Uitfietsend op een hometrainer had de kopvrouw van de nationale selectie reden genoeg tevreden te zijn met de oogst van vier dagen racen. Haar ongeslagen status op de 1000 meter in internationale finales wist ze moeiteloos te verlengen. Dominant van start tot finish, in zowel kwartfinale, halve eindstrijd en de finale ontnam ze de concurrentie elke illusie dat goud een medaille was die voor het grijpen lag.
Aan de twee zilveren plakken, behaald met de gemengde aflossingsploeg en het vrouwenkwartet, plakte Schulting het stickertje ‘trots’. Al was ze door haar manoeuvre in de slotmeters van de relay, puur het gevolg van de wil om alsnog te winnen, ook een paar minuten bang geweest voor een penalty. Bij haar ultieme poging de Chinese Yuting Zhang in de laatste bocht voor de finish binnendoor te passeren, tikte ze een blokje aan en schoof onderuit. Zhang werd aangetikt, ging plat en samen gleden de twee over de streep.
Er kwam geen straf. Het te betalen leergeld voor de adembenemende slotronden viel dus mee, en werd bij nader inzien met een glimlach voldaan. Schulting belandde als laatste rijdster in de estafette op een voor haar ietwat vreemde tweede positie, omdat de Chinese ploeg beter wisselde. “Dat zorgde voor onrust of lichte stress. Er ontstond een opgejaagd gevoel. Ik had me erop voorbereid op kop de laatste twee ronden te zullen schaatsen. Over een ander scenario was er niet nagedacht, wellicht had ik in die fase andere keuzes moeten maken.”
Niet getreurd. “Deze rit was erg goed. Het is daarnaast prima ook eens dingen mee te maken waaraan je niet bent gewend. Wij willen altijd en overal winnen, alleen goud telt voor ons. Daarom is het niet erg af en toe even op je plek te worden gezet om na te gaan wat er beter kan en moet. Dat nemen we mee naar de volgende wedstrijd. Én de Winterspelen.”
Wat dat laatste betreft: best kans dat Schulting – die aanstaand weekend tijdens de World Cup in het Japanse Nagoya aan alle afstanden meedoet – in bepaalde races wat zal experimenteren op strategisch gebied. Ze reed zondag drie voortreffelijke, foutloze 1000 meters, alle vanuit het vertrek aan de leiding. “Natuurlijk is het geweldig zoals Suus dat kan op deze discipline, en mogelijk straks ook op de 1500 meter”, oordeelde bondscoach Jeroen Otter. “We bespreken veel scenario’s voor een wedstrijd, maar niet wat er zich nu na de laatste wissel op de vrouwen-relay voordeed. Je kunt ook niet te veel doornemen, want de atleten moeten het wel kunnen verwerken, maar dit soort zaken mogen zeker aan de orde komen.”
Daarop voortbordurend opperde Otter dat Schulting eens tegen haar natuur in wat meer vanuit achteren zou moeten opereren. “In een kwartfinale of later in de race een keer in de backseat blijven zitten tot drie of vier ronden van het eind, en dan proberen zichzelf naar voren te toveren met haar Hans Kazan-moves. Dat zou iets kunnen zijn: Suzanne in een situatie te dwingen die ze niet als comfortabel ervaart en die haar hartslag nog wat verder omhoog jaagt. Op die manier willen we scenario’s oefenen waarin ze niet thuis is.” Met pretoogjes besloot hij zijn verhaal: “Wacht maar af.”
De mannenploeg veroverde goud op de aflossing. Het viertal Sjinkie Knegt, Sven Roes, Jens van ’t Wout en Itzhak de Laat begon wat te ver van achteren. Via een stel gesmeerd lopende wissels (Sven Roes met name) en enkele handige bewegingen stoomde Oranje op naar koppositie die niet meer werd bedreigd. “Lekker om het hoofdstuk Beijing zo af te sluiten”, vond Sjinkie Knegt, die de eerste dagen van het toernooi schlemielig vroeg aan de kant terechtkwam.
“Op de 1500 meter viel ik over iemand die weggleed: kan gebeuren, hoort bij de sport. En op de 1000 was ik bezig aan een prima wedstrijd, toen ik schaatsen klikte met een Canadese jongen die uit evenwicht raakte en naar het ijs ging. De meningen over de straf die ik kreeg waren erg verdeeld. Je kunt je je er heel boos om maken, maar dat heeft totaal geen zin. Ik verlegde m’n focus naar de nummers die ik nog zou schaatsen. Leek me veel beter.”
De uitslagen van de World Cup zijn hier te vinden.
