De panterprint is inmiddels symbool geworden voor Van Ruijven. Het begon een aantal jaar geleden met een schaatsbril die de wereldkampioene had gekocht en daarna volgde de helm. Op verzoek van Van Ruijven nam Itzhak de Laat die onder handen en zorgde voor een zwarte helm met panterprint aan de achterkant. Vlak voor het trainingskamp in Font Romeu voorzag De Laat ook haar schaatsschoenen van panterprint. "Ik ben een beetje haar panterprintleverancier", zegt De Laat met een glimlach. "In Frankrijk heeft Lara uiteindelijk maar één keer op die schaatsen gereden…"
Eind juni werd Van Ruijven opgenomen in het ziekenhuis en op 1 juli werd duidelijk dat de medische situatie was verslechterd. Op sociale media brachten de shorttrackers steunbetuigingen aan hun teamgenoot met de hashtag #PanterLara en een panterhartje. "Bjorn (de Laat, embedded scientist, red.) en Rianne (de Vries) kwamen met het idee van een hartje met panterprint. Dat hartje heb ik ontworpen op mijn telefoon tijdens een lunch en het is heel mooi dat het daarna overal werd opgepikt", zegt De Laat. "Voor mij was het iets kleins om te maken, maar het heeft zo'n groot bereik gehad en het is een perfect beeld voor Lara geworden. Ik ben dankbaar dat ik dat de wereld in heb mogen helpen."
Het panterhart wordt nu getoond op de scoreborden in Thialf en staat op de helmen van een aantal rijders. Tijdens het laatste eerbetoon in Heerenveen droeg het team afgelopen woensdag een wit shirt met het hartje op de borst. "Het was een eervol afscheid in Thialf, en dan komt het nog eens heel hard binnen", zegt Suzanne Schulting.
Meer dan schaatscollega's
Een dag later vond de besloten uitvaartbijeenkomst plaats op het strand bij Hoek van Holland. "Lara hield van het Westland, waar ze vandaan kwam, en van het strand", vertelt Rianne de Vries, die sinds 2012 tijdens wedstrijden de kamer deelde met Van Ruijven. "Het was een warm afscheid dat helemaal bij haar paste. Maar eigenlijk is het geen echt afscheid, want we nemen Lara voor altijd mee en ze blijft bij ons. Onze band als team was zo bijzonder. We schaatsen al zolang samen en weten wat we aan elkaar hebben. Daarnaast deden we ook leuke dingen met elkaar. We zijn meer dan schaatscollega's."
De laatste keer dat de shorttrackploeg heftig nieuws te horen kreeg, was in januari 2019 toen Sjinkie Knegt in het ziekenhuis belandde met ernstige brandwonden. Dit keer was de 31-jarige Fries zelf bij de ploeg op het moment dat de klap kwam. "Op het moment dat wij het eerste slechte nieuws kregen, besefte ik wel hoe ingrijpend dat voor de ploeg moest zijn geweest toen ik zelf in het ziekenhuis lag. Het is heel apart en daar moest ik zeker wel aan terugdenken", zegt Knegt.
"Ik ben blij dat we met z'n allen in Font Romeu zaten tijdens deze heftige weken en het samen konden delen", vervolgt Knegt. "Als wij hier in Nederland waren geweest, probeer iedereen maar eens tegelijk te bereiken. Je krijgt dan tachtig verschillende verhalen, dat moet je niet willen. Nu zaten wij met z'n allen opgesloten en als er iets te melden viel, was dat ook snel verteld aan iedereen."
Dubbel
In Frankrijk werd de ploeg ondersteund door sportpsycholoog Paul Wylleman van NOC*NSF en die professionele hulp van hem en zijn collega's is ook nu nog beschikbaar. "Psychologen zijn kansloos bij mij", stelt Knegt. "Ik heb destijds in het ziekenhuis een psycholoog gehad, die vrouw was er na vijf minuten al achter dat het een kansloze missie was. Ze heeft het nog twee, drie dagen geprobeerd en daarna opgegeven. Laat mij mijn eigen ding doen en dan kom ik er wel uit. Ik denk zeker wel na, maar niet op een manier zoals een psycholoog het graag ziet."
