Terug naar vrijdag 29 oktober. Mulder maakt zich klaar voor de start van zijn eerste officiële 500 meter van dit seizoen tegen Dai Dai N’tab. Een mooie loting. Het startschot klinkt en Mulder is goed weg. De eerste honderd meter gaat in 9.77 en dat is een prima opening. Maar dan, bij het uitkomen van de eerste bocht, komt het lichaam plotseling omhoog. Mulder voelt aan de lies en staakt zijn rit. “Door de adrenaline hoor je dat eigenlijk niet op te merken. Maar nu had ik wel door dat het niet helemaal goed zat.” Gelukkig was het slechts een verrekking en geen scheurtje. “Ook niet fijn, maar het is wat het is. Ik heb het vaker gehad. Zeker bij sprinters is een liesblessure iets wat vaker voorkomt.”
Omgaan met tegenslag; hij is het inmiddels wel een beetje gewend. Vorig jaar belandde Mulder vlak voor de start van het seizoen nog in het ziekenhuis vanwege een heftige keelontsteking. “Maar drie weken na de operatie aan mijn amandelen reed ik alweer supergoed. Ik denk wel dat ik me niet meer zo snel druk maak om iets. Het is ook helemaal niet moeilijk om er daarna weer vol tegenaan te gaan, want schaatsen vind ik nog gewoon het leukste wat er is. Daarom ben ik heel blij dat het nu zo goed gaat, dat ik alles weer volledig kan.”
Zijn ploegmaten Kjeld Nuis en Hein Otterspeer heeft Mulder de afgelopen periode weinig gezien. Zij reden wel in Polen en Noorwegen en komen dit weekend in actie in Salt Lake City. In trainingen moest de geboren Zwollenaar achter anderen aan schaatsen. “Gelukkig was er altijd wel iemand anders uit de ploeg met wie ik kon trainen. Ik mocht ook een paar dagen aansluiten bij het Gewest Fryslân. Daar was ik heel blij mee. Het heeft me zeker geholpen om sneller terug op niveau te komen.”
Zonder een World Cup te hebben verreden staat Mulder eind december aan de start van het OKT. Terwijl al zijn concurrenten wél al de nodige wedstrijden in de benen hebben. “Tuurlijk baal ik er enorm van dat ik nergens heb kunnen rijden. Maar aan de andere kant maak ik me er ook niet heel druk om. Eind december moet ik goed zijn. Nu voel ik me goed op het ijs, technisch loopt het prima. Ik heb er zin in.”
Op de Olympische Spelen van 2014 stond Mulder al het podium, achter tweelingbroer Michel en Jan Smeekens. Die beide schaatsers zijn al met pensioen en zo is Ronald Mulder een van de weinige overgebleven sprinters van zijn generatie. “Ik wil heel graag nog één keer naar de Spelen toe. Dat zou dan voor de vierde keer zijn. Ik denk nog steeds kans te maken op een medaille, al zijn er dit jaar wel heel veel goede sprinters. Maar als je je plaatst heb je altijd een kans. Daar ga ik vol voor.”
