De oorzaak van die overreaching is een combinatie van factoren, legt bondscoach Jeroen Otter bij de presentatie van de nationale shorttrackploeg uit. Onder andere het overlijden van haar vader en een streptokokkeninfectie opgepikt op vakantie duwden haar over het randje.
En ook haar karakter speelde mee. “Het is de aard van het beestje. Ze wil altijd alles doen. Ze is niet van the sky is the limit, want zij ziet überhaupt geen limiet. Zo coach ik haar ook.” In de sport leidt dat namelijk tot goede resultaten, meent Otter, maar na de Spelen bleek het een valkuil.
“Zodra je doel wegvalt krijgt een sporter er weer heel veel prikkels bij. Je moet je voorstellen dat je heel lang in een tunnel hebt gezeten. Als je eruit komt zie je ineens de hele wereld weer”, legt de bondscoach uit. “En bovendien was er ineens heel veel aandacht voor haar. Zij ging van bijna geen aandacht een paar jaar geleden naar heel veel.”
Die nieuwe indrukken gecombineerd met de verwerking van de dood van haar vader en daar bovenop een streptokokkeninfectie wisten zelfs de geharde Ter Mors te breken. “Het kwam allemaal samen. Het was de combinatie van allerlei verschillende dingen”, bevestigt Ter Mors.
Gemotiveerd
Aanvankelijk begreep Ter Mors niet waarom de trainingen niet liepen. “Mentaal was er geen probleem.” Ze was gemotiveerd om in de zomer het shorttracken weer op te pakken, maar dat lukte niet. “Toen kwam de frustratie dat het niet ging.”
Die frustrerende tijd duurde al met al twee maanden. Pas toen werd duidelijk wat Ter Mors mankeerde, al had Otter al meteen bij aanvang van de shorttracktrainingen in juli door dat er iets mankeerde. “Ik zag aan haar ogen dat de motor leeg was.”
Dat ze zich na een zwaar olympisch jaar bij de nationale baanwielrenselectie had aangesloten, had niet veel invloed gehad op haar overreaching, vermoedden Ter Mors en Otter. Het was een manier om de zinnen te verzetten, juist omdat het olympische doel was weggevallen.
Bovendien trainde ze veel minder intensief dan normaal. Het enige nadeel was dat ze wellicht met een zwaarder trainingsregime al eerder hadden kunnen opmerken dat er iets niet klopte.
Opgelucht
Toen de oorzaak van haar problemen eenmaal gevonden waren was Ter Mors behoorlijk opgelucht, ook al is overreaching een serieus probleem. “Ik had echt heel erg duidelijkheid nodig”, vertelt ze. “Je wil namelijk heel graag weten wat er aan de hand is.”
De term overreaching kende Ter Mors, die ook gediplomeerd trainster is, wel, maar ze had dat nog niet in zichzelf herkend. “Dat is ook niet te doen, jezelf zo monitoren. En ik had zeker niet kunnen monitoren dat mijn vader overleed of dat het zo’n mentaal zwaar jaar was.”
Met de oorzaak in beeld kan Ter Mors nu werken aan haar herstel. Overreaching kan alleen worden overwonnen door juist minder te doen en dat is voor Ter Mors een grote uitdaging, want ze is een type dat graag doorpakt.
Maar ze is voldoende doordrongen van de noodzaak om het toch rustig aan te doen. Bovendien kán ze niet heel veel werk verzetten. “Ik ben heel snel moe, maar het is al wel veel beter dan twee à drie weken geleden. Toen sliep ik ’s nachts elf uur en overdag ook nog eens twee. En dat terwijl ik maar een uur of anderhalf trainde.”
Meer rust
Sinds ze echter duidelijkheid heeft over haar situatie en dat nieuws ook met de buitenwereld had gedeeld gaat het beter. Ze heeft meer rust. “Nu slaap ik weer gewoon negen uur per dag en begin ik langzaam weer op te krabbelen.”
Dat ze rustig aan doet betekent niet dat Ter Mors de hele dag op de bank niets zit te doen. Ze blijft wel in beweging, maar moet van Otter expres wegblijven van de geijkte trainingen. “Ze weet precies wat voor hartslag, ritme en rondetijden ze normaal rijdt en als ze dat nu niet kan dan frustreert dat alleen maar.”
En dus zwemt ze of gaat ze wandklimmen in plaats van schaatsen en krachttraining. Daar komt geen trainingsschema aan te pas. “Mijn week ziet eruit zoals ik er zin in heb. Het belangrijkste is dat ik het met plezier doe. Ik moet voorkomen dat ik weer ergens een doel van maak, want dan wordt het bij mij al snel: moeten, moeten, moeten.”
Tot nu toe lukt dat goed, bevestigen Ter Mors en Otter beiden. “Ik zag bij de Invitation Cup haar ogen alweer glimmen, toen ze kwam kijken”, zegt de coach. En dat klopte. Ter Mors had plezier om te kijken naar haar ploeggenoten. “Ik had het eigenlijk niet verwacht dat ik het leuk zou vinden aan de andere kant van de boarding”, zegt ze. “Maar ik besef heel goed dat hoe sneller ik het loslaat, des te sneller ik herstel.”
