Ze werd gezien als één van de grootste shorttracktalenten ooit, maar een knieblessure gooide roet in het eten van Joëlle van Koetsveld van Ankeren (1973). Ze werd ondanks haar knie Europees kampioene en tweede op het WK. Na haar blessure probeer de ze terug te komen, maar werd daarbij gedwarsboomd door haar tegenstanders.

Van Koetsveld is in feite de eerste Europees kampioene shorttrack die Nederland heeft gehad. Het heette in 1990 weliswaar nog Europa Cup, maar ze was wel de beste shorttracker van Europa. Daarnaast werd Van Koetsveld wereldkampioen op de drie kilometer en tweede in het overall-klassement op het WK in 1990, een prestatie die tot nu toe nog steeds niet door een Nederlandse rijdster is geëvenaard of overtroffen. Maar er had nog veel meer in gezeten.

Ze had graag nog een medaille gewonnen op de Olympische Spelen. Haar knie stond haar echter in de weg om dit doel te bereiken. Tijdens het WK van 1989 viel de pas 15-jarige Van Koetsveld zo ongelukkig dat ze acht keer geopereerd moest worden.

Ze bleef ondertussen wel gewoon wedstrijden rijden en werd zelfs Nederlands, Europees en vice-wereldkampioene. “Tussentijds had ik diverse operaties en dan moest ik weer een jaar stoppen.”

“Daarnaast waren er bepaalde trainingen, die te belastend waren voor m’n knie, die ik niet kon doen. Ook het sprinten was een probleem. Daar kon ik niet op trainen en in wedstrijden kon dat ook niet, waardoor je uiteindelijk als je overall kijkt in een lagere ranking terecht komt.”

Van Koetsveld werd gezien als een van de grootste shorttracktalenten van Nederland. Zelfs met de blessure aan haar knie behaalde ze goede resultaten. “De resultaten die ik uiteindelijk alsnog met zo’n knie heb behaald, daar ben ik wel trots op. Maar het had natuurlijk veel beter gekund.”

Terug naar de top

De acht operaties die Van Koetsveld moest ondergaan namen de pijn aan haar knie echter niet weg. Ze stopt zelfs met schaatsen. Uiteindelijk besluit ze toch om een rentree te maken.

Om terug te komen aan de top moet ze alles opzij zetten. “Ik ben vanuit het westen naar Friesland verhuisd en ben daar met fysiotherapeut Watto van der Velde ruim acht uur per dag alleen maar aan het trainen geweest. Alles stond in het teken om in eerste instantie van invalide weer valide te worden en daarna weer de schaatsen onder te binden.”

De voormalig topshorttrackster was ervan overtuigd dat ze weer terug op haar oude niveau kon komen. Bij haar terugkeer werd ze echter gedwarsboomd door haar collega’s. “Ik had wel het gevoel dat ik weer terug zou kunnen komen. Alleen heb ik dat niet meer kunnen realiseren door met name mijn schaatscollega’s, die alles uit de kast haalden om het mij eigenlijk onmogelijk te maken om terug te komen.”

Toen ze na een jaar afwezigheid weer zou gaan shorttracken werd haar het leven zuur gemaakt. “Ik kan er bij wijze van spreken boeken over schrijven, maar als ik nu vertel dat op een bepaald moment m’n schaatsen langs een muur zijn gehaald, dan zegt dat denk ik genoeg.”

Einde carrière

Een speciale brace bracht uiteindelijk de oplossing voor haar knie, waardoor Van Koetsveld weer kon schaatsen. Die brace mocht ze echter tijdens ISU-wedstrijden niet dragen, waardoor ze gedwongen moest stoppen met shorttrack. “Zonder brace kon ik niet schaatsen. Dus toen was het in 1995 over en sluiten.”

Ze kijkt met gemengde gevoelens terug op haar carrière. “Als ik mijn resultaten zie, dan denk ik ‘wat mooi’. Maar als ze vragen ’wil je weer tussen die mensen van vroeger staan’, dan zeg ik ‘nee absoluut niet’ ”, aldus de voormalig shorttrackster.

Van Koetsveld heeft er nog steeds geen vrede mee met hoe het destijds allemaal is gelopen. “Als je gaat relativeren en over die periode na gaat denken, dan kom je steeds weer tot de conclusie dat je boos en verdrietig bent hoe het de laatste jaren is gegaan.”

Het loslaten van de sport viel haar destijds zwaar. “Het leven na de topsport is heel heftig. Ik ben er toentertijd niet in begeleid. Ik zeg altijd maar: uit het oog, uit het hart. Op het moment dat je schaatst en je bent goed, dan ben je alles. En op het moment dat je stopt of niet meer kan schaatsen, dan ben je niet meer belangrijk. En dan val je in het befaamde diepe zwarte gat.”

Het voelt voor Joëlle alsof haar loopbaan niet af is. Een medaille op de Olympische Spelen was nog een doel dat ze graag had willen bereiken. “Als je alles uit je carrière haalt wat je wilt, dan sluit je op een bepaald moment je eigen boek. En als je dat opgelegd wordt omdat je niet meer mag schaatsen, dan is het een hard gelag. Dan heb je er niet alles uitgehaald. Dan was ik zeker nog niet gestopt.”

Shorttrack

Na haar shorttrackcarrière is Van Koetsveld nog werkzaam geweest binnen het ’wereldje’ door trainingen te geven. Vandaag de dag bevindt ze zich echter niet meer in de sport, maar heeft ze een schoonheidssalon aan huis waar ze haar uren mee vult.

Het shorttrack volgt Van Koetsveld tegenwoordig van een afstand via de media. Ze is wel blij dat shorttrack tegenwoordig meer aandacht krijgt dan in de jaren dat zij zelf actief was. “Eindelijk gerechtigheid. We hebben er altijd tegen gevochten. Langebaan was altijd je van het en shorttrack hing er maar wat bij. Daar heb ik me indertijd enorm aan geïrriteerd. Shorttrack werd altijd gezien als het ondergeschoven kindje.”

Het ISU EK Shorttrack in Dordrecht zal zij vanaf de zijlijn volgen, alleen via de media. Van Koetsveld is heel stellig wie bij de heren Europees kampioen wordt. “Ik ga heel optimistisch zijn: ik denk Sjinkie!”