Het werd een knotsgekke dag voor Meijer en Van der Geest. Ze waren weliswaar niet de enige ‘marathonmeiden’ die ook in Thialf reden, maar wel de meest opvallende. Direct na hun race over drie kilometer stapten ze in de auto om vol gas naar Utrecht te rijden. Het ontbreken van snelheidscontroles onderweg was een zegen. Vervolgens omkleden, opnieuw opwarmen en wéér het ijs op.
’’Tja, het klinkt niet ideaal, maar het kan op deze manier best wel’’, vond Van der Geest. En ook Meijer maakte geen enkel punt van het dubbele programma. ‘’’Natuurlijk voel ik in mijn benen die drie kilometer nog wel, maar ik had er niet bijzonder veel last van.’’
Sterker, het optreden in Thialf had vooral mentaal gezien een heel ander effect. Zowel Meijer als Van der Geest ging onbevangen de wedstrijd op het ijs van de Vechtsebanen in. ’’Ik had min of meer een vrije rol, kon lekker mijn ding doen. Verwachtingen waren er niet’’, vertelde Meijer.
’’Ik hoefde eigenlijk ook niets specifieks te doen, maar ineens zat ik wel in die kopgroep’’, stelde Van der Geest. Samen met Meijer werd er pittig doorgereden, waardoor de twee dames het peloton op een ronde achterstand zetten. Nadat Mariska Huisman daarbij de sprint om plaats drie had gewonnen, zorgden Meijer en Van der Geest voor een bijzondere finale.
In die laatste vijf ronden had het publiek rustig even wat kunnen eten in het restaurant, of een plasje doen. De rondetijden van de twee kemphanen moeten ergens rond de twee minuten hebben gehangen. Meijer op kop, Van der Geest erachter en zo metertje voor metertje schuifelen over het ijs. Een eindeloze sur-place, zo leek het.
Vlam in de pan
Maar in de laatste tweehonderd meter sloeg de vlam in de pan. De eerste actie was van Van der Geest, de reactie van Meijer. De eerste wilde binnendoor, Meijer kwam ook iets naar binnen. Er was even contact, Van der Geest moest omhoog en de strijd was beslist. ’’Ik wilde de binnenbocht nemen, maar Rixt dacht gelijktijdig hetzelfde. We raakten elkaar even, en ik lag meteen op drie meter. Dan ben je kansloos’’, verklaarde Van der Geest.
Opzet was er niet, liet Meijer weten. ’’Ik liet aan de binnenkant ruimte, kwam niet helemaal naar binnen toe. Toch raakten we elkaar.’’ Van der Geest was duidelijk: ’’Kan gebeuren.’’
Voor Meijer was het haar eerste overwinning in een cupwedstrijd. Eerder werd ze op hetzelfde ijs wel Nederlands kampioen. ’’Zo is het een fantastische dag geworden’’, vond de rijdster van Palet Schilderwerken. ’’Eerst in Thialf twee seconden van mijn persoonlijk record op de drie kilometer af rijden en dan de marathon winnen. Geweldig.’’
Ze heeft vorm, erkent Meijer. En dat verrast ook haarzelf een beetje, na een zomer vol blessureleed. ’’Ik ben pas na juli weer volop gaan trainen en ben daardoor nu nog wel behoorlijk fris. Dat betaalt zich vandaag uit.’’
