De mensen aan de Weissensee zijn wel wat gewend. Zeker de die-hards die al vele jaren het Oostenrijkse bergmeer bezoeken. Maar zelden zullen ze een vrolijker finish hebben gezien dan in deze Alternatieve Elfstedentocht. Witte balde de vuisten, schreeuwde het uit en tipte van pure vreugde over het ijs.
Dat was niet heel verwonderlijk, want het succes kwam voor Witte met recht eindelijk. ’’Dat mag je zeker zeggen. Ik heb hier heel lang hard voor gewerkt, met net zo lang als doel hier eens te winnen. Twee jaar terug was ik goed, maar ging de tocht niet door, en vorig jaar werd ik vierde in een kopgroep van vier. Dat het er nu uit komt, is dan inderdaad wel ‘eindelijk’.’’
Na die vierde plaats van vorig jaar had Witte (33) even goed de pest in. ’’Natuurlijk. Ik baalde enorm. Maar na een dag of wat besefte ik dat ik dit dus kon, en heb ik me voorgenomen het volgend jaar revanche te nemen. Dan lukt dat ook nog. Ongelooflijk. Dit geeft me zoveel energie.’’ Met een grote lach: ’’Laat die wedstrijden van zaterdag en in Zweden maar komen.’’
Pure vreugde
De enorme vreugde van Witte was puur en oprecht. Eigenlijk kwam er deze dag aan de Weissensee geen einde aan de blijheid van de Amsterdamse. ’’Maar dit is toch ook geweldig? Ik heb in vijftien jaar tijd nog nooit gewonnen. Nog nóóit. En dan win ik hier de mooiste wedstrijd die er is. Dat is een droom die uitkomt, en dat levert pure vreugde op.’’
Er waren heel wat meer vrouwen op zoek naar die zege. Zoals Elma de Vries, die opnieuw bijzonder sterk was, en de Alternatieve tientallen kilometers lang kleur gaf. Ze was er al vroeg vandoor met Marlies ter Bekke en Ria Westenbroek, kreeg een voorsprong van zo’n vijf minuten, maar stortte in het laatste deel van de race in.
’’Wij raakten niet in paniek van die voorsprong’’, stelde Witte. De rijdster van Cenned vertrouwde volledig op de ervaring van haar ploegleidster Alida Pasveer, die zelf nog de eerste twee Alternatieve Elfstedentochten op haar naam schreef. ’’Zij weet precies hoe ver we zo’n kopgroep met Elma kunnen laten rijden om ze nog terug te halen. Een minuut of vijf kon, was de boodschap. Toen het zover was, hebben we knetterhard gewerkt om het op die marge te houden en vervolgens terug te brengen. Echt, zonder de andere meiden hadden we dit echt niet gered.’’
Slushpuppy-ijs
Hoog lag het tempo niet op het slushpuppy-ijs van de Weissensee, waar de temperatuur in de zon flink opliep. Zwaar was het daardoor wel, met als gevolg dat in het restant van de koers niemand meer weg kwam. Witte, die fulltime werkt als statisticus in het VU Medisch Centrum, rook haar kans. In de sprint van de overgebleven vrouwen moest ze lang de geslepen Daniëlle Lissenberg voor zich dulden, maar in de laatste meters sloeg ze toe.
’’Onvoorstelbaar. Ik voelde dat ik Daniëlle nog voorbij kon, en als je dan als eerste die streep passeert, komt echt alles los. Ik stop al zo lang mijn hele ziel en zaligheid in het marathonschaatsen, vind dat het mooiste dat er is. Door het werk is het af en toe ook schipperen en strak plannen. Dat vergt veel van me, maar als je dan eindelijk wordt beloond met zo’n mooie overwinning, is het echt elke inspanning waard geweest.’’
Achter haar werd ook nog gejuichd. Niet door Daniëlle Lissenberg, die een derde zege in de Alternatieve net aan haar neus voorbij zag gaan. ’’Ik baalde wel, maar aan de andere kant had ik er ook vrede mee. Dit was maximaal. Meer zat er niet in’’, verklaarde Lissenberg. Het juichen was wel van Aggie Walsma, die zag hoe ploeggenote Witte won, terwijl ze zelf nog derde werd. ’’Eén en drie worden in de mooste wedstrijd van het seizoen, dat is echt geweldig’’, zei Walsma glunderend. ’’Voor onszelf is het een prachtig resultaat, maar zeker ook voor de ploeg.’’
