Volkomen ontgoocheld kwam Elma de Vries uiteindelijk over de streep. Als vierde, waar ze twintig meter eerder nog haar naam al in mooie sierletters bijgeschreven zag op het bord met winnaars van de Alternatieve. Ze begreep er helemaal niets van.
’’Niet te geloven’’, stamelde Elma de Vries met een stem vol onbegrip. ’’Ik weet wat het is, heb hier al een keer gewonnen, een paar keer op het podium gestaan. Dan telt alleen de winst. En ik deed alles goed. Maar één klein, lullig gaatje en het is over. Dit verzin je niet.’’
Ontreddering klinkt in haar stem, beetje berusting ook. Maar haar ogen staan nog vol ongeloof. ’’Voor mijn gevoel was ik er al. En ineens schuif ik zó hard over het ijs. Ik gleed ver door, zag de anderen niet komen, maar wel de finish naderen. Ik dacht dat ik het gewoon ging halen. Glijdend. Gewoon over die streep glijden. Maar tien meter voor de finish lig ik dan toch stil, zie ik de anderen komen en word ik gewoon vierde. Onvoorstelbaar.’’
Nooit vallen
Lisa van der Geest merkte het op, gefrustreerd bijna. Zij viel haast continu, maar Elma de Vries viel nooit. ’’Klopt’’, erkent de rijdster van Palet Schilderwerken. ’’Eén keer, maar dat hebben ze misschien niet gezien omdat ik alleen vooruit was en heel snel weer opstond. Maar ik sta gewoon goed op mijn voeten, dat is een sterk punt. Een paar jaar terug, toen de race door hevige sneeuwval werd ingekort, bleef ik ook met Erna Kijk in de Vegte vooruit omdat we niet vielen. Ik ben handig op de schaats. En dan krijg je dit. Op het slechtst denkbare moment ook nog.’’
Natuurlijk, De Vries weet dat blijven staan ook bij marathonschaatsen hoort. Maar in zo’n wedstrijd, op zo’n manier, en in zo’n vorm. Dat is heel bitter. ’’Ik was de sterkste’’, zegt ze onomwonden. ’’Reed lang alleen, maar voelde dat dat te hoog gegrepen was onder deze omstandigheden. Daarom liet ik me terugzakken. In dat groepje voelde ik dat ik voor de winst reed. Dan ben je er bijna en gaat het zo gruwelijk mis. Ik was er zo dichtbij…’’
