Het werd een fenomenaal een-tweetje in de World Cup. Niet dat ze het hadden afgesproken, want shorttrackers gooien het nooit (met uitzondering van de Koreanen) op een akkoordje als er medailles te winnen zijn. Van Suzanne Schulting is genoegzaam bekend dat ze móet winnen van zichzelf; haar jongere ploeggenote kan er misschien uitzien als vriendelijke, blonde krullenbol, zodra ze op het ijs staat, verandert het dametje in een voortrazende orkaan die pas luwt als de finish is bereikt.
Gooi de twee dan maar in het gezelschap van een trio andere vuurvreters op een bevroren arena, geheid dat je spektakel krijgt. Waarvan akte op de slotdag van de World Cup, met een finale die de shorttrackliefhebber liet shaken van opwinding. Schulting, Velzeboer, Natalia Maliszewska (Pol), Choi Minjeong (Kor) en Corinne Stoddard (VS). Het enige jammere was dat de snelkookpan binnen driekwart minuut het gerecht kant en klaar opleverde, en dat je als toeschouwer zeker wist lang niet alle actie te hebben kunnen waarnemen. Daar was en is het blote oog niet genoeg geoefend voor.
De uitslag maakte alles natuurlijk goed voor de supporters van Oranje. Suzanne Schulting, intussen deze winter acht gouden wereldbekerplakken rijker: “Ik heb wat meer moeite om de snelheid op te pakken, waar Xandra heel bedreven in is. Daarom kan ik beter op mijn eigen kwaliteiten letten. Gelukkig was de start erg goed, een beetje zoals ik het vorig jaar voelde. Daar heb ik dit hele seizoen wat tegenaan zitten trappen, dus kun je je voorstellen dat ik er veel zelfvertrouwen uit haalde. Kom maar op, dacht ik toen, wetend dat ik van plan was te gaan jagen. Dat pakte ontzettend goed uit. We zijn aan elkaar gewaagd. Als je weet hoe rap ze kan rijden, moet je manieren vinden om haar te verslaan. Xandra is sowieso sneller in haar rondetijden, dan heeft het geen zin vanuit de start alle ronden voluit te racen omdat ze me gewoon kan volgen. Het was zaak andere oplossingen te bedenken.” Droogjes: “Dat is gelukt. Ik was niet bezig met Xandra. Sterker nog, ik voelde me erg relaxt en wilde lekker schaatsen na de zware zaterdag.”
Zij glunderde met goud, de ander baalde om het zilver. Toch keek Velzeboer niet om in wrok. Bij de start voelde ze een tik tegen haar schaats, waardoor ze niet zo kwikzilverachtig vlug weg was als ze gewend is. “Ik moest achtervolgen, wat volgens mij goed lukte. Het scheelde weinig of ik had het nog gered. De race was verder uitstekend. Er bestond een kans dat ik niet in eerste positie de bocht zou ingaan – alle meiden aan het vertrek kunnen snel starten – daarom had ik meer scenario’s in mijn hoofd om niet verrast t worden. Ik ben kalm gebleven, terwijl het begin verre van ideaal was. Doordat ik superveel snelheid had, kon ik haar (Schulting, red.) bijna buitenom passeren. Maar ja, bijna is niets. Volgende keer dan wel. Toch denk ik dat het een juiste beslissing was, want ze was duidelijk naar mij aan het kijken. Wanneer je dan dingen blijft proberen, blijkt het moeilijker te zijn.”
Ze nam de zilveren plak als een soort aandenken van troost mee naar Nederland. In haar hoofd zat echter de wetenschap dat ze het hele weekend de scherpste tijden liet klokken, en dat ze vrij gemakkelijk topsnelheden kon produceren op niet het allersnelste ijs. Dat zijn fijne gegevens op weg naar de laatste World Cup, voor thuispubliek in Dordrecht (komend weekend). En, niet te vergeten, de overtuigende zege in de teamrelay, iets wat eerder dit seizoen in de wereldbeker nog niet werd gerealiseerd. ”Echt geweldig, met het team winnen. Als dat in Dordrecht weer lukt, pakken we ook het klassement waarin we nu met de Canadese vrouwen en Korea aan de leiding staan. Presteren in eigen land geldt altijd wel als een hoofddoel, daar gaan we dan ook voor.”
De uitslagen van World Cup 5 staan hier.
