Dat is best opmerkelijk. Want ook de samenwerking tussen Sam Boon en Roy Boeve kon vooraf het stempeltje 'ingewikkeld' krijgen. De twee hebben een verleden samen, vertelt Boon. ''Wat veel mensen niet weten, is dat Boeve als trainer is begonnen in Hoorn, de baan waar ik ook reed. Daar kwamen met elkaar in aanraking. Maar na vier maanden wist die Boeve nog steeds mijn naam niet, zag me niet staan. Hij vond me maar een arrogante lul. Ik hem ook.''
Die gevoelens ten opzichte van elkaar kwamen meteen aan bod in het eerste gesprek dat de twee hadden over het vernieuwde team van AB Vakwerk. ''Daar begon het gesprek mee'', zegt Boon (24) lachend. Wonderwel was daarmee meteen de kou uit de lucht. ''Hij is eerlijk, spreekt uit wat hij denkt. Daar hou ik van'', zegt Boon nu over zijn trainer. ''Maar belangrijker is dat hij me beter maakt als schaatser. Techniek, motivatie. Hij triggert me, en dat heb ik nodig.''
De maandagen na de koers verlopen inmiddels via een vast ritueel. ''Elke maandag brandt Boeve me in de nabespreking helemaal af. Vertelt hij hoe slecht ik eigenlijk ben, en trekt me helemaal naar beneden. Maar hij ziet ondertussen best dat ik goed bezig ben.''
Sam Boon kan wel wat hebben. Hij is de zoon van een bollenboer, gewend aan rauwe humor en hard werken. Ook als schaatser steekt hij de handen nog uit de mouwen in het familiebedrijf in het Noord-Hollandse Hem. ''We werken hard. Kweken 35 miljoen lelies in de winter en nog eens 30 miljoen tulpen in de zomer. Dat is aanpoten. Ook voor mijn zusje en mijn twee oudere broers.''
Dood vogeltje
Het is juist ook daarom dat Sam Boon regelmatig als een dood vogeltje door het peloton fladderde. Hij was er, maar onzichtbaar. Zijn talent kwam zelden bovendrijven. Dat frustreerde hem, en daarom speelde hij vaker met het idee er mee op te houden. ''Zeker in het begin heb ik veel in schaatsen gestopt, maar er kwam te weinig uit. Enkel teleurstellingen. Terwijl mensen om me heen het mogelijk maakten dat ik zoveel kon schaatsen, zagen ze me alleen maar afstappen. Dat leverde veel negatieve reacties op. Ik kon beter gewoon veertig uur gaan werken, daar had ik meer aan. De buitenwacht inderdaad, de mensen die snel een oordeel hebben. Ik vond het verschrikkelijk.''
Bovendien zat zijn imago niet mee. ''Mensen zien mij als een feestbeest, dat weet ik. Dat beeld heb ik ook wel zelf gecreëerd, maar het hielp op dat moment niet. Ik voelde dat ik veel beter kon, maar het kwam er helemaal niet uit. Vond ik heel frustrerend.'' Hij steekt ook de hand in eigen boezem. Het niveau in het peloton is inmiddels bizar hoog, ziet Boon. ''Je moet er alles voor doen om de top te halen. Dat vond ik heel lang best moeilijk.'' Na het een paar jaar te hebben geprobeerd, vond Boon het eigenlijk wel mooi. ''Ik was er wel een beetje klaar mee, ja. Er is meer in het leven dan marathonschaatsen.''
De gesprekken met Roy Boeve veranderden alles. Zoals ook de maanden daarna alles veranderden. ''Boeve stelde me een simpele vraag. Wat zou er mogelijk zijn als ik de hele zomer serieus hard ging trainen? Die kans heb ik me beide handen aangegrepen, en ik merk nu wat dat me me doet. Het begin was wennen, maar daarna werd ik elke week sterker. Dat het nu zo goed gaat, geeft vertrouwen voor de toekomst.''
Het podium in Tilburg was de tastbare beloning, maar het echt goede gevoel zit bij Sam Boon van binnen. Eindelijk voelt hij dat hij zijn talent kan benutten. ''De puzzelstukjes waren er, maar ze worden nu eindelijk op de goede plek gelegd. Dat heeft jaren geduurd.'' Hij grinnikt. ''Ik ben 24, dan wordt het ook wel tijd om op te staan.''
Het is de bravoure die hem typeert. Maar ook de bravoure die aangeeft dat hij nu lekker in zijn vel steekt. ''Van de zomer heb ik alleen maar gelachen. Genoten van elke minuut op de fiets of op skates. Ik heb echt lol. Dat is al jaren niet meer zo geweest. Daarnaast voel ik nu ook meer waardering in mi omgeving. Ze zien waarvoor ik het allemaal doe.''
Van leuk naar top
De ploeg maakt ook verschil, zegt hij. Vorig jaar leuk, nu top. ''Een groter budget, toprijders om me heen. Vorig jaar waren die jongens ook best ambitieus, maar er was niet veel budget, we trainden één keer per week samen en de rest moest je zelf doen. Nu trainen we drie keer in de week samen, zijn we in de zomer vijf weken op trainingskamp geweest. Dan krijg je een heel ander gevoel bij een team. Je weet dat het veel professioneler is en dat het ook echt moet gebeuren.''
De wedstrijden zijn volledig anders. ''Vorig jaar reden we om uit te rijden, nu rijden we om te winnen. Dat is een heel andere manier van koersen, veel mooier. Dat geeft me ook het meeste plezier: echt meedoen in de wedstrijd. Het is het verschil tussen een spelletje Mens Erger Je Niet waarin je meedoet om de winst, of waarin je geen zes gooit en niet op het bord mag staan.''
In Hoorn was er zaterdag geen winst voor Boon, al had hij dat wel graag gewild. ''Hoorn is mijn thuisbaan. Die blijft speciaal. Door die baan ben ik begonnen met schaatsen. Als de Westfries er niet was geweest, had ik nooit geschaatst. Had ik nu misschien nog steeds gevoetbald bij ons in het dorp, bij De Valken.''
