Yvonne Spigt liet op de Weissensee nog maar eens zien dat ze uit het goede hout gesneden is. De kleine Noord-Hollandse heeft het karakter en de inhoud die nodig is om op natuurijs te komen bovendrijven. Ze bouwde al een indrukwekkende erelijst op. ’’Het Nederlands kampioenschap op natuurijs, het Open Nederlands kampioenschap en dan nu die Alternatieve. Daar ben ik echt blij mee. Ik had echt het gevoel dat die nog ontbrak, wilde vandaag echt graag winnen.’’
Tegenwoordig verdient Spigt de kost als doktersassistente, maar in de jaren van haar eerste zege op de Weissensee bleek al waar haar karakter vandaan kwam. In de vroege ochtend werkte ze bij de bakker, later op de dag stond ze zelfs op de vuilniswagen. ’’Ik heb het werk nooit geschuwd. Dat zit er wel een beetje in natuurlijk en dat helpt op natuurijs. Je moet kunnen afzien. Blijkbaar kan ik dat goed.’’
Aparte koers
De vrouwenwedstrijd was een beetje een aparte koers. Al heel vroeg werd het avontuur gezocht door vrouwen die je daar niet direct zou verwachten. Michelle de Bruijn bijvoorbeeld, die zich eigenlijk zelden of nooit laat zien. Dat ligt iets anders voor Jolanda Langeland en Marianne van Leeuwen. Langeland won al in Hollands Venetië, keerde terug na een bevalling, maar is nu aan haar afscheid bezig. En Van Leeuwen is weliswaar sterk en ervaren, maar inmiddels ook al 46 jaar. Dat laatste duo hield het lang vol, maar werd uiteindelijk ingerekend.
Ronde na ronde schoof het vrouwenpeloton daarna over het ijs, zonder echte actie van betekenis. Die kwam pas in de finale, waarin het kwartet Spigt, Van der Stelt, Hendriks en Birgit Witte wegreed. Dat bood kansen, oordeelde Spigt. ’’In dat groepje had ik het gevoel dat ik een kanshebber was in de sprint. En als je ‘m dan nog pakt ook is dat hartstikke mooi natuurlijk.’’
Het was een zinderende finale, die buiten Spigt louter teleurstelling opleverde. Witte, helemaal naast het podium, meldde zich vloekend en tierend bij haar ploegleidster Alida Pasveer. Iris van der Stelt was al evenmin te spreken. ’’Als je zo dicht bij zo’n grote overwinning bent, is de tweede plaats heel teleurstellend. Het scheelde niets’’, treurde ze. ’’Misschien dat ik er ooit nog blij mee ben, maar nu zeker niet.’’
Vraagtekens
Alleen Sharon Hendriks mokte niet openlijk. Maar misschien is dat omdat zij voelde dat er voor haar nog volop kansen komen in de toekomst. Die is voor het peloton nog gevuld met vraagtekens. Mariska Huisman was er zaterdag al niet bij omdat ze uitkomt tijdens de Word Cup in Hamar. Foske Tamar van der Wal neemt afscheid, net als Cindy Vergeer en nog een hele rij andere vrouwen. Wie die rollen straks mag invullen, is de vraag.
Yvonne Spigt zou de komende jaren op natuurijs een prominente plaats kunnen innemen. Maar daar is ze, zegt ze zelf, eigenlijk nog niet mee bezig. ’’Ik twijfel zelf ook een beetje’’, bekende de rijdster uit Andijk. ’’Nee, niet aan mijn kwaliteiten. Maar wel hoe het verder moet. Mariska stopt, Cindy stopt, de ploeg valt een beetje uiteen. En er is meer dan schaatsen alleen. Ik wil er nog niet te veel op ingaan, maar ik heb nog geen keuze gemaakt.’’
Dat doet Spigt mogelijk de komende weken. Eerst reist de ploeg af naar Zweden en daar zal ongetwijfeld worden gesproken. "We gaan binnenkort bekijken wat we gaan doen, zien hoe we het met de meiden gaan invullen. De sponsor wil in ieder geval door, dat is heel mooi. Maar eigenlijk kan het ook niet anders met zulke prestaties.’’
