Groenewouds glunderende bekkie sprak boekdelen. Amper over de streep gekomen had ze al staan zwaaien met de vlag, die ze kreeg aangereikt door een vrouw in sportkleren met beennummer 279. “Dat was Leonie Pol. Haar droom was een NK te rijden. Zover was et vandaag en ze was er ontzettend blij mee. Ze is een fan van me, heeft ze me verteld, en via Facebook stuurt ze me regelmatig berichtjes. Vorige week na een wedstrijd gaf ik haar iets, en nu ontving ik een cadeautje terug. Heel leuk. Deze vlag komt mooi naast mijn prijzenkast op mijn kamer te hangen. Echt gaaf om te krijgen, zeker wanneer je zoiets niet verwacht.”
Een prachtige slotnoot van een veelbewogen Daikin NK Marathon waarover nog veel zal worden nagesproken. Er vloeide veel bloed op het doorweekte parcours – door de fikse regenbuien waren onnoemelijk veel partijen te noteren, met her en der vervelende verwondingen tot gevolg – maar achter de schermen donderde het ook op niet mis te verstane wijze. En dat had deels te maken met de gebeurtenissen in de finale van de race.
Gutsend hemelwater veroorzaakte levensgevaarlijke taferelen op het rondje. Terwijl de beteren van het peloton op jacht gingen naar Groenewoud die op twaalf ronden de aanval had gekozen (‘Ik hoorde dat het zou gaan regenen, dus ik dacht: wegwezen hier’), veranderden de achterblijvers als extra obstakels. Dat ondervonden Fleur Veen, Elsemieke van Maaren en Noraly Berber Vonk bij het passeren van de gladde chicane aan de achterkant van de ronde.
Brit Qualm blinkt uit *** Een half uur mocht ze al skeelerend dromen van de nationale titel. Brit Qualm, ploeggenote van Lianne van Loon bij A6.nl, reed na een tamme openingsfase van de marathon voor de vrouwen in haar eentje weg en had op een gegeven moment bijna een halve minuut voorsprong op het peloton, waarin het trio van Habovo (Groenewoud, Elisa Dul en Maaike Verweij) nog weinig aanstalten maakte om volle bak te achtervolgen. "Ik voelde me top, en daarom dacht ik: als ik wil winnen, moet ik solo wegrijden, want in de sprint ben ik niet heel snel. Het regende, het was best wel glad, en ik vroeg me af of ik er wel goed aan had gedaan. Toen ik de flow te pakken had, ben ik doorgegaan. Het was eigenlijk niet het plan om er zo hard vandoor te knallen, meer om te zien wat er zou gebeuren wanneer ik een versnelling zou plaatsen. Niemand reageerde en ik zag dat ik alleen zat. Vanaf dat ogenblik werd het kijken waar het schip zou stranden." Dat werd de vijfde stek, net achter Sanne Oosterwijk die zo kampioene bij de vrouwen A-junioren werd. "Helaas dat het geen podiumplaats is geworden, maar ik heb een voldaan gevoel overgehouden aan dit NK", klonk het opgetogen.“We konden geen kant op”, vertelde Veen, die er nog aardig ongeschonden vanaf kwam. “Het klinkt vervelend naar de meiden die we dubbelden, maar als de veiligheid van de de rijdsters in het geding is, had er eerder moeten worden ingegrepen. Die bewuste S-bocht was nauwelijks normaal te nemen. Er was een ideale lijn om te volgen, en dat probeerden we. Er reed iemand aan de binnenkant die plotseling uitweek. Er was voor mij geen houden aan en ik vloog onderuit, en Elsemieke en Berber vielen over mij heen.” Veen werd onderbroken door haar meeluisterende coach Manon Kamminga. “Weet je, vallen hoort bij de sport, maar dit had voorkomen kunnen worden”, oordeelde zij, doelend op het volgens haar te lang uitblijven van ingrijpen door de scheidsrechters.
Dat idee kreeg Manon Kamminga met name in die hectische fase van de race. Zij zag het onheil naderen en begon vanaf de zijkant de voorbijkomende achtergebleven vrouwen te sommeren de wedstrijd te verlaten. Op dat moment had de jury dat besluit nog niet genomen, dus feitelijk gezien was haar handelen niet correct. Dat werd haar vanaf de overkant van de straat toegeschreeuwd door een van de juryleden. Het werd er allemaal niet prettiger op, toen Kamminga vervolgens haar beklag ging doen bij de jurybus aan de streep.
Die verbale oorlog voltrok zich op het moment dat de alleraardigste koers in een beslissende plooi was gevallen. Groenewoud, eindelijk op drift gekomen nadat ze de eerste helft geen rake klap kon geven op het glibberige asfalt, racete richting streep al naderden Lianne van Loon en Beau Wagemaker (in die volgorde zouden ze de finish bereiken) vlug. “Jammer genoeg niet voldoende, merkte ik naarmate het einde in zicht kwam”, aldus Van Loon. “Ik mag echter niet ontevreden zijn met mijn tweede plaats, vooral als je bedenkt dat ik al vroeg in de wedstrijd op straat had gelegen.”
De wedstrijd voor de junior-B vrouwen kende een levendig verloop, maar kreeg uiteindelijk ook de kampioene die iedereen op voorhand had kunnen invullen. Toch was het aardig te zien hoe een groepje van vier, vijf meiden voortdurend probeerden de gedoodverfde favoriete Angel Daleman uit de tent te lokken. Meer dan eens maakte de speaker melding van een aanval door Esther Korenberg, Maaike Koelewijn, Amber van der Meijden, Sofia Schilder of Elbrich Nicolay. Daleman hield het hoofd echter koel in alle gevallen. Pas toen de wedstrijd kort moest worden geneutraliseerd door een valpartij (Korenberg slachtoffer), leek ze zich te verslikken en sprintte te vroeg af. Ook dat foutje zette ze op de van haar bekende manier even snel recht. Podium: 1. Angel Daleman, 2. Sofia Schilder, 3. Amber van der Meijden.
In dezelfde leeftijdscategorie bij de mannen trok het wispelturige weer de hoofdrol naar zich toe. Op het moment dat de regen met bakken uit de hemel viel, brak het peloton volledig uit elkaar. Veel rijders werden voorzichtig omdat de wielen onder hun schoenen geen grip meer kregen op het natte wegdek. Pelle Bolsius leek zich evenwel niet te storen aan de veranderde omstandigheden en maakte er een one-man-show van die werd beklonken met de titel. Achter hem ontstond een trio achtervolgers van wie Chris Berkhout (tweede) en Junior de Blois degenen waren die zich mochten melden voor de huldiging. Kai-Arne Ottenhoff sneuvelde door een valpartij, al knokte hij zich bewonderenswaardig terug naar stek vier. Podium: 1. Pelle Bolsius, 2. Chris Berkhout, 3. Junior de Blois.
