Wat een onvoorstelbaar sterk seizoen draait Simon Schouten. Natuurlijk weet je nooit wat de toekomst de 26-jarige Andijker nog brengt, maar als Schouten ooit terugkijkt op zijn loopbaan, zal de trots over de jaargang 2016-2017 zonder twijfel groeien.
Acht zeges verzamelde de man van Royal A-ware. En niet de lulligste overwinningen. De winst in Noordlaren sprak tot de verbeelding. Ook bij Schouten zelf. ’’Mooie zege’’, oordeelde hij. ’’Vanwege de hype er omheen, de vele media. Dat was gewoon mooi.’’ Vijf keer was hij de beste op kunstijs. Die zege in Amsterdam was leuk, maar niet de beste, oordeelde Schouten zelf. ’’Een mooie bonus. De overwinning in Hoorn vond ik zelf écht mooi, omdat ik daar ook heel erg graag wilde winnen. En dan Luleå natuurlijk. Vond ik echt een heel mooie natuurijswedstrijd, met sneeuw, wind en alles waar ik van houd.’’
Enige doel
In dat licht bezien was de Marathon Cup de kroon op het werk. ’’Die cup winnen was ook mijn enige doel vandaag. Ik wilde een mooie beloning voor mijn seizoen, ook omdat er honderd man uit mijn dorp was hier.’’
Maar die strijd was op papier niet zomaar gestreden. Niels Mesu, Sjoerd den Hertog en Mats Stoltenborg stonden nog te dichtbij om achterover te kunnen leunen. Integendeel. Schouten en zijn ploeg moesten wel degelijk elke ronde alert blijven om de aanvallen af te slaan. ’’De ploeg heeft het fantastisch gedaan’’, oordeelde Schouten. ’’Met name wat ze in de laatste paar rondjes deden, was van grote klasse.’’
Nooit bedreigd
Dat droeg er mede toe bij dat Schouten zich in de finale nooit bedreigd voelde. ’’Ik heb me op geen enkel moment zorgen gemaakt over het klassement. Hoeft ook niet met zo’n goeie ploeg om je heen, die alles rechtzet. Helaas viel Jorrit Bergsma al snel weg, dat was jammer. Maar de andere drie zijn ook van wereldklasse.’’
Schouten werd in de finale op voorbeeldige wijze afgeleverd. Maar toch moest hij ook daar nog op zijn hoede zijn. Niels Mesu zat in zijn rug, en verlies van de sprint betekende ook meteen verlies van de cup. Dan was alles weg. ’’Klopt’’, beaamde de Andijker. ’’Ik had die sprint ook liever niet gehad. Een mannetje of twintig weg was mij veel beter uitgekomen. Dan waren de punten eruit en was het pak zeker. Nu moest ik in die sprint inderdaad nog opletten.’’
Rustig
Mesu zat pal achter hem bij het ingaan van de laatste bocht, maar Schouten bleef rustig. ’’Ik dacht nog wel even dat ik in die bocht moest blijven staan, ging er niet honderd procent doorheen. Hoefde ik ook niet. Mesu moest dat wel, en hij moest om me heen. Dat was moeilijk voor hem.’’
Met een machtige sprint verzekerde Simon Schouten zich van het eerste grote klassement uit zijn loopbaan na een seizoen waarin hij vooral na de jaarwisseling heel sterk was. Dat verbaasde hem zelf niet. ’’Ik word altijd pas rond de Weissensee goed, heb veel wedstrijden nodig om sterk te worden. Na de Weissensee heb ik dan veel wedstrijdkilometers in de benen en daar profiteer ik van.’’ Het verhaal dat zijn trainingskamp op Tenerife daar debet aan is, wijst hij resoluut van de hand. ’’Nee. Ik denk dat ik volgend jaar daar ook niet eens meer naartoe ga.’’
