Al in rit vijf van de twaalf zette Mantia op de schaatsmijl een nieuw persoonlijk record van 1.42,16 op de klok. Zijn oude record stamde uit 2015. "Ik was bang dat ik te oud was om nog sneller te gaan, maar er is een sprankje hoop terug", lacht hij. "Ik train op drie vlakke rondes van 25 seconden en dat vind ik normaal erg lastig om in de wedstrijd te doen, maar vandaag kwam het er wel uit. Na een goede start kon ik mijn rondes scherp houden."
Daarna begon het lange afwachten voor Mantia, want er werd in de komende zeven ritten nog een blik aan specialisten opengetrokken. Of het genoeg zou zijn? Zelf dacht hij dat hij voor het podium een 1.41 op de klok had moeten zetten. "Ik probeerde te herstellen voor de mass start, maar mijn hartslag bleef 140. Ik wilde niet naar de overgebleven ritten kijken, maar dan hoor je toch iedereen schreeuwen en denk je: houdt het stand?" Pas in de laatste twee ritten waren het Thomas Krol en Kjeld Nuis die onder de tijd van de Amerikaan doken. Mantia pakte met brons zijn eerste individuele afstandsmedaille op een groot toernooi.
Wel werd hij al tweemaal wereldkampioen op de mass start. Die titel wist hij een klein uurtje na de 1500 meter echter niet met succes te verdedigen. Als het op een sprint zou uitlopen had de man uit Salt Lake City zijn kansen nog enigszins gezien, maar voor ontsnappen of gaten dichtrijden hadden de benen het net iets te zwaar gehad. "Je moet volledig gaan voor zo'n 1500 meter, of hem helemaal niet rijden", legt Mantia uit, dat doseren geen optie was geweest.
Proppen
"Ze proppen hier alles bij elkaar in vier dagen. De 1500 meter is misschien wel de zwaarste race van het toernooi. Om daar dan 16 rondjes mass start achteraan te plakken is een beetje onhandig. Ik ben fitter dan ooit in mijn leven, maar ook ouder dan ooit. Toch ben ik optimistisch richting de Spelen, daar zijn alle afstanden meer uitgesmeerd. Voor nu is het wat het is."
Mantia is woonachtig in Salt Lake City en genoot daarom extra van de wedstrijd op zijn eigen ijs van de Utah Olympic Oval. "Natuurlijk zijn er hier veel minder mensen dan wanneer we in Heerenveen schaatsen. Het maakt in Thialf ook niet uit waar je vandaan komt: voor iedereen wordt gejuicht en dat is top. Ik reed hier naar de lijn, dan wordt je naam omgeroepen, en ik hoorde weer iedereen juichen", vertelt Mantia, die huisgenoten en vrienden in het stadion had zitten. "Dat geeft zelfvertrouwen. Misschien is het daarom wel gelukt."
Meer over de WK Afstanden vind je hier.