Ook Schulting voelt nog niet de behoefte om met een psycholoog te praten over 'het meest onwerkelijke' wat ze ooit heeft meegemaakt. "Ik ben een vrij nuchter persoon", zegt de 22-jarige Friezin. "Ik praat er veel over met mijn ouders, mijn vriend, vriendinnen en de ploeg. Iedereen zit in hetzelfde schuitje en voelt hetzelfde. Ik haal nu liever mooie herinneringen op met vriendinnen dan dat ik met een psycholoog praat die niet weet wie Lara is. Ik ben de afgelopen dagen veel samen geweest, heb foto's bekeken en gelachen om de dingen die we hebben gemaakt. Het is heel krom en dubbel, want het is gezellig en fijn met elkaar, maar je mist wel iemand."
Na twee weken in het Franse ziekenhuis te hebben gelegen, overleed Van Ruijven op 10 juli. De week daarop was een geplande rustperiode. Schulting bracht die dagen door op Ibiza samen met haar vriend, al heeft ze lang getwijfeld of ze de geboekte vakantie wel door moest laten gaan. "Het was kiezen tussen thuis zitten, of kijken of we ons hoofd leeg konden maken op een plek waar de zon lekker schijnt. We hebben voor het laatste gekozen en uiteindelijk was ik daar blij mee. De eerste weken in Frankrijk ga je op een soort automatische piloot door met trainen en daar kan je je afleiding in vinden. Tijdens de rustweek heb je pas in de gaten hoe moe je eigenlijk bent", vertelt ze.
"Tot en met de uitvaart ben je constant intensief bezig met wat er komen gaat en wat er is gebeurd. Het verwerken van dit verlies is nog niet begonnen." Ondanks de vermoeidheid krijgt Schulting ook juist energie van de trainingen die weer gewoon doorgaan in Heerenveen. "Ik ben blij dat we zijn blijven trainen, want wat moet je anders doen? Het is ook gewoon ons werk en schaatsen is nog steeds het leukste om te doen. Ik vind het lekker om op het ijs te staan en ben gemotiveerd, want ik heb nog hetzelfde doel voor ogen om dit seizoen goed te zijn, dat valt niet ineens weg. Maar ik ben ook blij als het zondagochtend is, want dan kan ik uitslapen."
Kletsen
Voor de uitvaart schreef Schulting samen met vier vriendinnen een speech, die door twee van hen werd voorgedragen. "Met z'n vijven hebben we herinneringen opgehaald, maar we vonden het vooral lastig om die vervolgens mooi te vertalen in woorden. We dachten: hoe gaan we dit op een respectvolle manier op papier zetten? Dat is uiteindelijk wel gelukt. We hebben zoveel gedaan met de vriendengroep en vonden dat altijd vanzelfsprekend. Nu pas besef je hoe dierbaar bijvoorbeeld een weekendje weg is. Een week voor het trainingskamp in Frankrijk hield ik nog een barbecue bij mij thuis en dat was erg gezellig. Zulke dingen koester ik en dat is heel fijn."
De mooiste herinnering kan Schulting daarom ook niet opnoemen, maar ze kan zich wel een van haar eerste herinneringen met Van Ruijven voor de geest halen. Tijdens haar wereldbekerdebuut lag Schulting met Van Ruijven op een kamer. "Van de wedstrijden kan ik mij vrij weinig herinneren, maar op zondagavond heb ik tot vier uur 's nachts met Laar gekletst. Dat typeert Lara: altijd kletsen, met iedereen. Mijn laatste gesprek met haar was op 27 juni via FaceTime. Zij lag al in het ziekenhuis. We hebben drie kwartier over van alles en nog wat gepraat totdat ze moest ophangen, omdat de dokter langskwam..."
Het gemis van Van Ruijven zit in de kleine momenten gedurende de dag, vertelt Schulting. De krachttrainingen in Thialf zijn in twee groepen en die verdeling wordt doorgegeven in de groepsapp. Daar staat Van Ruijvens naam nu niet meer tussen. In de kleedkamer van het stadion hebben de shorttrackers een vaste plek. "Lara zat naast mij en daar liggen nu geen spullen, geen rommel. Ze is haar schaatsen niet aan het slijpen. Het is haar plek en die blijft leeg", zegt Schulting. "Je kunt er niet elke keer emotioneel van worden, maar je wordt wel telkens met je neus op de feiten gedrukt. In Frankrijk zaten we in een bubbel en daar stap je nu uit."
