"Ik heb verder geen klachten, daarom ga ik er vanuit dat ik dinsdag of woensdag gewoon naar huis kan vliegen. Hoe ik besmet ben weet ik niet; wat wel een feit is, is dat het met de veiligheid op coronagebied vrij slecht is georganiseerd. We hebben als ploeg zelf ons vervoer moeten regelen, want dat deed de organisatie niet. Verder was er geen eten voorzien, daar moesten we ook zelf achteraan. Kortom, dat kon allemaal beter."
"Maar stel dat je naar Calgary moet om te schaatsen en je raakt besmet, dan kun je het wel vergeten. In dat geval moet je twintig dagen op je hotelkamer gaan zitten. Zie Graeme Fish, de Canadees die in Stavanger positief testte en nu nog daar verblijft. Canada heeft heeft heel strenge regels. Voor je mag inreizen, moet je een dag of twaalf, dertien gezond zijn en dat kunnen aantonen. Fish is heel ziek geweest in Noorwegen. Inmiddels lijkt hij hersteld, maar vanaf dat moment begint de afwachtingsperiode van een week of twee, dus zo lang moet hij wachten op zijn terugkeer naar Canada. Andersom is het precies hetzelfde. Ben je positief, dan word je zoveel dagen opgesloten, daarna is het eerst negatief testen en aansluitend in de wachtkamer zitten voordat je kunt vertrekken."
"Daarom is het best tricky voor een schaatser die nu nog naar Calgary moet reizen om zijn plek te verdienen voor de Winterspelen. De kans dat je een keer iets oploopt, wordt steeds groter als je met zo'n circus mee toert, vooral wanneer je uit Amerika komt. We zaten hier in Utah en in die staat nemen ze corona niet heel serieus. Er is in dit gebied een vaccinatiegraad van 22 procent, de Amerikanen lopen allemaal zonder mondkapjes de hotels in en uit, want het interesseert hen geen zak. Heb je in de VS een besmetting opgepikt en je wordt in Canada positief getest, dan betekent dat einde olympische droom voor een buitenlander."
"Vandaar dat ik en de ploeg blij zijn dat we al ver voor de winter begon met de KNSB hebben gezeten en gezegd: indien onze olympische kandidaten als Esmee Visser, Jorien ter Mors en Jan Blokhuijsen zich plaatsen voor de World Cups, dan rijden ze alleen de eerste drie. Dan slaan we met die drie atleten Calgary over. Dat is besloten omdat de tijd tussen terugkeer van de World Cup in die stad tot aan het OKT waardeloos kort is. Op die manier is ook het hele traject voorbereid: Salt Lake moest het klapstuk worden, vooral voor de buitenlandse rijders in de ploeg die geen kwalificatietoernooi hebben (Bart Swings en Martin Liiv, red.). Dat is extreem goed uitgepakt, als je de resultaten van die twee ziet."
"Wat er met onze Nederlandse troeven precies is gebeurd, Jorien voorop, kan ik moeilijk beoordelen. Ik heb de races vanaf in mijn hotelkamer zitten bekijken op de laptop, met een kommetje bouillon. Ik vind het lastig er nu iets zinnigs over te zeggen, daar moet ik met mijn broer Martin eerst over praten. Jorien is niet gewend om volledige World Cup-programma's af te werken. Als je terugkijkt naar al die olympische medailles van haar en wat ze voor die Spelen heeft gereden, dan constateer je dat ze lang niet alles deed. Toen ze de olympische titel veroverde op de 1500 meter, heeft ze welgeteld drie keer die afstand gedaan dat seizoen: eentje in het voorseizoen, een op het OKT en de laatste tijdens de Spelen."
"Nu moest ze er elke week een rijden: dat is een heel ander spelletje waar ze soms ook wat onrustig van wordt. Dat is wel hoe het langebaanschaatsen in elkaar steekt. De ene keer rijd je op beroerd ijs, de volgende keer zit je aan de andere kant van de oceaan. Dit soort veranderingen is ze niet gewend. Gelukkig hoeft ze niet naar Calgary, omdat de prestaties van Ireen Wüst, Irene Schouten en Antoinette de Jong op de 1500 goed genoeg zijn om de drie plekken binnen te halen voor Nederland."
