Direct na de finish van de race over honderd kilometer ging Jorrit Bergsma onderuit. Meterslang gleed hij over de zwarte ijsvloer van de Weissensee, maar de armen bleven in de lucht. ’’Het was een zware finale en ik had alles gegeven in de laatste honderden meters. Het was even op en ik verloor m’n balans. Maar da’s niet erg als je zo’n mooie koers wint’’, vertelde Bergsma.
Want die man die al zoveel moois op zijn erelijst heeft staan, inclusief dat mythische olympisch goud, was zielsgelukkig met zijn zege op het Oostenrijkse bergmeer, waar hij drie jaar geleden ook al met een overwinning voorlopig afscheid nam om zijn olympisch traject in te slaan. ’’Ik wilde hier heel graag rijden, liever dan in het NK Afstanden. Maar ik kon echt alleen het ONK meepakken. Morgenochtend reizen we naar Inzell voor een trainingskamp in de voorbereiding op de World Cups.’’
Op de Weissensee kon Bergsma zich weer even overgeven aan zijn oude liefde: de marathon. De Fries maakt er geen geheim van dat dat misschien nog steeds is wat hij het liefste doet. ’’En zeker op natuurijs. Als het langer en zwaarder wordt, vind ik het prachtig.’’
Gaatje
In een koers waarin team Van Werven bijna tot het einde toe de regie in handen leek te hebben om zo Gary Hekman de kans te bieden zijn titel te prolongeren, sloeg Bergsma in de laatste kilometer toe. ’’Ik zag even een momentje om weg te rijden en heb vol gas gegeven. Ik kreeg een gaatje en heb daarna niet meer omgekeken.’’
Gary Hekman zag het met lede ogen aan. Hij had, verweet de man uit Kampen zichzelf, meteen het gaatje naar Bergsma moeten dichtrijden. ’’Dan had hij perfect de sprint voor me aangetrokken. Maar ik vertrouwde even op andere dingen. Daarom baal ik enorm."
"Ik had hier willen winnen en kunnen winnen. Ik rijd niet voor een tweede plaats. Als je favoriet bent, kun je eigenlijk ook alleen maar verliezen. Als ik hier had gewonnen, was het normaal geweest.’’
Lees alles over het KPN ONK op de Weissensee op onze speciale pagina.
