Hij staat nog wel vaker langs het ijs, Arnold Stam. De liefhebber in de inmiddels 49-jarige marathoncrack verdwijnt immers nooit. Maar in Haarlem stond Stam toch met een ander gevoel langs het ijs dan gebruikelijk. Betrokken. Trots. "Als vader", vertelt Stam, hoewel hij ook nog als ploegleider verbonden is aan Ormer ICT. "Maar dat wilde ik liever niet. Ik sta te kort op die jongens van me, vind het moeilijk te roepen of ze iets wel of niet goed hebben gedaan."
Als vader dus. "Zo is het ook begonnen. Ik schaatste, dus de jongens kregen dat bijna vanzelfsprekend mee. Ik ben uiteindelijk een keer met ze naar de Weissensee geweest en daar kregen ze het virus echt te pakken. Sindsdien hebben ze jaren met een prettig gevoel geschaatst en getraind. Natuurlijk had ik in die tijd de droom dat die mannen allebei A-rijders zouden worden. Heel lang heb ik aangenomen dat dit een droom zou blijven, maar nu komt het wel heel dichtbij."
Zaterdag tijdens de doorstroomwedstrijd dan twee zoons op het ijs. Maikel (17) bij de Beloften, Danny (20) in de Topdivisie. "Vanaf het moment dat ze de techniekslag te pakken hadden, dat het kwartje viel, zijn ze langzaam verder gegroeid. Maar toch knijpen mijn vrouw Elly en ik elkaar nog wel eens in de arm, zo mooi vinden we het dat ze het allebei lekker doen. Ik zeg niet dat ze de Topdivisie halen, maar ze zijn in ieder geval goed op weg."
Als de Beloften in Haarlem hun wedstrijd afwerken, valt Maikel een paar keer op. Eerst door een val, daarna door zijn karakter om zich terug te knokken in het peloton. "Het zijn geen opgevers", constateert Arnold Stam, die geniet van zijn jongste zoon. "Zo'n inspanning om je terug te vechten, wil je liever niet. Die kost je de kop om later nog lekker te kunnen meerijden. Zijn aard is ook aanvallen en meespringen. Wilde hij ook wel, maar hij mist nog de explosiviteit die de anderen al wel hebben. Maar hij reed 'm keurig uit. Knap."
Danny start een dikke twee uur later. "Ben ik trots op. Ik zeg niet dat hij fluitend mee kon, maar hij heeft wel goed meegedaan. Hij zat nog in een ontsnapping met vijf man waarop AB Vakwerk alle zeilen moest bijzetten en heeft zich goed laten zien."
De jonge 'Stammies' reageren nuchter, zoals hun vader eigenlijk ook altijd is. "Ik wilde de wedstrijd sowieso uitrijden", stelt Maikel na zijn debuut bij de Beloften. "Beetje jammer van die val in het begin, maar daar kon ik gelukkig van terugkomen. Kostte wel kracht. Het was uiteindelijk redelijk wat ik ervan verwachtte, maar het is goed dit eens te ondervinden. Nu weet ik waar ik afgelopen zomer voor heb gewerkt, en wat ik aankan. Volgend jaar doorstromen naar de Beloften zou mooi zijn."
Danny reed al voor de vierde keer mee op het hoogste niveau, en zijn optreden vorig seizoen in Noordlaren ligt nog vers in het geheugen. "Dat was fantastisch", zegt hij glunderend. "Nu wilde ik mezelf ook van voren laten zien, en dat is gelukt. Mee in een kopgroep en daarna zo hoog mogelijk eindigen." Hij eindigde op plaats 21, precies buiten de punten. "Ach, die klassering maakt me niet eens zo veel uit."
Vader Stam zag ze allebei rijden, en de vraag is dan natuurlijk welke van zijn zoons hem het meest aan zichzelf doet denken. "Qua rijden is dat Danny", zegt hij stellig. "Hij is, hoe zal ik het zeggen, net zo enthousiast of net zo dom als ik qua rijstijl. Hij knalt er gewoon in. Maikel denkt er wat meer over na, is tactisch wat beter en ziet bijvoorbeeld de slag vallen. Dat lezen van de koers zie ik in de zomer ook terug bij hem in de wielerkoersen."
De trots is er ook omgekeerd. Van zoons die daadwerkelijk in de voetsporen van hun vader kunnen treden. "Vind ik supergaaf", erkent Danny. "We kijken nog wel eens beelden van ons pa terug van vroeger. Hartstikke mooi. Ja, die ouwe kon het wel, dat klopt. Hij kon het heel goed. Fantastisch om te zien, al zijn de koersen wel heel anders dan nu."
