Boven verwachting, noemt Kolder de prestaties van de Nederlandse equipe in Inzell. Na een seizoen zonder internationale juniorenwedstrijden vond hij het lastig inschatten wat de aanstormende talenten op het hoogste niveau waard waren. Best veel, zo bleek. “Het had niet veel beter gekund”, vertelt de 45-jarige trainer. “In de bus terug schrok ik ervan. Jade Groenewoud had geteld dat we twintig medailles hadden gehaald. Dat vond ik heel wat, maar toen voegde ze eraan toe dat het alleen over afgelopen weekend ging en dat we de week ervoor er ook al achttien hadden. Dat zorgde wel voor de nodige hilariteit.”
Natuurlijk, door de coronaregels waren nog niet alle landen bij de wereldbekers aanwezig. Amerika, China, Canada en Japan hadden geen team afgevaardigd. De Amerikaan Jordan Stolz reed zelfs tussen de grote mannen in Salt Lake City twee juniorenwereldrecords op de 500 en 1000 meter. Toch was er een breed deelnemersveld: naast de ploegen uit Rusland en Korea stond bijvoorbeeld ook de sterke Noor Sigurd Henriksen aan de start. Ook de Belgen pikten een medaille mee: Fran Vanhoutte won brons op de mass start.
Ploegenachtervolging
Tussen al dat internationale schaatsgeweld hielden ook de Nederlandse mannen zich goed staande. Waar zij de afgelopen jaren slechts sporadisch medailles wonnen, was dat nu zeker niet het geval. Zij sleepten dit keer haast evenveel medailles binnen als de vrouwen. Een van de hoogtepunten was de ploegenachtervolging van afgelopen zondag. Tim Prins, Joep Wennemars en Gert Wierda werden weliswaar nipt tweede, maar reden wel een nieuw Nederlands record van 3.50,82. Opvallend detail: Kolder was ook coach van Frank Hermans, Koen Verweij en Maurice Vriend toen zij in 2010 de klok stilzetten op de oude recordtijd van 3.53,09.
“Dat klopt”, lacht Kolder, “alleen kan ik me daar niets meer van herinneren. Wel andere dingen van dat toernooi, maar dit niet. Ik heb wel het idee dat de ploegenachtervolging nu iets belangrijker is. Toen wonnen we ze altijd wel, nu is het onderdeel verder doorontwikkeld.” Zo deed vorig jaar de vernieuwde duw- en wisseltactiek zijn intrede, die flink snellere ritten opleverde. Ook de junioren hebben de nieuwe methode omarmd, al waren de mannen daar nog niet zo goed in als de vrouwen.
“Op het laatst kun je wat bij duwen, maar niet constant”, vertelt Wierda. “Het was voor ons ook de eerste keer dat we dit deden. Er zijn nog genoeg verbeterpuntjes. Als we de dag erop weer hadden gereden, was het nog sneller geweest.” Het is dan ook belangrijk om daarmee te oefenen, vindt Kolder. “Je moet dicht op elkaar rijden, bepalen met welke hand je duwt, waar wel, waar niet en hoe hard. En daarbij is met je handen voor je schaatsen ook gewoon best lastig.”
Meer records
Wat zijn individuele ritten betreft kende Wierda een weekend met ups en downs. Hij kon in de slotronde van de 3000 meter net niet voorbij de winnende Henriksen geraken en bleef slechts een halve seconde boven het Nederlands record van Pim Cazemier uit 2009 (3.42,16). Op de 1500 meter kwam hij jammerlijk ten val, maar op de 500 meter reed de allrounder voor het eerst onder de 37 seconden. “Die val was wel wat jammer, maar voor de rest heb ik goed gereden", analyseert hij zijn weekend. "Ik was vooral verbaasd over die 3000 meter. Het ging technisch supergoed en ik had een mooie tegenstander. Dat ik 3.42 zou rijden had ik echt niet verwacht."
Wierda hoopt dat hij later in het seizoen nog eens de kans krijgt. Over iets meer dan een maand staan de laatste World Cup en het WK voor junioren in Innsbruck op de kalender. En wie weet mag hij daarna naar Calgary voor de Oval Finals in maart om dat record wél te rijden. Kolder: “Als het kan gaan we daar heen. Ik ben ervan overtuigd dat ze daar beter van leren schaatsen. Je ziet vaak dat ze het jaar erop op laagland dezelfde tijden gaan rijden.” Wierda kijkt ernaar uit: “Dat zou ik wel vet vinden. Voor nu is het alleen nog gewoon een leuk idee, het moet wel kunnen allemaal. Eerst maar naar de volgende World Cup en het WK.”
