Voor Sjinkie zal het Brandwondencentrum Groningen een bijzondere plek blijven. Met gillende sirenes werd hij een jaar geleden binnengebracht en na zeven weken mocht hij het centrum weer verlaten. De shorttracker moet nu nog regelmatig op controle komen. "Ik vind het mooi dat deze lancering hier kan worden gehouden", vertelt Sjinkie. "De laatste keer dat we er waren, is twee maanden terug, maar dan zie ik niet alle verpleegsters dus dat was alweer even geleden", vervolgt hij met zijn blik gericht op het aanwezige medische team. "Wel bijzonder om hen weer te zien", vult Fenna aan. "Als je dan hier weer bent op deze dag, denk je toch terug aan bepaalde dingen."
De 29-jarige Fenna kan zich die 'heftige en pijnlijke' dag nog goed herinneren. "Ik lag nog op bed en hoorde Sjinkie met volledige paniek in zijn stem mijn naam roepen. Dus ik wist gelijk dat het mis was. Ik ben naar hem toe gerend en toen zag ik iets vreselijks." De herinnering aan Sjinkie die aan de voorkant van top tot teen in brand staat, wordt Fenna eventjes teveel. Na een keer diep ademhalen, gaat ze verder met haar verhaal. "Het enige wat ik toen dacht was: rustig blijven en doen wat ik moet doen. Vanaf dat moment was het een grote rollercoaster."
De kinderen, Myrthe en Melle, waren drie en één jaar oud op het moment van het ongeluk met de houtkachel. Fenna kon ze onderbrengen bij de buren en ging zelf mee naar het ziekenhuis. "Het was natuurlijk heel heftig en dat doet nog steeds wat met je", zegt ze. "Voor de kinderen was het ook erg moeilijk: ze zagen Sjinkie weggaan in een ambulance en vervolgens hebben ze hem niet meer kunnen zien." De eerste twee weken mochten ze niet bij hun vader op bezoek. Terwijl het dagelijks leven doorging, was Fenna ook druk met heen en weer rijden tussen Bantega en Groningen.
Magische box
"In die tijd hebben heel veel mensen opgepast, waarvoor dank allemaal", zegt Fenna met een grote glimlach tijdens de boekpresentatie in het Martini Ziekenhuis. Ook haar zusje Savannah paste regelmatig op. Zij merkte dat haar nichtje en neefje het moeilijk hadden en zich in het begin afvroegen of pappa nog wel leefde. "Sjinkie is natuurlijk wel vaker voor langere tijd in het buitenland geweest, maar dan konden we altijd FaceTimen en dat kon nu niet", aldus Fenna.
Om de kinderen te helpen, bedacht Savannah een magische box van toverfee Phillene. Met die versierde doos konden ze contact hebben met Sjinkie in het ziekenhuis. "Ze deden bijvoorbeeld een tekening voor heit in de doos of een schone onderbroek. Vervolgens legde ik iets van Sjinkie terug in de doos", legt Fenna uit. "Een zakje snoep of een ballon uit het ziekenhuis. We merkten dat het echt werkten. Het eerste wat ze 's ochtends deden, was naar de doos rennen om te kijken wat erin zat."
Na twee weken mochten Myrthe en Melle eindelijk naar Sjinkie toe, maar ook de ziekenhuisbezoeken waren een nieuwe ervaring en brachten andere emoties met zich mee. Het idee voor een kinderboek ontstond al vrij snel na de magisch box. "We kwamen er gaandeweg achter dat het moeilijk is om uit te leggen aan kinderen en zo is het boekje ontstaan", zegt Sjinkie. "Hiermee hopen we andere families te kunnen helpen die in soortgelijke situaties terechtkomen. Het is mooi voor de kinderen dat dit er is, maar in principe komt het te laat voor ons", klinkt het nuchter.
Au, vuur
"Tijdens het schrijfproces hebben we illustraties laten zien aan de kinderen om te kijken wat zij mooi vonden voor bijvoorbeeld de cover", vervolgt Fenna. "Je merkte meteen dat ze dingen herkenden." Ondanks de jonge leeftijd blijken de kinderen veel mee te hebben gekregen van het ongeluk en de nasleep. "Melle zag een keer vuur in een kinderserie op televisie en zei: 'Vuur, heit, au'. En Myrthe wilde bij de kinderopvang geen zonnebrandcrème opsmeren en toen de leiding zei: 'Anders verbrand je', was haar antwoord dat het niet uitmaakte, want haar pappa is ook verbrand."
Het prentenboek Saar en Siem – Als ons huisje breekt gaat over een slakkengezin. Op een dag krijgt pappa Slak een ongeluk en wordt hij afgevoerd naar het ziekenhuis. Saar en Siem mogen niet mee en de onbekende situatie brengt allerlei emoties met zich mee. Wanneer de vader uiteindelijk thuis komt en het verband van zijn huisje gaat, blijkt er nog steeds een scheurtje in te zitten. "De essentie van het verhaal is dat het niet erg is om er anders uit te zien na een ongeluk, het herinnert ons ook hoe blij we met elkaar zijn", aldus Fenna.
Positief
Samen met het kinderboek werd vrijdag ook de Sjinkie Foundation officieel gelanceerd. De opbrengst van Saar en Siem komt ten goede aan deze stichting. "Ik wil mensen helpen die hetzelfde hebben meegemaakt en terugkeren in de maatschappij", vertelt de naamgever. "Hoe we dat precies gaan doen, verschilt per persoon, maar sowieso in combinatie met sport en beweging." Voor de shorttracker was het niet meer dan logisch dat hij in het ziekenhuis alweer ging trainen. "Het zou eigenlijk voor iedereen normaal moeten zijn om op die manier met je herstel om te gaan, want het helpt echt."
"Normaal gesproken krijg je veel last van een zogeheten te korte huid, maar doordat ik eigenlijk vanaf dag één aan het sporten was – ik kon niet uit bed, maar had wel een bedfiets – heb ik daar nooit last van gehad", vertelt Knegt. "Veel bewegen is beter voor de elasticiteit en doorbloeding van je huid waardoor het herstel sneller gaat. Dat wil ik overbrengen op andere mensen die in dezelfde situatie terecht zijn gekomen. Ik heb zelf gemerkt dat het niet gemakkelijk is om terug te komen en dat je er heel veel voor moet doen. Je hebt er veel hulp bij nodig."
De 30-jarige Fries wil mensen niet alleen fysiek helpen, maar ook op mentaal vlak. "Je kan wel denken dat je niks meer kunt, maar dat is helemaal niet waar. Want je kunt alles nog nadat je half verbrand bent", zegt hij met een lach. "Het doel is om de dingen die ze vroeger deden weer op te kunnen pakken en hun dromen te verwezenlijken, hoe groot of klein die ook zijn." De eeuwige optimist werd ook door zijn arts Sonja Scholten geprezen voor zijn instelling. "Als je continue zo positief bent, helpt dat zeker. Anders had ik denk ik niet gestaan waar ik nu sta."
