Al een paar uur na de finish van Hekman stapte team Van Werven in hun busje voor de terugreis naar Nederland. Die wordt door het resultaat in de laatste van drie races op het Oostenrijkse bergmeer toch nog gezellig, want de stoppende formatie kende louter lachende gezichten.
’’Dit is toch wat je nodig hebt als team. Hier kwamen we voor’’, erkende Hekman. Maar dat lukte dus bij de eerdere gelegenheden niet, en dat vrat aan de ploeg. ’’Vooral omdat we als team zo ongelooflijk sterk rijden. Dan wil je winnen. Daarom was ik inderdaad ook strontchagrijnig na die tweede plaats in het ONK. Die gasten reden zich uit de naad voor me. Ze deden alles goed, en dat wil je dan zelf ook doen. Als ik dan zelf een fout maak en daardoor tweede word, dan reken ik dat mezelf heel zwaar aan. Je wilt die jongens gewoon heel graag belonen met een mooie zege.’’
Dat het vervolgens ook in de Alternatieve niet lukte, daar kon Hekman best mee leven. ’’Met die derde plek was ik best tevreden. Dat ik op het podium niet zo vrolijk keek, kwam puur omdat ik verging van de pijn.’’ Hekman was twee keer op zijn linkerarm gevallen, waarbij zelfs even werd gevreesd voor een breuk. Onderzoek in het ziekenhuis van Spittal wees uit dat daarvan geen sprake was, waardoor de hulk uit het peloton zaterdag toch weer aan de start kon staan.
’’Wel met behoorlijk last van mijn arm’’, gaf Hekman toe. ’’Hij is gekneusd, dik, en er zit vocht in. Maar met een beschermer en flink wat pijnstillers gaat het wel. Ik moest en wilde hier rijden.’’
Gokken
Dat deed Hekman, en ook zijn ploeggenoten Ariëns, Rick Smit en Thom van Beek. Maar dat kwartet pakte het dit keer wel anders aan. ’’Eerder namen we de hele koers op onze schouders, maar dat wilden we nu niet weer doen. Kopgroepen wegsturen, meespringen, beetje naar anderen kijken. Iets meer gokken dus. En dan pakt het zo uit.’’
Hekman zag bij voorbeeld hoe er een mooie kopgroep van elf man ontstond, die lang vooruit was. Onder anderen Bob de Vries, Fabio Francolini, Sjaak Schipper, Sam Boon, de broers Johan en Christoffel Hendriks en zijn ploegmaats Ariëns en Smit zaten daarbij. Hekman zag het glimlachend aan. ’’Met Crispijn en Rick daarbij vonden wij dat prima. Van De Haan Westerhoff zat er niemand bij, die moesten wel. Mooi, want dan konden wij even onze handen ervan af trekken.’’
Mede door de impulsen van inderdaad die ploeg werd het elftal vluchters uiteindelijk ingerekend. Tot spijt van met name Francolini. De Italiaan had ook zijn zinnen gezet op een zege. ’’Ik heb wat agressiever gereden dan in de andere races, en die kopgroep was heel mooi. Ik hoopte echt dat we daarmee zonder Hekman naar de streep konden rijden. Dat lukte niet. In de sprint heb ik daarna alles gegeven, maar Hekman was net sterker.’’
Tweestrijd
De sprint werd inderdaad een tweestrijd tussen de Italiaan en Hekman, die pas in de laatste vijftig meter Francolini voorbij stak. ’’Ik hield vooral rekening met Evert Hoolwerf, die de hele wedstrijd al achter me zat’’, stelde Hekman. De Tjolk-rijder zat inderdaad achter Hekman, maar wel op een meter of vijfhonderd, met een kapotte schaats. Francolini pakte zo plaats twee, net voor Ariëns, die daarmee het succes voor Van Werven compleet maakte.
’’Dit verzacht de pijn behoorlijk’’, erkende de glunderende Hekman, die als bonus ook nog eens de leiderstrui in de KPN Grand Prix mocht overnemen van Niels Mesu. ’’Toch de overwinning die ik wilde, zoals ik die de laatste twee jaar ook hier pakte. Dat speelde echt in mijn hoofd. Ik wilde wéér die brug op, maar dan nu wel op de plek die echt telt. In het midden.’’
