“Ik vraag me echt af wat ik hier vanavond deed.” Leon Wenteler van het bescheiden marathon-ensemble Sportchalet Viehhofen kon erbij lachen, maar leek het tegelijkertijd zonde te vinden naar Achterveld te zijn gereisd en de moeite om zijn skeelers onder te binden. “Ik had niks te zoeken op dit rondje. Alleen op de rechte stukken kwam ik nog een beetje vooruit… Ongelooflijk hoe die Bart in de rondte reed. Die jongen vlóóg. Ik was blij dat ik uit koers moest toen hij me een rondje lapte. Ik zou zaterdag ook starten in de marathon, maar dat idee heb ik snel uit mijn hoofd gezet.”
Er zullen er meer zijn geweest in het strijdgewoel op het parcours van 380 meter die de draad kwijtraakten voordat de tien kilometer om waren. De passages van de besten volgden elkaar zo snel op, dat weinigen langs de kant de puntenscores konden bijhouden. Wat iedereen waarschijnlijk wel in de gaten had, was dat Bart Hoolwerf als over een rode loper naar zijn derde masterpiece op dit onderdeel kachelde. Niet af te remmen, in de rug gedekt door ploegmaten en zonder er zich bewust van te zijn dat het genieten was zonder de kwelgeest Bart swings.
“Het is makkelijker”, erkende Hoolwerf, vlak voordat hij op het podium klom met Kay Schipper (zilver) en Marc Middelkoop (brons). “Zodra Swings meedoet, pas je automatisch je wedstrijd aan aan hem. Dat vind ik niet de fijnste races om te rijden omdat je voortdurend met iemand anders bezig bent. Daarbij komt: een moment niet opletten, je bent Bart uit het oog verloren en hij is weg. Geen Swings erbij betekent meer kans. Mij biedt het dan de gelegenheid voor eigen kans te gaan, lekker aan te vallen, wat me erg bevalt. Maar Bart is wereldklasse. Ik denk wel dat ik door steeds tegen hem te rijden, met zijn aanzet en versnellingen beter ben geworden. Trouwens goed dat hij een Belg is en geen Nederlander, anders zouden het saaie uitslagen worden op een NK.”
Hoolwerf verlengde zijn heerschappij eenvoudig. Hij en Ronald Haasjes waren de aangewezen mannen voor de puntenjacht. Haasjes opende hard, trok daarmee de aandacht naar zich toe en op het juiste moment profiteerde zijn ploegmaat door er alleen van door te knallen. “Vanaf dat moment was het zaak het tempo vast te houden tot aan de streep.” Hij zei het niet, maar dat ging hem heel eenvoudig af.
Het liefst zou Hoolwerf in september op Italiaans asfalt een gooi doen naar de hoofdprijs tijdens de EK. “Zonde dat het toernooi zo laat in de zomer valt. Als het eind juli begin augustus zou zijn, had ik het nog kunnen inpassen in mijn schema richting de winter. Nu zou ik ook nog kunnen meedoen, maar dan zou het onmogelijk zijn te pieken in L’Aquila. Dat moeten we met de ploeg doen op de schaatsbaan, in de marathons en op de mass starts. Maar man, skeeleren is een supergave sport. Ik ben ermee opgegroeid. Het leuke is dat dit een zomersport is en schaatsen in de winter gebeurt. Dat betekent dat ik niet hoef te kiezen.”
De zogenoemde deskundigen roepen na zo’n uitspraak ogenblikkelijk dat de twee disciplines niet samen kunnen. “Een echte langebaantrainer heeft nog nooit een zomer meegedraaid met een skeelerteam, dus ik denk dat er te weinig kennis is bij die mensen om daadwerkelijk te kunnen zeggen dat het slecht is voor je schaatsen. Neem Jordy van Workum, die vandaag meedeed aan de puntenkoers; hij was wereldkampioen bij de junioren. Het is zonde dat zo’n kerel op een gegeven moment helemaal van het skeeleren is afgestapt. Dat zeg ik uit eigen ervaring: ik heb vorig jaar een heel jaar puur op het schaatsen gemikt en misschien was ik wel wat beter, maar ik blijf erbij: het kan samen. Mannen uit de marathon of de langebaan, die heeft de skeelersport echt nodig. Ik vind het onzin te stellen dat als je schaatser wilt worden, moet stoppen met skeeleren. Daarom ben ik blij dat ik bij deze ploeg mag skee leren, en plezier maken, zoals Roy Boeve (coach van Reggeborgh, red.) ook zegt. Doe wat je wilt, als je er maar profijt van hebt voor de wintermaanden.”
