‘DIT GEVOEL HEB IK MAAR EEN PAAR KEER IN MIJN CARRIÈRE GEHAD’
Mijn mooiste moment was in juli 2004 in het Spaanse Pamplona. Ik was nog maar veertien jaar oud en deed mee aan het Europees Kampioenschap Inlineskaten. De sport was niet echt bekend. Je had Arjan Smit die goede resultaten had behaald op een EK en WK, maar verder waren er in die tijd weinig Nederlandse blikvangers op wielen.
In dat jaar kwam de Australische Desly Hill naar Nederland om de nationale ploeg te trainen. Zij heeft eigenlijk alles veranderd. Ik was een echte sprintster met een snelle start. Desly had daar oog voor. Zij gaf mij net dat extra zetje en liet mij in mezelf geloven. Daarvoor had ik nooit het idee dat iemand vertrouwen in mij had. Zij pikte mij op en ging me helpen. Hierdoor kreeg ik vleugels. In die periode was ik tijdens een training sneller dan de senioren. Desly plaatste vervolgens mijn tijd op een bord in de kantine in Heerde, met de boodschap: ‘Deze juniore rijdt jullie eraf, succes!’ Bij iedereen haalde ze het beste naar boven.
Ik reed het EK in Pamplona bij de junioren en ik was de jongste in mijn categorie. De 300 meter tijdrit was de eerste afstand van het toernooi en de categorie waar ik in reed, stond als eerste op het programma. De startvolgorde werd bepaald op basis van prestaties. Het land met de laagste ranking begon. Per nationaliteit had je drie deelnemers, die over de verschillende series verdeeld werden. Nederland moest telkens beginnen, aangezien wij nog niet veel gepresteerd hadden.
Voorafgaand aan de wedstrijd kwam Desly bij mij de hotelkamer binnenlopen en zei: ‘Wil jij starten in de eerste serie?’ Het betekende dat ik in de allereerste rit in actie zou komen en het toernooi moest openen. ‘Het voordeel is’, voegde ze toe, ‘als je een snelle tijd neerzet, dan wordt iedereen daar bang van en moeten ze eronderdoor zien te komen.’
Eerst dacht ik: shit, moet ik als állereerste beginnen? Dan kan ik niet rustig kijken hoe alles in z’n werk gaat. Ik werd er behoorlijk zenuwachtig van, maar tegelijkertijd had het ook wel iets moois. Het leek me wel wat. Ik hoefde me dan niet gek te laten maken door de tijden van anderen. Die kans greep ik met beide handen aan.
Het startschot klonk en ik was weg, zonder bezig te zijn met het resultaat. Het enige waar ik me op richtte, was hard starten, ‘gewoon’ skeeleren, bochten goed aansnijden en dan zien we wel wat het wordt. De eerste tijd stond en vrij snel daarna nam ik vol spanning plaats op de tribune om in gezelschap van mijn teamgenoten en alle ouders te kijken wat mijn concurrentes deden. De één na de ander kwam niet aan mijn tijd. Zelfs de Fransen en Italianen niet. Er klonk vanaf de tribune: ‘Die Hongaarse zal jouw tijd ook niet kunnen evenaren, want die Hongaren hebben geen hoog niveau.’ Waar een ander op reageerde: ‘Nederlanders kunnen ook niet goed skeeleren.’
Ondertussen had er nog niemand in een snellere tijd de finish gepasseerd. Het kon toch niet waar zijn dat er een Nederlander op de sprint zou winnen? Wij konden immers alleen marathons rijden en het jaar daarvoor had überhaupt niemand van ons een medaille gewonnen op het EK…
Maar wat bleek? Ik was Europees kampioene geworden! Alle Nederlanders op de tribune gingen helemaal uit hun dak. Desly liet vervolgens de senioren weten: ‘Dit is het voorbeeld. Nu jullie nog.’ Tegen mij zei ze: ‘Zie je nou wel dat het kan?’ Het heeft de inlinesport denk ik wel veranderd. Voor mij was dit het eerste moment dat ik besefte: ik ben goed en ik kan het.
Ik werd omgeroepen om naar het podium te komen. Dat vergeet ik ook nooit weer. Het was heel onwennig. Hier had ik nog niet eerder gestaan. Ik wilde nog snel mijn opa bellen, mijn grootste fan: Opa, opa, ik heb gewonnen!
Om eenmaal op het hoogste schavot te staan, was zo bijzonder. Dit gevoel heb ik maar een paar keer in mijn carrière gehad. Het is lastig te omschrijven. Alsof je iets overwonnen hebt. Ik wist niet of mijn droom ooit zou uitkomen. Nu was het gelukt. Dit gaf me zo’n enorme boost.
Daarna regende het medailles bij TeamNL. De anderen dachten: ‘Als Bianca het kan, dan kunnen wij misschien ook wel een medaille winnen.’ Het was mijn allereerste grote internationale prijs. Daarvoor was ik nergens. Zo blijkt maar weer: als je het vertrouwen krijgt én er zelf in gelooft, is alles mogelijk.”
