Een held, werd er gezegd. En met nu drie zeges in Zweden achter zijn naam, is daarmee niets te veel gezegd. Hoogeveen won zoals hij dat het beste kan: solo. Ruim achter hem pakte Simon Schouten de tweede plaats, net voor ploeggenoot Bart Mol. "Een zege met een gouden randje", vond Hoogeveen.
In het tot kleedgebouw omgetoverde clubhuis van de Falun Segelsällskaps kon Jouke Hoogeveen pas goed zien welk slagveld hij had aangericht in deze race van de KPN Grand Prix. Stoere kerels als Rob Hadders en Peter van de Pol waren kapot. Tot op het bot verkleumd. Bart Mol, de absolute smaakmaker van de koers, kon niet meer stoppen met shaken, en Rick Smit was zo kapot dat hij zich alleen nog maar op een stoeltje kon laten zakken.
Volledig gesloopt
En dat waren nog de sterkste mannen van de dag. Eerder was al een flink aantal uitvallers hen voorgegaan. Allemaal met dezelfde symptomen: volledig gesloopt door de elementen en het helse tempo. Over dat laatste was Hoogeveen trouwens heel uitgesproken. "Het is elk jaar weer van de zotte. We weten allemaal hoe zwaar en hoe ver die 150 kilometer is. En toch gaan we steeds weer van start alsof het een wedstrijdje over vijftig kilometer is. Meteen volle bak en dan maar kijken hoe ver je komt. Tja, dan krijg je bijna vanzelf een enorm slagveld."
Maar die gretigheid in het peloton tekent ook het belang van de wedstrijd in Zweden. En zeker van deze editie. Want ook Hoogeveen wist maar al te goed hoe het werkte. "Voor de specialisten op natuurijs is dit eigenlijk de enige echte wedstrijd van het seizoen. Geen Nederlands natuurijs, geen Alternatieve op de Weissensee; dan moet het hier gebeuren."
Rustig blijven
Dat was inderdaad te zien. Zo ongeveer vanaf het vertrek gingen Bart Mol en Willem Hut er vandoor. De twee rijders voor wie bij hun huidige ploegen geen ruimte meer was, namen maximaal iets meer dan een minuut voorsprong, maar bleven wel bijna honderd kilometer lang weg. "Het was zaak rustig te blijven. Het verschil was overbrugbaar en dat bleef zo."
Met tweederde van de koers achter de rug was het gedaan me de megavlucht van Mol en Hut. De eerste haakte nog aan, de tweede haakte af. "Het kaarsje was wel een beetje op", verklaarde Hut. "Bovendien was dit ook onze tactiek: de koers hard maken voor de anderen zodat ze aan het werk moesten. Dat is gelukt."
In de nieuwe kopgroep – met Hoogeveen, Schouten, Mol, Vreugdenhil en Hekman - werd snoeihard gestreden voor de winst. Hoogeveen zat daarbij in een lastige positie, tegen drie mannen van Primagaz/Telstar. "Ik moest blijven nadenken, mezelf niet in de put praten. Maar ik wist ook dat ik een probleem had als Frank Vreugdenhil en Simon Schouten om beurten zouden aanvallen. Maar dat viel mee."
Handschoenen
Doorweekte handschoenen werden Hoogeveen bijna fataal. Hij ontving een nieuw paar, maar kreeg vervolgens de oude eerst niet uit, en daarna de nieuwe niet aan. "Schouten vond dat een mooi moment om te demarreren. Ik reageerde niet, wist dat eerst die handschoenen aan moesten. Gary Hekman kon het niet, waardoor ik uiteindelijk toch vol gas heb gegeven. Ik ging er bij Schouten keihard overheen en raakte hem zo kwijt."
Hoogeveen soleerde zo dertien kilometer lang naar de winst, waar hij twee jaar geleden nog dertig kilometer alleen vooruit was. Zijn derde zege op het Runnmeer beschouwt hij niettemin als de mooiste. "Deze heeft een gouden randje. Dit zijn de omstandigheden waarin ik me lekker voel, waarin ik tot leven kom. Iedereen gaat langzaam kapot. Je kunt je niet verstoppen en de sterksten blijven over. Dat vind ik geweldig."
En dat Hoogeveen zelf de sterkste was, daaraan hoefde niemand te twijfelen. "Crispijn, we hebben er weer eentje, zo’n paardje", meldde de winnaar via de telefoon aan ploeggenoot Ariëns. Inderdaad, alweer. En als Hoogeveen zo sterk blijft, wordt de verzameling Dalarna-paardjes die in Falun traditioneel worden uitgereikt aan de winnaars de komende jaren alleen nog maar groter.
Lees ook: Huisman wint KPN Grand Prix in Falun
