Met een grijns van oor tot oor stapte Smit op de hoogste trede van het podium, nadat hij in de finale had afgerekend met zijn medevluchter Frank Vreugdenhil. Fabio Francolini won de sprint van het peloton en maakte het podium vol. Crispijn Ariëns, zijn ploeggenoot bij Van Werven, zag de huldiging van Smit tevreden aan. ’’Als je het één jongen gunt, dan is het Rick Smit wel. Hij rijdt al jaren keihard voor anderen en hij verdient het echt nu zelf eens te winnen’’, vertelde Ariëns.
Smit zei het zelf niet met zoveel woorden, maar diep in z’n hart was hij het wel eens met Ariëns. ’’Dit is nu m’n vijfde seizoen in de Topdivisie. Ik heb best een paar keer op het podium gestaan. Dit seizoen werd ik ook nog tweede, achter Francolini. Maar winnen was er nooit bij. Dan ga je twijfelen of het ooit wel eens gaat gebeuren. Het moest er een keertje van komen.’’
Zijn eerste zege komt op een moment dat de 26-jarige Noord-Hollander min of meer op een kruispunt staat. Hij heeft z’n masterstudie strafrecht bijna voltooid en had zich voorgenomen daarna alles op het schaatsen te zetten. ’’Ik wil mijn studie afronden en er daarna vol voor gaan.’’
Flinke tikken
Die ambitie wordt mede ingegeven door alles wat hij de laatste jaren heeft meegemaakt. In het marathonpeloton kreeg Smit emotioneel flinke tikken. ’’Eerst vorig seizoen met Sjoerd Huisman en nu deze winter met Christijn Groeneveld.’’ Smit had een hechte band met zijn ploeggenoot, die in Inzell dramatisch viel en een verlamming opliep. ’’We reden altijd samen naar Heerenveen, en dan dit. In Inzell stortte bij mij alles in. Maar Christijn heeft me daarna ook weer de motivatie gegeven om door te gaan. Hij zou alles op alles zetten om kneiterhard te rijden. Dat wilde ik ook. En het is mooi dat ik daarvoor vanavond wordt beloond.’’
De race in Eindhoven – zonder alle rijders van A-ware/Fonterra, dat een trainingskamp op Tenerife afwerkt – kende veel parallellen met het NK van een kleine week eerder in Groningen. Daar ging Jorrit Bergsma rond met in zijn kielzog Marcel van Ham, in Eindhoven was Frank Vreugdenhil de motor en Rick Smit de volger die geen keer de kop pakte. ’’Ik moest eerst al twee ronden knokken om bij Vreugdenhil te komen, was al behoorlijk kapot. En hij reed zo onvoorstelbaar hard door dat ik niet eens kon overnemen. Ik was echt blij toen ik zijn ploeggenoten Willem Hut en Johan Knol zag afzakken.’’
Met die assistentie pakte het tweetal de ronde voorsprong, waarna Smit toch kans zag de diensten van Vreugdenhil te honoreren. De Drent ging onderuit, Smit maande meteen zijn ploeggenoten. ’’Ik heb gelijk tegen Gary Hekman gezegd dat we nu niet moesten rijden. Vreugdenhil had mij meegenomen, dan wilde ik niet dat het gas eop ging op het moment dat hij viel. Ik wilde het in de finale samen uitvechten.’’
Beslist
Dat gebeurde. Vier ronden lang loerden de twee op elkaar, in de laatste werd alles beslist. Smit ging aan op driehonderd meter, Vreugdenhil volgde, leek er bij het uitkomen van de laatste bocht langs te gaan, maar moest uiteindelijk vijfhonderdste van een seconde toegeven. ’’Hoe korter de sprint, hoe meer kans Rick Smit heeft’’, analyseerde Ariëns vanaf de kant. ’’Toen Vreugdenhil zo lang wachtte met aangaan, wist ik dat Smit moest kunnen winnen.’’
Dat lange wachten was niet uit weelde, verklaarde Vreugdenhil zelf. ’’Het pakken van die ronde voorsprong en het terugkomen na de val hebben ook van mij heel wat gevraagd. Ik was in de finale verre van fris.’’ Maar de Drent van Husqvarna/Primagaz baalde wel. ’’Natuurlijk. Alleen als ik win ben ik tevreden.’’
