ook in de schaduw van de Olympische Spelen, het toernooi waar De Jong zo graag aan mee had willen doen. Tijdens het olympisch kwalificatietoernooi wist ze zich op beide sprintafstanden net niet te plaatsen. Op de 500 meter werd ze derde, wat haar een plekje op de matrix opleverde. Ze mocht even hopen op een olympisch ticket, maar na alle afstanden bleek dat zij de elfde vrouw op die matrix was. En dat betekende dat De Jong er net buiten viel.
De dagen erna vielen haar zwaar, maar ze moest de knop weer snel omzetten. De EK Afstanden in Kolomna stonden een week later alweer te wachten. De Jong reed een prima toernooi (6e op de 500 en 5e op de 1000 meter) en ging daardoor met veel vertrouwen naar het NK Sprint. Dat toernooi wist ze op haar naam te schrijven en dat leverde haar het derde en laatste WK-ticket op. “Ik had niet verwacht met zo’n grote voorsprong Nederlands kampioen te worden. Maar ik ben heel blij dat alles er op dat toernooi uitkwam.”
Vlak nadat De Jong haar WK-ticket had bemachtigd, verdween de glimlach op haar gezicht in een sip gezicht. Op social media zag ze allerlei posts voorbijkomen waarin olympiërs lieten zien klaar te zijn voor vertrek naar Zuid-Korea. En dat was misschien wel het ‘lastigste moment’ in de verwerking. “Dan zie je iedereen blij zijn dat ze erheen mogen. Het voelt dan ineens heel definitief. Definitief in de zin van dat je er écht niet heen mag.”
Koffietent
De Jong besloot om toch naar Pyeongchang af te reizen, ook omdat haar vriendin Ireen Wüst daar historie kon schrijven. Wüst kon de eerste Nederlander worden die vijf gouden medailles op de Olympische Spelen wist te winnen. Op de 3000 meter kwam ze achthonderdste tekort voor het goud, maar op de 1500 meter was het wel raak voor Wüst. “Geweldig, ik was heel blij dat ik erbij was dat zij geschiedenis schreef”, vertelt een trotse Friezin.
“Natuurlijk had ik het liefst zelf meegedaan, maar toen ik daar was, had ik dat al over me heen gezet. Ik moet zeggen dat ik nerveuzer was voor haar rit dan dat ik voor mijn eigen ritten ben. Ik vind het ook erger wanneer zij teleurgesteld is dan dat ik dat zelf ben. Je gunt haar gewoon dat ze hartstikke hard rijdt. Dat ze goud won, was geweldig. Nee, ik had het absoluut niet willen missen. Bovendien heb ik kunnen zien wat de Spelen inhouden. Op tv is het toch anders, ha.”
Hoewel De Jong niet in het olympische dorp bij Wüst mocht komen, waren er tal van andere opties om elkaar te zien. “Vlak buiten het dorp waren er verschillende koffietentjes, daar spraken we dan af. Zo kon zij even het olympische dorp uit en voor mij was het niet ver van m’n hotel af. We hebben het niet uitgebreid gevierd, want Ireen moest nog andere afstanden rijden.”
Blessureleed
Na een klein weekje in Zuid-Korea was het voor De Jong de hoogste tijd om weer te trainen op het ijs in aanloop naar het WK Sprint. Dat ze voor het eerst een WK mag rijden, is volgens haar het resultaat van jaren lang hard werken. Maar zegt ze, “de allerbelangrijkste reden is dat ik honderd procent fit ben.”
De afgelopen jaren verstoorden een linker- en rechterschouderblessure en een slijmbeursontsteking aan beide heupen haar ontwikkeling. Fietsen ging nog wel, maar diep in de hoeken zitten deed veel pijn. “Je lichaam gaat er dan omheen bewegen en daar ga je niet harder van schaatsen.” Dit seizoen valt alles op zijn plek. “Het lijkt alsof ik een hele grote stap heb gezet, maar dit is het gevolg van jaren hard trainen en fit zijn. Nu is het een kwestie om dit te handhaven.”
Wat ze van haar eerste WK kan verwachten, vindt ze lastig te zeggen. In World Cup-verband wordt er nooit een klassementje gemaakt van de 500 en 1000 meter. Een klassering durft ze dan ook niet uit te spreken. “Ik moet gewoon zorgen dat ik vier goede races rijd. Dan komt er vanzelf een goed klassement uit.” Of ze nog wordt aangemoedigd door haar familie? “Ha, nee, ik heb ze maar afgeraden om naar China te komen. Het is een flinke reis en zo vol zit het daar nou ook weer niet”, lacht ze.
