"Joh, ik heb thuis de grootste overwinning van het seizoen al liggen", reageert Hekman lachend, doelend op zijn 'aanwinst' Odin, de zoon die sinds twee weken zijn leven driftig overhoop gooit. Minder slaap dan gewenst, geskipte trainingsuurtjes en al gauw een paar kilootjes extra aan dat toch al imposante lijf van hem: allemaal factoren die het begrijpelijk maken dat de 33-jarige Kampenaar zich niet als een opponent van allure heeft kunnen presenteren in de wedstrijd over 22 ronden die ruim voor de helft is beslist door Hoolwerf.
Dat Hekman toch mee mag op het podium, is een klein wonder. De tijdens de beginfase gesprokkelde punten blijken voldoende voor het brons, terwijl Gary met de tong op zijn skeelerschoenen als laatste man in de koers is afgevlagd. Anders gezegd: compleet naar de vaantjes. "Een beetje vermoeidheid", noemt hij dat. "Ik voelde me wat sloom", voert hij dan als oorzaak aan zijn bleke rit.
Het is puur de liefde voor deze discipline die hem naar het wielerparcours van de Rotterdamse club Ahoy heeft gelokt. "Natuurlijk wist ik van tevoren dat ik hier niet zou kunnen rijden om Bart te verslaan. Ik vind skeeleren zo leuk, daarom zal ik niet zo snel een race laten schieten. Zo’n wedstrijd betekent wel weer een prikkel die je nodig hebt om beter te worden. We hebben anderhalf jaar geen wedstrijd kunnen skeeleren. Dat merk je ook in een puntenkoers die doorgaans heel snel zijn."
"Daarbij komt dat de intensiteit opzoeken in trainingen duidelijk iets heel anders is dan in een race. Ik zei het eerder deze week reeds: keuzes maken bij een hartritme van 180 slagen lijkt in de verste verte niet op wat je gedurende de training doet, namelijk geleidelijk aan naar je maximale hartslag toe rijden. Oftewel, tactische keuzes maken lukt alleen goed in de wedstrijd."
Hekman is er niet aan toegekomen, zijn ploegmaat Ariëns wel, al heeft hij ondervonden dat de vorm momenteel nog ontbreekt. De weg van herstel na de flinke crash van een paar maanden geleden (waarbij hij door de achterruit van een auto vloog) duurt lang. De geboren Brabander is blij dat hij langzamerhand zijn concurrenten weer een beetje pijn kan doen. "Vandaag niet meer dan dat, want ik had direct in de gaten dat Bart sterker was dan ik. Op het moment dat ik bij hem aansloot, was het enige plan dat ik had om met zo weinig mogelijk andere mensen naar de finish te rijden."
"Bart had al zoveel punten voorsprong dat ik voor de zilveren medaille knokte", vervolgt Ariëns, die naar eigen zeggen drie maanden thuis op de bank heeft liggen recupereren na zijn crash. "Dan gaat het nu de goede kant op. Uiteraard rijd ik met de intentie te winnen. Ik ben evenwel allang blij met wat ik nu laat zien. Twee maanden geleden bestond de training uit een half uurtje fietsen. Intussen kan ik elke dag mijn programma afwerken zonder dat ik een vervelende reactie krijg van mijn hoofd."
