"Dit hoef je hem niet te leren hè, hoe je een finale rijdt", sprak Gary Hekman op een toon vol bewondering en respect voor de olympisch kampioen op de mass start. De Belg was een meer dan terechte winnaar van de knalharde eerste marathonrace in de Overijsselse gemeente. In zijn uppie overmeesterde hij de negen medevluchters na achttien ronden van 2400 meter. "Hij liet er bij de laatste keer dat we hier naar boven knalden gewoon twee overheen komen, zodat hij in hun spoor kon meegaan.... "Ja", mopperde Bart Hoolwerf, de nummer twee in de uitslag en ploegmaat van Hekman die als derde de streep was gepasseerd, "dat was goed kl...n, die gasten had ik niet gezien...."
Hekman haalde de schouders wat laconiek op en lachte. "Ik dacht: als Bart volle bak de hele klim omhoog moet op kop, dan hebben we nog een kans hem te kloppen. Niet dus. Het is een spel dat je op verschillende manieren kan spelen. En Swings deed dat het best, op een slimme manier."
Hij lichtte de gevolgde tactiek van de groene brigade toe. "Bart zou bij Bart Swings blijven, dat was het makkelijkst, ook qua voornaam, haha. Crispijn en ik zouden er steeds een snokkie aan geven zodat Swings elke keer zou moeten aanzetten. Dat ging ook aardig, keer na keer met meer snelheid. Crispijn vloog er van achteruit hard overheen, de volgende keer deed ik dat. Maar het het lastig op dit parcours om in je eentje weg te komen. Op een gegeven moment rijd je vijftig km/uur, dan wordt dat 48, 46, 44....en dan rijd je als achtervolger weer naar een vluchter toe. Dat deed Bart alle keren heel gecontroleerd. Ik zei het al tegen de anderen: Bart Swings moe maken is ook niet gemakkelijk. Hem hoef je niets te leren. Och, van hem verliezen, daar heb ik niet zoveel moeite mee."
De lovende commentaren van zijn Hollandse tegenstanders deden de toch al van oor tot oor glunderende Swings meer dan goed. "Ik vond dat ik vanavond niet mocht verliezen, ook omdat ik vroeg in de koers voelde dat de benen prima waren. Het was een beetje afwachten geweest sinds vorige week, nadat ik wat last had gekregen van mijn lies. In Groß Gerau (Europa Cup twee weken geleden, red.) moest ik een paar wedstrijden laten schieten vanwege de pijn. Het vermoeden was en is dat er een klein scheurtje in de lies zit. Gelukkig lijkt de pijn nu zo goed al volledig verdwenen. Ik had er nu geen last van", vertelde Swings, die zich geen seconde in de wedstrijd druk had gemaakt over de aanwezigheid van drie Reggeborgh-jongens.
"Integendeel, het was leuk dat ze heel aanvallend reden, vooral in het tweede deel van de race. Precies hetgeen wat we hier ook behoorden te doen: koers maken. Ik hoefde alleen op te letten dat ik mezelf niet kapot zou rijden bij hun pogingen om me af te schudden. Het was erg plezant, hopelijk kan ik de komende periode wat vaker aan de wedstrijden van deze Cup meedoen. Het blijft erg leuk hier in Nederland te skeeleren", aldus de inwoner van Herent (bij Leuven), die na de Winterspelen van Beijing amper twee weken vrijaf nam om van alle belevenissen wat bij te komen.
"Meer rust had ik niet nodig. In de aanloop naar de Spelen deed ik al een maand heel weinig, om zo fit en uitgerust mogelijk naar China te reizen. Het was meer het mentale gedeelte dat zwaar woog. Dat verdrijf ik juist door te skeeleren, omdat die sport me zo ontzettend veel plezier geeft. En wanneer je dan ook nog eens een beetje - hij grinnikte erbij - de schande van 2016 kan uitwissen....." Swings doelde op de apotheose van de Europese titelstrijd op het Steenwijkse parcours, die hem de kop kostte. Hekman greep destijds de titel. "Ik raakte toen onderaan de klim in gevecht met een Italiaan en dat brak me op. Maar vandaag pakte ik het allemaal slim aan in de sprint", besloot hij tevreden.
Eerder op de avond kwam een vrij beperkt vrouwenpeloton al in actie. Hoewel A6.nl met zes vrouwen eenvijfde deel van de meute vormde, bleek die overmacht geen garantie voor de zege. Die kwam net als in de laatste editie voordat corona de competitiesport in Nederland en omstreken platlegde, in handen van de pijlsnelle Marijke Groenewoud. Ze klopte overtuigend haar metgezellinnen, met Elsemieke van Maaren op plek twee en Fleur Veen als nummer drie.
Groenewoud had het goed gezien, toen het rondebord op zeven werd gezet, Elsemieke van Maaren na een gewonnen puntensprint op de bult van Steenwijk net wat harder doortrok dan normaal en het A6.nl-duo Lianne van Loon/ Fleur Veen in haar kielzog meenam. "Daar moest ik bij zijn, want dat was de slag van de wedstrijd", reconstrueerde de Friezin van Team Zaanlander het eerste beslissende moment. "Dat stukkie na de finish was het even flink aanpoten totdat ik erbij zat, maar dat lukte toch eenvoudig. Oh, dacht ik toen, zo slecht ben ik er niet aan toe, en dat na slechts vijf skeelertrainingen", klonk het lachend. "Onze voorbereiding op het nieuwe seizoen moet immers nog beginnen."
Het tweede bepalende ogenblik was uiteraard de laatste keer dat het leidende viertal omhoog moesten klauteren. "Ik was er vrij zeker van dat ik de sprint zou kunnen winnen, ondanks het feit dat Elsemieke en ik onderweg het meeste kopwerk hadden moeten verrichten omdat Lianne en Fleur niet meer mochten overnemen. Dat was wel een beetje jammer. Wanneer je met zo'n overtal in de wedstrijd rondrijdt, moet je ook de koers kunnen dragen. Maar ach, ik heb het mooi kunnen afronden zo. Altijd lekker, zo'n eerste race weer te winnen."
